Vraag
Wat ik al een hele tijd in mijn gedachten heb is dit. Bij ons in de gemeente hoor ik eigenlijk nooit het woord blijdschap. Ik kan die blijdschap ook niet ontdekken bij ons, terwijl ik de 'geestelijke' blijdschap wel telkens lees in de bijbel, zoals in 2 Korinthe 13 en Handelingen 20:24 en nog wel meerdere teksten. Heeft dit te maken met de droefheid van de ouderlingen, voorgangers, enz? Ik heb heel erg sterk het idee dat dit een erg groot gemis is in onze gemeente(n). Wij missen daarbij echt een van de grootste geboden, naar mijn weten: de liefde-geboden. Liefde voor God boven alles en de naaste als jezelf. Hoe kan ik deze vreugde toch ontdekken bij hen?
Wat ik ook erg mis, is dat ik eigenlijk nooit iemand verlangend hoor praten over de hemel. Ik hoor nooit iemands verlangen om naar de hemel te gaan. Hoe kan dit? Wanneer je wederom geboren bent, zou je volgens mij daar toch in alle vreugde en verlangen naartoe willen.
Antwoord
Dit is een vraag, die ons allen wel mag aangrijpen. De bekende Roemeense predikant Wurmbrand, die veel geleden heeft onder het communisme zei eens een keer: "Ik heb meer blijdschap gezien in de communistische gevangenissen dan in de maatschappij en in de kerken van het rijke westen". Dat moet ons wel wat te zeggen hebben. Zelf heb ik gemerkt dat in de communistische tijd de christenen in die landen zich verraadden, omdat er een hemelse blijdschap op hun gezicht lag. Zij waren duidelijk identificatiefiguren. Ze straalden wat uit. Ze konden hun leven niet verbergen voor de ander. Dat missen we heel erg op dit ogenblik. Dat is misschien wel een van de grote kwalen van onze tijd in kerk en maatschappij. We moeten ons afvragen, wat er van ons afstraalt in het leven van alledag. De vrucht van de Geest is liefde en ook blijdschap, zo staat in Galaten 5. Het is een verkeerde lijn, als we alle nadruk leggen op wat er niet is in het geestelijke leven en niet benadrukken, datgene wat de Heere in Zijn goedheid wil geven. Ik zou daarbij ook willen noemen de Filippenzenbrief, waarin zulke heerlijke dingen staan over de blijdschap des geloofs. Bovendien hangt het woord 'genade' samen met het woord 'blijdschap' in het Hebreeuws en in het Grieks, de grondtalen van de Bijbel. Het platte Amsterdamse woord 'gein' hangt samen in het Hebreeuws, de taal van de Joden, met het woord 'genade'. Zo zie je dat gein en genade dichtbij elkaar komt in de grondtalen en eigenlijk ook in het geloof. Maar dan uiteraard niet bedoeld als een oppervlakkige blijdschap. Datzelfde geldt ook in het Grieks, dus in het Nieuwe Testament.
Het mag opvallen, hoe vol Psalm 119 bijvoorbeeld, is van het woord blijdschap om de geboden Gods te doen. De heiliging van het leven is niet een wettisch doen, maar een liefdedienst, die niet verdriet. Daarin ligt terecht blijdschap. Als je iemand lief hebt, dan heb je ook een zekere blijdschap om en in die persoon. Wel, daarom zijn de Psalmen ook zo geweldig vol van de blijdschap over de Heere. Daarom is echte blijdschap inderdaad een vrucht van de Geest. Het is geen best teken als we alleen maar klagend over deze wereld gaan en Gods werk kleineren. Genade en blijdschap is een twee-eenheid.
Het is ook waar dat we te veel missen het verlangen naar de hemel. In het Nieuwe Testament bijvoorbeeld in de tweede Petrusbrief en ook in 1 Thessalonicenzen is de heiliging van het leven en het leven naar de wederkomst toe zeer nauw met elkaar verbonden. Daarom heeft Calvijn in zijn Institutie de heiliging of de aardse roeping verbonden met de leer van de laatste dingen, op grond van wat de apostelen hebben voorgehouden. We moeten dus werken alsof we het eeuwige leven hebben en leven alsof Christus elke dag kan weerkomen. We moeten daarvoor bereid zijn.
Tegelijk is het wel waar, dat we wel heel erg moeten oppassen met mensen die altijd maar spreken over een blij evangelie en niet willen horen van de belijdenis van schuld. De echte blijdschap is er juist, omdat er redding in Christus mogelijk is. Het is een slecht teken als we niet over droefheid over onze zonden willen horen. De belijdenis van zonde met de vergeving van zonde is toch de schat van de kerk Blijdschap is er alleen, omdat er vergeving van zonde is door Christus Zelf. De wereld op zich maakt triest, doordat we er zo'n puinhoop van hebben gemaakt door onze zonden, die we nog dagelijks doen. We moeten wel duidelijk die realiteit van de zondige werkelijkheid, die bij ons allen aanwezig is, het persoonlijk en in het gezins- en familieleven in het oog blijven houden. Blijdschap en genade komen ook in dat opzicht dicht bij elkaar. We hadden het niet verdiend, dat God naar ons omzag en daarom mag er inderdaad plaats zijn voor die grote blijdschap, die de engelen verkondigden in de velden van Bethlehem. De heilsfeiten spreken ons inderdaad van de vreugde van het heil, dat nooit vergaat. Dat moet ons blij maken.
Meestal vertonen mensen die niet willen horen over zonden een grenzeloze oppervlakkigheid. Dat betekent dat je dan eigenlijk de werkelijkheid ontvlucht en doet alsof de zonde niet bestaat. Je doet dan ernstig tekort aan de ernst van de noodzaak van de verzoening door voldoening door het werk van Christus, die de diepste droefheid om onze schuld heeft doorstaan. Maar voor de christen blijft de opdracht wel staan: "Verblijdt u, wederom zeg ik u verblijdt u". Een blijdschap zonder Christus is hol en voos en wereldsgericht. Dat geldt zowel van de kerk als van de wereld. Maar straks is er de eeuwige blijdschap in de hemel bij de Heere. Dan is er echt nooit meer droefheid, maar eeuwige vreugde, omdat er geen zonde meer is.
Ds. P. Molenaar
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P. Molenaar
- Geboortedatum:22-05-1945
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Lunteren
- Status:Actief
