Omgaan met dwarse, depressieve moeder
M. F. (Irma) Roobol-van der Sluijs / 5 reacties
Vraag
Ik heb een erg depressieve moeder, die is in de 90 is. Ze vindt het leven niet mee nodig, is soms ook erg dwars, zelfs naar de verpleging toe. Er is eigenlijk niets goed. Ze is altijd met zichzelf bezig, over hoe erg ze er wel niet aan toe is. Vaak -niet altijd- heeft ze totaal geen belangstelling voor ons als kinderen en kleinkinderen . Er is nu besloten dat ze wekelijks cognitieve therapie gaat krijgen.
Nu was ik van de week bij haar op bezoek. Ze was erg boos en zei: “Ze willen me weer aan het breien hebben en ook weer naar de huiskamer” (ze komt niet meer van haar kamer af). Ik ben van de week toen ik bij haar was in huilen uitgebarsten en ook gezegd dat ik er niet meer tegen kan. Er wordt van alles geprobeerd door ons en met name ook de verpleging, maar het helpt allemaal niets. Ze schrok hier wel wat van. Toen ik weg ging zei ze: “Fijn dat je bent geweest.” Echt overtuigend kwam het er niet uit, maar toch...
Ik heb nu besloten even een tijdje niet naar haar toe te gaan en heb dat ook aan mijn broers en zussen gemeld met de reden daarvan. Ik heb dat per mail gedaan omdat het nogal eens botst tussen ons, ze denken anders dan ik over de situatie. Ik heb geen reactie gehad. Ik ben de oudste van de kinderen, met een groot verschil in leeftijd. Bijna een generatie.
Mijn vraag is nu: doe ik er goed aan niet naar mijn moeder toe te gaan? Ik heb wel aangegeven dat als er iets ernstigs is, ik dat dan graag wil weten en zeker wel weer op bezoek ga in dat geval.
Antwoord
Dit lijkt mij een erg moeilijke situatie voor u. U bezoekt haar regelmatig , maar het wordt niet op prijs gesteld, naar het lijkt. Uw moeder is depressief en heeft weinig belangstelling voor haar kinderen /kleinkinderen.
Wat ik natuurlijk niet weet is of dit altijd zo geweest is. Of was de band met uw moeder voorheen wel goed? In dit geval is het wellicht iets makkelijker om haar toch te blijven bezoeken, als u voor ogen kunt houden hoe goed zij vroeger voor u is geweest. Als echter de band voorheen ook niet heel nauw was, dan kan het een zware opgave worden.
Uw moeder is oud en depressief, schrijft u. Ze is dwars naar de verpleging en wil eigenlijk niet meer leven. Heel moeilijk voor de omgeving. Vooral voor de kinderen... Je bent machteloos, je wordt naar het lijkt niet gewaardeerd. Je probeert van alles , maar niks is goed.
Maar ook heel moeilijk voor haar zélf. Uw moeder is depressief en voelt zich waarschijnlijk heel ongelukkig. Depressiviteit werpt een schaduw over alles. Het leven is omhuld in een dichte mist. Men tast en zoekt, maar ziet nergens licht. Frustratie, hulpeloosheid en een gevoel van eenzaamheid uiten zich dan vaak in verzet en opstand naar de naaste omgeving.
Moeilijk... maar wel verklaarbaar. Misschien kan het helpen haar vanuit dit perspectief te zien. Hoe moeilijk ook. Die boosheid, het verzet, de onmacht is wat je op het eerste gezicht ziet. Maar daarachter schuilt wellicht een eenzame vrouw, gebukt onder depressiviteit. Afhankelijk van anderen, alleen in die dichte mist.
Mensen in een verpleeghuis voélen zich ook dikwijls heel eenzaam. Alle privacy is hun ontnomen. Anderen beslissen over je. Je bent de controle over je eigen leven kwijt. Probeer haar zó te zien. In haar kwetsbaarheid, afhankelijkheid en eenzaamheid. Ik denk dat alleen geduldige liefde hier doorheen kan breken.
U schrijft dat u laatst in huilen bent uitgebarsten en naar haar geuit heeft dat u hier niet meer tegen kan. Ze schrok hiervan, zegt u. Gelet hierop, durf ik voorzichtig te stellen dat ze tegelijkertijd bang lijkt te zijn om u kwijt te raken. De mensen die het meeste om je geven, duw je vaak het hardst van je af. Maar eigenlijk is het een schreeuw om niet alleen gelaten te worden.
Misschien is het inderdaad beter de frequentie van uw bezoeken wat te verminderen, waardoor het minder belastend is voor u en het beter vol te houden is. En als u haar dan bezoekt, probeer haar dan te zien zoals hierboven beschreven. Zie achter die boosheid, opstand en verzet, haar kwetsbaarheid. En bidt onophoudelijk voor haar. Laat de gezindheid van Christus in u zijn als u haar bezoekt. Waar Hij komt zal de duisternis wijken!
Van harte sterkte toegewenst!
Hartelijke groet,
Irma Roobol
Dit artikel is beantwoord door
M. F. (Irma) Roobol-van der Sluijs
- Geboortedatum:21-02-1975
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Barendrecht
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Ziekenverzorgende Somatiek & Psychogeriatrie
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Koop het boek: Mam, vertel eens.
Hier staan zulke boeiende vragen in! Hier kun je met je moeder over praten, zij neemt een duik in het verleden.
Ik las bij een reactie dat een dochter eerst alles in een schrift schrijft en daarna alles in het boek schrijft. Ze schrijft: wat heeft het ons dichter bij elkaar gebracht, ik ben zoveel nieuwe dingen te weten gekomen!
Als je dit samen met je moeder doet voorkom je dat ze overal over klaagt, ze heeft een doel om samen met je te doen. Je zou dan kunnen zeggen: de volgende keer gaan we het over de vraag........hebben. dan kan ze daar van te voren over nadenken. Lees de recensies maar bij een zeer bekende webshop, het is écht de moeite waard. Je leert je moeder op een andere manier kennen. Voor je moeder fijn omdat ze positieve aandacht krijgt, voor jou fijn dat je hele andere gesprekken hebt ipv het klagen wat je nu steeds hoort.
bedenk ook dat ze niet helemaal toerekeningsvatbaar is.
Het is niet erg om je emoties een keer te laten zien, wellicht helpt het je moeder zelfs om zich een beetje serieus genomen te voelen maar echt het valt niet mee om oud en afhankelijk te zijn.
Een oudere vrouw zei tegen mij: Als ik klaag dan is het niet dat ik vraag om een oplossing maar dat ik zo graag even kwijt wil dat het niet meevalt.
Ik denk dat daar ook een grote oorzaak van uw frustratie ligt, u en het verpleeghuis wilt het oplossen en verwacht teveel van uw moeder.
Er zijn problemen die niet op te lossen zijn.
Het zou mij persoonlijk ook niets lijken om te gaan breien in een huiskamer waar andere mensen de regie hebben.
( oh mevrouw, wat doet u dat netjes uw kleindochter zal erg blij zijn met deze sjaal en andere onoprechte vermeldingen)
En komen de kleinkinderen nog wel?
Het jammere is, ik ken jullie situatie niet, dat het afgeschaft is om het normaal te vinden dat kleinkinderen regelmatig op bezoek komen.
Extra jammer omdat jonge mensen juist heel goed zijn in oprechtheid en ouderen vrolijk maken.
Als ik in een verpleeghuis stap heb ik de neiging om een busje te huren en ze er allemaal in te proppen om de bloemetjes buiten te zetten.
We gaan nog niet naar huis...nog lange niet, nog lange niet...
