(...) Mijn vraag: Is het normaal als een meisje op haar 19e nog zo naar haar oud...

Mijn vriendin is 19 jaar en ik ben 24 jaar. Zij neigt niet een beetje naar haar ouders toe, maar extreem. Ik zit hier behoorlijk mee; we ondernemen amper iets samen. Ik kan er ook niet met haar over praten want ze zegt dan dat het normaal is wat zij doet en dat ik onredelijk ben. Ik heb nooit normale ouders gehad, dus ik weet niet hoe het is. Mijn vraag: Is het normaal als een meisje op haar 19e nog zo naar haar ouders toe neigt en hen als het ware constant achterna loopt?

Allereerst moet ik je zeggen dat je vraag bij mij wat vragen oproept. Wat versta jij onder extreem neigen naar je ouders? In welke opzichten loopt je vriendin haar ouders voortdurend achterna? Wat bedoel je ermee, als je zegt nooit normale ouders gehad te hebben? Verder maakt het ook verschil of je vriendin nog bij haar ouders woont of op kamers zit. Of zij de oudste is in het gezin of een volgend kind. Hoe is de relatie tussen de ouders en de andere kinderen? Is het een warm, hecht gezin of zijn er ruzies en spanningen? Eigenlijk zou ik hierover iets meer informatie nodig hebben om een volledig antwoord te kunnen geven. Nu zal ik afgaan op hetgeen jij schrijft, maar ik ben bang dat ik geen afdoend antwoord kan geven, door gebrek aan informatie.

Je schrijft dat jullie samen amper iets ondernemen. Je zegt niet wat daarvan de oorzaak is. Wordt het verboden door de ouders van je vriendin? Wat zijn daar dan de redenen voor? Of heeft het een andere oorzaak? Al met al lijkt het me niet goed, als je weinig tijd investeert in het samen dingen ondernemen. Het hangt er echter ook een beetje vanaf hoe lang je verkering hebt. Naarmate je langer verkering hebt en dichterbij de trouwdag komt, is het samenzijn nog belangrijker dan in het begin van een verkering, wanneer je nog even rustig aan kunt doen...

Er bestaat in principe geen hechtere band dan die tussen ouders en kind(eren). Een kind is in beginsel loyaal aan zijn/haar ouders en gaat daarin heel ver. Er is sprake van een onvoorwaardelijke trouw aan de ouders. Het is belangrijk om te onderzoeken of de loyaliteit van je vriendin naar haar ouders afgedwongen is of vrijwillig. Is het de wens van de ouders dat je vriendin zoveel rekening met hen houdt en ligt er een morele druk op haar? Of vindt ze het zelf prettig zaken met hen te bespreken, omdat ze zich misschien onzeker voelt?

Ik denk dat het normaal is, wanneer je als kind belangrijke zaken bespreekt met je ouders en hen naar hun mening vraagt in belangrijke beslissingen. Ook is het goed rekening met hun wensen te houden.  Om uit te groeien tot een zelfstandig mens, is het zelf nemen van verantwoordelijkheden belangrijk. Je kunt de mening van je ouders daarin meenemen. Als 24-jarige kun je verder zijn op weg naar zelfstandigheid dan als 19-jarige. Ik denk dat je dat aspect niet moet onderschatten.

Naar je vraag terug: naar je ouders neigen is normaal, maar daarbij is het wel van belang dat je uiteindelijk zelf verantwoordelijk bent in het nemen van beslissingen en het dragen van de consequenties ervan en dat de loyaliteit niet door de ouders afgedwongen wordt. Probeer dus bij je vriendin de motieven van het naar haar ouders neigen te achterhalen.

Wanneer je vraag nog niet naar tevredenheid is beantwoord, raad ik je aan de vraag nogmaals te stellen en dan meer achtergrondinformatie te geven. Je kunt ook het boek lezen: “Als banden knellen”, van Jaap van der Meiden.

Jeannette Kreijkes

Dit artikel is beantwoord door

drs. J. H. Kreijkes-van Esch

• Geboortedatum:
  28-02-1983
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Rijssen
• Status:
  Inactief

15 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven