Smeken om bekering

Wanneer weet je nu dat je echt bidt? Ik weet op dit moment heel goed dat ik eens zal sterven en dat dit zo niet kan. Ik lees veel in de Bijbel en smeek of God mij wil bekeren. Als God mij nu wil verhoren wanneer weet je dan dat je bekeerd bent?

En hoe zit het dan met het verschil tussen kerken? Sommige nemen zo snel aan dat ze kind van God zijn, mag dit? Moet God dit niet bevestigen?

Beste lezer,
 
Ik zou allereerst willen zeggen: wie in de nood tot God vlucht bekommert er zich niet in de eerste plaats om of zijn gebed echt is. Hij kan niet anders meer! Is het zo bij jou ook? Dat je eeuwige nood je zo zwaar weegt dat je het niet laten kunt om tot de Heere te vluchten? Ik denk dat iemand die uit een brandend huis springt zich op dat moment niet afvraagt of zijn sprong wel echt is. Hij moet!
 
Toch wil ik het daar niet bij laten. Het kan namelijk wel degelijk een vraag zijn die je niet kunt onderdrukken. Soms heeft dat te maken met een bepaalde karaktertrek, soms kan het een aanvechting van satan zijn, soms kan het een manier van denken zijn die misschien ook wel eens teveel aandacht zou kunnen geven aan de vraag of het echt is. Zelfbeproeving voor Gods aangezicht is zeker nodig, maar dan moet het wel op de juiste manier gebeuren: ons leven naast het Woord leggen, en dan des temeer tot Christus vluchten. Want van de kenmerken van het geloof kan ik niet leven...
 
Mag ik nog eens wijzen op het prachtige antwoord van de catechismus, op de vraag: “Wat behoort tot zo`n gebed dat God aangenaam is en door Hem verhoord wordt?” (vr. 117). Het eerste is: “dat wij alleen de enige ware God, Die Zich in Zijn Woord aan ons geopenbaard heeft, om al wat Hij ons geboden heeft te bidden, van harte aanroepen”. Dus: in het ware gebed zie ik God zoals Zijn Woord Hem tekent: rechtvaardig en barmhartig, heilig en goed. En inhoudelijk toets ik mijn gebed aan het volmaakte gebed: het “onze Vader”. Hoe ziet jouw gebed eruit? Cirkelt het daarbij om jezelf? Of ben je `hoger` gericht: Uw Naam, Uw Koninkrijk, Uw wil? Daarna mogen ook onze noden aan de orde komen, maar dan in het licht van Gods belangen.

Vervolgens: “dat wij onze nood en ellendigheid recht en grondig kennen, opdat wij ons voor het aangezicht van Zijn majesteit verootmoedigen”. Kniel jij voor de Heere neer als een mens die geen rechten heeft in zichzelf? Die erkent: ik ben Uw gramschap dubbel waardig? Die erkent dat het niet aan de Heere ligt als je verloren gaat, maar helemaal aan jezelf? Vraag ook veel dat de Heere je laat zien wie jezelf bent. Om te ontdekken dat het van jouw kant nooit kan.

Maar dan ook: “dat wij deze vaste grond hebben, dat Hij ons gebed, ondanks dat wij dat onwaardig zijn, omwille van de Heere Christus zeker wil verhoren, zoals Hij ons in Zijn Woord beloofd heeft”. Houd maar aan bij de Heere, door in je gebed de vinger te leggen bij wat Hij beloofd heeft. Door Hem te wijzen op je gedoopte voorhoofd, waarin Hij je duidelijk maakte dat Hij een eeuwige vreugde heeft in je bekering en leven. Ja, roep het bloed van Christus maar in over je schuldige leven; de Heere ziet dat zo graag! Hij kan er, met eerbied gesproken, niet tegen wanneer een zondaar schuilt achter Christus. Nooit wijst Hij iemand af die een beroep doet op het volbrachte werk van Zijn Zoon.

Zo mogen ootmoedigheid (nederigheid) en vrijmoedigheid samengaan in het gebed. Dat is het gebed dat God aangenaam is. Is jouw gebed echt? Dat kan ik uiteraard niet beoordelen. Ik weet wel, dat de echtheid van jouw of mijn gebed nooit de grond is waarop God ons kan verhoren. Pas ervoor op dat je toch misschien de grond in je gebed zelf gaat zoeken. Maar vraag intussen wel: Heere, leer mij bidden. Hij geeft de Geest van de genade en van de gebeden aan ieder die Hem daarom vraagt. Wanneer de Heere werkt in ons leven zal Hij dat op Zijn tijd ook bevestigen - door Zijn Woord en door de sacramenten. Sta niet naar bijzondere dingen; houd je bij de eenvoudige weg die de Heere in Zijn Woord wijst.

Of er geen kerken zijn waar men soms heel snel aanneemt dat men kind van God is? Dat zou kunnen. Maar het geloof is nooit een rekensom. Het echte, levende geloof kent iets van de harteklop van ellende, verlossing en dankbaarheid. En dan gaat het er niet om hoe diep dat gaat; wel of ik er iets van ken. Vooral: of ik het kan nazeggen wat een lied zegt: “Ik kan U niet missen, U, Jezus mijn Heer; `k mis alles wanneer ik Uw bijzijn ontbeer”. Is dat ook bij jou zo?

Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven