Doodongelukkig als collega’s vloeken

Ik voel me doodongelukkig als collega’s vloeken en ik heb het heel moeilijk als ik zwijg. Dan word ik zo aangevochten, dat ik geen waar christen ben als ik zo makkelijk de naam Jezus kan laten misbruiken. Toch heb ik vaak het gevoel dat als ik er wat van zou zeggen, het erger zal worden. Ik heb al jaren gezwegen en nu merk ik zoveel respect voor mijn geloofsopvatting dat er niet tot nauwelijks meer gevloekt wordt, terwijl dit in het begin heel erg was. Kunt u hier iets over zeggen? Ik las eigenlijk tot mijn vreugde dat Augustinus ook iets zegt over zwijgen en ik voelde me juist zo diep verdrietig als ik zweeg. En toch dat gevoel dat ik beter kon zwijgen dan ze aanspreken op...

Vraagschrijver verzoekt commentaar op een situatie die zich in een aantal jaren heeft ontwikkeld en zijn gevoelens daarbij. Laat ik enkele overwegingen mee mogen geven:

1. Het vloeken is een aantasting van de eer en majesteit van God. Dat is belangrijker  en erger dan dat onze menselijke gevoelens worden gekwetst.

2. Gelovigen worden opgedragen de majesteit van God te bevorderen. Ouders en gezagsdragers kunnen hun kinderen en ondergeschikten daarin leiden en zelf het goede voorbeeld geven.

3. Wanneer echter iemand een collega voorhoudt dat vloeken aan alle kanten verwerpelijk is en dus nagelaten moet worden, kan het gebeuren dat dit nog erger vloeken tot gevolg heeft. In mijn tijd als legerpredikant heb ik dat meegemaakt. Hetzelfde vind je bij bepaalde media en hun “populaire” entertainers.

4. Dan kan het middel dus erger dan de kwaal zijn. Ik kan dan wel tevreden zijn dat ik er tenminste iets van gezegd heb, maar de majesteit van God is er niet door bevorderd. Helaas is zwijgen dan toch beter. Of, waar mogelijk, je verwijderen van de personen en hun omgeving. De Catechismus noemt dat: “de zonde haten en vlieden”.

5. Uit de vraag blijkt dat gelukkig de situatie na jaren toch beter is geworden, door of ondanks het zwijgen. Laten we in elk geval verheugd zijn met de kentering en bidden en hopen dat het zo blijft en nog beter mag worden.

6. Maar er is meer aan de hand. Aanvechting over het toelaten van zonde en daardoor mede schuldig worden is een ding. Er vergeving voor vragen is een ander ding. Niemand van ons is volmaakt. Schuldig aan een gebod is schuldig aan de hele wet.

7. De satan zal proberen ons zo mismoedig, verdrietig en ongelukkig over ons gedrag te maken dat we niet meer durven vragen om vergeving en bekering. Dan is hij geslaagd om ons van God af te houden. Het niet meer durven vragen om vergeving is erger dan de zonde van het zwijgen. Zondekennis op zichzelf heeft geen enkele waarde. Het moet uitdrijven tot een roep en smeking om vergeving en verzoening. En dat leidt weer tot dankbaarheid en een nieuwe gehoorzaamheid.

8. Vergeef me dat ik niet weet wat Augustinus precies over zwijgen heeft gezegd. Daar kan ik dus verder niet op ingaan.

Ds. J. J. Tigchelaar, Putten

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven