Woedeuitbarstingen

Ik pas niet in het gewone plaatje. Van de buitenkant is dat niet te zien. Onze buren weten het helaas inmiddels wel. Ik bouw zo’n spanning op gedurende de dag, dat ik vaak ontplof, scheld, vloek en tier. Helaas zijn de kinderen daar ook bij. Zou God begrip hebben voor mijn situatie? Dat vind ik zo moeilijk te beoordelen. Begrijpt God mij wel omdat Hij weet waarom ik zo gespannen ben en dat het moeilijk is om van die ongemakkelijke buien af te komen? Nog meer m’n best doen, dat werkt niet. En dan word ik heel erg boos op God als de druk oploopt en ik de situatie niet onder controle krijg. Waarom helpt God mij dan niet? Het is zo moeilijk om een nieuwe levensstijl aan te wenden.

Ik schaam me ook en durf dit in mijn kerk niet te vertellen uit angst dat ik veroordeeld zal worden en er niet meer bij zal horen. Nu draai ik nog mee als ‘normaal’ persoon. Want waarom zou je iemand zoals met mijn problemen nog een taak geven in de kerk, met het vloeken en tieren ben ik natuurlijk geen voorbeeld. Wel heb ik Jezus lief en weet ik dat Hij mijn Verlosser is, echter is dit dus niet merkbaar in de praktijk als bij mij de spanning niet vermindert. Ik voel me hierdoor ook eenzaam.

Wat een verdrietige situatie! Ontploffen, schelden, vloeken en tieren, terwijl je dat zelf helemaal niet wilt. Helemaal omdat je merkt dat je anderen ermee kwetst. En ook omdat je je afvraagt wat God ervan vindt.

Om met dat laatste te beginnen: heeft God begrip voor jou? God kent ons beter dan wij onszelf kennen. “Gij kent en doorgrondt mij, kent van verre mijn gedachten”, Psalm 139. Hij kent onze gedachten en gevoelens. Kennen is dan wel niet gelijk aan begrip hebben, begrip betekent ook begrijpen. Maar omdat God onze gedachten en ons hart kent, heeft Hij wel degelijk ook begrip, in de zin dat Hij ons begrijpt. Begrijpen is dan uiteraard weer wat anders dan goedkeuren. Als we boze gedachten of gefrustreerde gevoelens hebben, zit daarin zeker ook onze zwakheid en zonde. En als we anderen ermee kwetsen, wordt die zonde nog concreter. Dus ja, God heeft begrip, maar Hij ziet ook de zwakheid van je hart en je zondige neigingen.

Tegelijk is de God die ons kent en begrijpt ook de God die vol ontferming en genade is. Als jij Hem je zonden belijdt, is er vergeving voor ieder die ontzag voor Hem heeft en Jezus als zijn redder mag aanvaarden. Dan mag je zelfs weten, dat God je nooit afwijst, zelfs niet als je in herhaling valt en de zonde je nog niet verlaat.

Maar een tweede onderdeel van mijn antwoord is misschien iets meer pastoraal/psychologisch. Want ben je ook in staat om de bron van je frustratie en boosheid te achterhalen? Het is uiteraard sociaal niet handig als je niet leert je boosheid en drift onder controle te krijgen. Als je je gevoelens alleen maar op zo’n ruwe en primaire wijze kunt uiten, heb je ook de verantwoordelijkheid om hulp te zoeken. Hulp van een deskundige, professionele helper, bedoel ik dan. Zo iemand kan je helpen je driften en gevoelens als het ware meer te ‘kanaliseren’, of beter gezegd te verbaliseren, onder woorden te brengen. Wat je dwars zit leer je dan meer in woorden om te zetten, in een zinvolle boodschap. Zoals ouders kunnen leren hun kinderen niet vanuit boosheid te bestraffen maar die meer in woorden weten om te zetten. Bijvoorbeeld: “als jij aldoor schreeuwt, vind ik dat niet fijn omdat ik me dan niet goed kan concentreren en dan word ik nerveus en daardoor geprikkeld.” Zoiets. Je benoemt het feit waar je je aan ergert (schreeuwen), je benoemt het gevolg (niet kunnen concentreren), je benoemt je gevoel (nerveus, geprikkeld). Het zijn simpele oefeningen in het leren omgaan met je gevoelens.

Ik zou zeggen: onderzoek met een professionele helper wat de bron van je gevoelens is. Frustraties die je opkropt worden immers een tikkende tijdbom. Op een keer gaat die bom af en nooit is dat op een fijne manier of een goed moment. Wel maakt het dan mogelijk veel kapot. Dat kan anders, en dat moet ook anders. Ook hierin ben je als christen verantwoordelijk voor je gedrag en het effect daarvan op je omgeving.

Dit aanpakken helpt je ook over je schaamte heen te komen. Nee, niet door zelf je best te doen, want juist dat frustreert: je bakt de teleurstelling alweer in en bouw je alweer nieuwe energie op in die batterij van onze woede. Vraag je dus ook niet af: waarom helpt God mij niet? Want dat wil Hij wel degelijk en Hij doet het ook. Maar als je niet zelf je problemen aanpakt, kun je dat niet zo maar ‘op Gods bordje leggen’. Bid Hem daarom om de moed om voor jezelf hulp te zoeken, waardoor je leert je gevoelens meer te reguleren.

Jammer dat je je in de kerk niet veilig voelt. Of komt dat doordat je jezelf al veroordeeld hebt voordat je anderen in de gemeente om hulp en gebed durft te vragen? Van een kerkgemeenschap als geheel moet je geen hulp of begrip verwachten, maar in die kerkgemeenschap moeten toch ook wel mensen zijn die liefdevol naar je nood willen luisteren en voor en met je willen bidden om uitkomst? Nee, iemand die vloekt en tiert krijgt niet makkelijk begrip, laat staan taken in de kerk. Maar iemand die nederig zijn zonden of onmacht belijdt, moet toch zeker wel luisterende oren en open harten kunnen vinden? Ook voor jou is er een plek in het Lichaam van Christus! Want die is er immers ook voor al die anderen, die heus niet beter zijn dan jij! Je zegt: ik heb Jezus lief. Dat is prachtig. En dat is je redding. Dan is nogmaals je weg tot heling: Hem je zonden belijden én bidden om moed om naar een hulpverlener te stappen die je helpt je gevoelens te ontleden en meer te leren hanteren.

Gods zegen gewenst!

Ds. K. van den Geest

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven