(...) Als de Heere ons het geloof wil GEVEN, wat ik van harte onderschrijf, dan ...

Ik ben in verwarring gebracht door een dienst die ik éénmalig bijwoonde van de Ger. Gem. in Ned. De preek ging over de liefdeband tussen de Heere en Zijn volk. Prachtig thema, aan de hand van HC vraag 33/34. Daar staat dat wij gekocht ZIJN, Zijn eigendom ZIJN. Waarom wordt dit belijden van de kerk, en dus een persoonlijke zekerheid, zo in het ongewisse gebracht? Moge de Heere u het geloof schenken, dat dit woord ook voor u mag gaan gelden. Het geldt toch mij, ik BEN toch Gods kind, omdat Hij mij uitkoos? Hij was de eerste, ik niet. Moet ik het dan toch zelf verdienen? Christus heeft de dood toch overwonnen en ons vrijgekocht? Ik vond het erg verwarrend. Er wordt de gemeente in de preek het mooiste dat je kunt ontvangen voorgehouden, maar er wordt direct bij gezegd: bidt erom en hoop op de Heere. Als de Heere ons het geloof wil GEVEN, wat ik van harte onderschrijf, dan moet je toch ook ONTVANGEN en AANNEMEN? Vanwaar die schijnbare kanteling in de verkondiging? Overigens: Ik ben zelf blijmoedig en belijdend lid van een Geref. Vrijgemaakte Kerk.

Beste vragensteller,

De afgelopen tijd is er enorm veel discussie ontstaan over een bepaald kerkelijk thema: “het welmenend aanbod van genade”. Boekenkasten zijn er over volgeschreven. Met name is er veel deining ontstaan over het boek van dr. K. van der Zwaag, “afwachten of verwachten” (kijk ook maar op de site www.afwachtenofverwachten.nl ) Dominees, theologen en gemeenteleden lopen rollebollend over de straat over dit thema, avonden vol lezingen worden er overgehouden, scherpe uitspraken en brieven doen de ronde, en zo nog veel meer. Wat is er aan de hand? Er zijn veel (afgescheiden) kerken -zoals de Gereformeerde Gemeenten en vooral de Gereformeerde Gemeenten in Nederland- die het volgende stellen: “het heil van Jezus Christus is alleen voor de gelovige, en de gelovigen dat zijn Gods volk die gekend zijn van eeuwigheid in de uitverkiezing”. Daarom mag je uiteindelijk de beloften van het heil in Jezus Christus alleen de ware gelovigen voorhouden, want als je de beloften geeft aan ongelovigen (want, verworpen mensen) dan doe je Gods Woord te kort (de paarlen voor de zwijnen...). Dat betekent in de praktijk van het kerkelijk leven dat de prediking van Gods genade en de belofte van het heil in Jezus Christus als een ruif steeds hoger komt te hangen. Je moet voldoen aan allerlei criteria en ervaringen, voordat je mag zeggen: ook voor mij. Beste vragensteller: wat jíj hebt meegemaakt is nu precies de praktijk van deze theologische discussie...!

Als je in de prediking gewend bent, om te horen dat als jij ´gewoon´ mag en moet geloven in Jezus Christus, dat je zeker mag weten dat Hij jóuw Heiland wil zijn, en dat Hij jóuw zonden wil vergeven, en dat Hij jóu het eeuwige leven geeft, dan is het heel vreemd om ineens geconfronteerd te worden met allerlei ´mitsen en maren´, en goede wensen dat het “allemaal nog maar eens mag komen staan te gebeuren”. Dan gaat de ruif met geestelijk voedsel steeds verder omhoog. “Eh, waar blijft nu dat evangelie...” Dat komt omdat men een theologisch standpunt inneemt, dat je niet zomaar al die heilsgoederen van Jezus Christus aan alle mensen mag voorstellen en aanbieden, want het is alleen voor Gods uitverkoren volk. En ja, “voordat je mag weten dat je daarbij hoort, dan moet er wel heel veel gebeurd zijn in jouw leven”. Zij zeggen dan vooral, dat je er echt niet komt met een “oppervlakkig geloof”. Dan moet je wel eerst echt al je zonden hebben leren kennen, dan moet je een bijzondere bekeringservaring hebben opgedaan, en dan moet je weten dat je opgenomen bent in Gods uitverkiezing, in Jezus Christus. Met name die verkiezing is heel belangrijk: “dán moet je weten, dat je uitverkoren bent. En dat durven de meeste mensen zich niet toe te eigenen. Want, dat is zo´n groot wonder...”.

Dat soort onderscheidingen en ´vereisten´ komen (voor zover ik weet als hervormd predikant) nauwelijks voor in de Vrijgemaakte kerken. Daar ligt een sterk accent op het Verbond: “je mag weten dat God jou Zijn beloften geeft, jij mag dat geloven en dan is het goed, door Gods Verbondstrouw.” Dáár zit een groot verschil: veel kerken leggen alle nadruk op het “uitverkoren zijn”, andere kerken op het Verbond. Waar de nadruk ligt op de uitverkiezing, daar zoeken mensen naar kenmerken of ze wel uitverkoren zijn. Waar de nadruk ligt op het verbond, daar komen de gaven van God veel meer direct naar de mensen toe. Daar zit de hele kneep. Daar worstelen heel veel mensen mee. En jij bent daar nu tegenaan gelopen: de afstand, de verwarring of het ook wel voor jou is. Zoveel mensen hebben daar elke zondag mee te maken. Zij ervaren een diepe kloof tussen Gods ontferming in Jezus Christus, en hun persoonlijk leven.

Gelukkig hoef jij geen antwoord te geven op dit theologische debat, waar al boekenkasten over vol geschreven zijn. Houd het eenvoudig: “Wie in Mij gelooft, zal leven”, zegt Jezus Christus. Nu is het wel zo, dat dit antwoord de eenvoudige versie is. Je kan ook een ingewikkeld dogmatisch verhaal houden, of het belichten vanuit de ontwikkelingen van de kerkgeschiedenis. Dat doe ik maar niet. Dit is al pittig genoeg. Van der Zwaag had minstens 1100 bladzijden nodig om zijn gedachten op papier te krijgen over dit grote probleem...

Vriendelijke groeten,
ds. A. Goedvree, Arnemuiden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Goedvree

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven