Teleurgesteld in God

Als kind ben ik reformatorisch opgevoed (Gereformeerde Gemeenten). Tot mijn vijftiende ben ik lid geweest van deze kerk, tot we gingen verhuizen. Toen zijn we lid geworden van een hervormde gemeente. Toen ik 18 was, dacht ik God gevonden te hebben. Ik heb belijdenis gedaan omdat ik naar mijn idee echt geloofde en een kind van God was. Helaas zijn hierna veel tegenslagen gevolgd. Mijn moeder scheidde, ik kreeg een auto-ongeluk, ik werd ontslagen op het werk, ik kreeg een zware burn-out, daarna diverse banen gehad waar ik er in mijn proefperiode achter kwam dat ik niet op mijn plek zat.

Op dit moment ben ik (meisje) in de twintig en lid van een evangelische gemeente. Ik heb al maanden, zo niet jaren, niet meer gebeden en uit de Bijbel gelezen. Ik ben zo teleurgesteld in God. Het leek de afgelopen periode steeds alsof God mij hielp en mij een nieuwe toekomst gaf, maar dat bleek niet zo te zijn. Dan heb ik het vooral over de banen waar ik steeds niet op mijn plek zat. Dat heeft mijn vertrouwen in God beschadigd. De laatste tijd denk ik: heeft bidden eigenlijk wel zin?

Gods plan staat toch al vast, zou Hij dan iets aan Zijn plan gaan veranderen omdat ik erom vraag? Wat zou het voor zin hebben als ik vraag of God mij wil helpen, terwijl Hij weet dat mijn leven geen succes gaat worden? God heeft toch niet voor iedereen een mooi plan bedacht? Er zijn ook mensen die geen leven krijgen dat over rozen gaat, ook al bidden ze tot ze een ons wegen. Als God bedacht heeft dat iemand een moeilijk leven krijgt, dat gaat hij dat toch niet veranderen door een gebed omdat het al voor mijn geboorte is bepaald? Of zie ik dit helemaal verkeerd?

Hartelijk dank voor jouw vragen en de open manier waarop je ze stelt. In denk dat de vragen die jij hier neerlegt voor vele lezers herkenbaar zullen zijn: Welke rol speelt God in mijn leven? Heeft Hij een plan met mij en zo ja, hoe ziet dat er dan uit? En welke rol speelt gebed dan? Grote en gevoelige vragen waarop door de jaren heen al ontzettend veel verschillende antwoorden zijn gegeven. Je geeft zelf iets weer van wat er zoal is gebeurt in jouw leven en je beschrijft wat dat met jouw geloofsleven gedaan heeft. Ik lees in jouw woorden teleurstelling (ik dacht dat God mij hielp) en twijfel (heeft bidden nog wel zin?). Gevolg hiervan is, zoals je schrijft, dat je al maanden/jaren lang niet bid of leest uit jouw Bijbel.

Voordat ik verder op jouw vragen in ga wil ik met dat laatste punt beginnen. We leren onze kinderen het liedje “lees jouw Bijbel, bidt elke dag. Dat je groeien mag.” We noemen het dan wel een kinderliedje maar het blijft relevant, hoe oud je ook mag worden. Want jouw en mijn geloofsleven kan niet zonder die twee zaken: Bijbellezen en gebed. Die persoonlijke omgang met God is de brandstof voor het geloofsleven. Maar ik besef goed dat dit soort woorden goedkoop of gemakkelijk kunnen overkomen. Uit jouw vragen en bewoording klinkt teleurstelling en vertwijfeling. Bidden en Bijbellezen lijkt in dat soort situaties niet het meest voor de hand liggende. En toch, zodra we daarmee stoppen dan stopt het geloof met ademhalen. Maar hoe dan? In de Psalmen kom je ook mensen tegen die worstelen met God en Zijn rol in hun leven. Maar al die verschillende psalmen hebben dit gemeen: ze blijven God opzoeken. Zij leggen hun teleurstelling en onbegrip bij Hem neer! Dat zou ik als eerste willen meegeven: Breng het bij God en blijf dat doen. Lees Zijn Woord. Ik zou je aanraden niet zomaar lukraak te beginnen met losse verzen. Maar lees een Bijbelboek van begin tot einde door. Gebruik er een Bijbelleesrooster bij of een dagboekje die het gelezen gedeelte uitleggen en toepassen.

En nu de punten die je zelf aanstipt: Heeft bidden nog wel zin als alles al vastligt? Om iets zinnigs daarover te kunnen zeggen moeten we bij het begin beginnen en dat is onze Voorbidder Jezus Christus. Johannes Calvijn beschrijft ergens dat we in het gebed God aanspreken op Zijn beloften en Luther noemt het bidden “de volle buidel van Gods beloften voor Hem leegschudden.” Het begint er al met dat we in de naam van Jezus bidden. We komen in Zijn naam tot God de Vader. We vertrouwen daarbij niet op onszelf, op ons leven of wat wij doen maar alleen op Jezus Christus en Zijn volbracht offer. Zonder Hem kunnen we niet tot God naderen. Dat is de ‘kleur’ van ons gebed: In Jezus Naam pleiten op Gods beloften. Maar waarom zou je bidden? Kijk nogmaals naar onze Heiland. Als Iemand wist wat het ‘plan’ voor Zijn aardse leven was dan was Hij het wel. Toch zoekt Hij keer op keer Zijn hemelse Vader in het gebed (zie bijvoorbeeld Markus 1:35-36, Mattheüs 14:23, Lukas 5:15-16 en Lukas 6:12, etc.). Als Hij bidt, waarom zouden wij het dan nalaten? 
 
Maar hoe ga je dan om met de spanning tussen onze wensen en verlangens aan de ene kant en aan de andere kant dat ‘vastliggende plan’ van God? We zagen al dat het bidden “in de naam van Jezus” ons laat zien dat wij alleen maar door Hem tot God kunnen naderen. Als we ons gebed afsluiten met “om Jezus wil” dan laten we dat licht als het ware over ons hele gebed schijnen. We mogen alles bij de Heere neerleggen. Waar we blij van worden en waar we tegen op zien. Wat we niet willen en wat wij wel willen. Dat kan en mag, zolang we dat goed inkaderen. Als ik mijn gebed afsluit met “om Jezus wil” dan zet ik als het ware een streep door mijn eigen wil. Niet dat die eigen wil van mij er niet toe doet, maar wel dat het niet mijn wil is die de doorslag geeft. Hoe God daarmee omgaat laat ik aan Hem over.
 
Ik wil samen met jou nog een keertje kijken naar onze Heiland Jezus Christus. Dit keer hoe Hij biddend smeekt in de hof van Getsemane. Het volle gewicht van Zijn lijden en sterven werpt Zijn donkere schaduw over onze Heiland als biddend de toevlucht zoekt tot Zijn Hemelse Vader:
“Toen zei Hij tegen hen: Mijn ziel is zeer bedroefd, tot de dood toe; blijf hier en waak met Mij. En nadat Hij iets verder gegaan was, wierp Hij Zich met het gezicht ter aarde en bad: Mijn Vader, als het mogelijk is, laat deze drinkbeker aan Mij voorbijgaan. Maar niet zoals Ik wil, maar zoals U wilt” (Matth. 26:38-39, HSV).

We zien hier onze Verlosser die smeekt of het niet anders kan. Moet Hij nu straks echt sterven aan het kruis? Is er geen andere mogelijkheid? Maar Hij sluit af met “maar niet zoals Ik wil, maar zoals U wilt.” En dat is het allerbelangrijkste. Ik kan en mag heel veel willen. En dat mag ik ook bij de Heere neerleggen. Hij hoort onze gebeden, maar verhoort ze niet allen. Hij vervult niet al onze wensen maar wel al Zijn beloften. En ik besef goed dat deze woorden gemakkelijk gesproken kunnen worden. Maar dit is wel wat God ons laat zien in Zijn Woord. Uiteindelijk hebben we aan Zijn beloften genoeg. Genoeg om mee te leven en als het de tijd ervoor is: genoeg om mee te sterven. En ik hoop en bid van harte dat je dit mag gaan leren zien, keer op keer als je de handen vouwt en de ogen sluit. Ik mag alles bij de Heere neerleggen en doe het! En als ik amen zeg leg ik alles in Zijn handen, in het vertrouwen dat wat Hij doet, dat is welgedaan, Zijn wil is wijs en heilig. 'k Zal aan Zijn hand vertrouwend gaan, die hand geleidt mij veilig.
 
Met vriendelijke groet,
Ds. D. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

Ds. D. van der Wal

• Geboortedatum:
  06-05-1987
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

40 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven