Vraag
Ik, jonge vrouw midden 20, hoop in 2020 te gaan trouwen. We kijken erg uit naar ons getrouwde leven. Echter ben ik al ruim tien jaar psychisch on-stabiel. Ik volg therapieën en zet stappen in de goede richting. Samen met mijn aanstaande man en behandelaren hebben we het gehad over onze kinderwens. Als het ons gegeven is willen we heel graag ouders worden, maar juist nu het beter lijkt te gaan met mijn psychische klachten groeit er ook een angst; de angst dat het in combinatie met zwangerschapshormonen en alles wat er bij komt kijken, ik weer verder afzak. Daarnaast komt een postnatale depressie veel voor binnen onze familie.
Dit alles zorgt ervoor dat wij eigenlijk de keuze willen maken om voorlopig bewust kinderloos te blijven. We beseffen ons heel goed dat niet wij beslissen over of we ouders mogen worden of niet en hoe dat dan zal gaan. Maar we zijn ons ook bewust van het feit dat we ons verstand hebben gekregen om keuzes te maken. We twijfelen heel erg of we er zo over mogen denken, of dat we zo teveel zelf de touwtjes in handen willen houden. God weet wat goed is voor ons, maar moeten we dan met mijn achtergrond en zonder dat ik daarin stabiel ben open staan voor de kinderzegen? Of is het dan beter om ervoor te zorgen dat ik sterker word, stabieler om vervolgens ook een goede basis te vormen voor een gezin?
Antwoord
Beste jong aanstaand echtpaar,
Hoewel jij als jonge vrouw de vraag stelt, beantwoord ik de vraag als gesteld door jullie beiden. In de vraag lees ik dat jullie samen een verstandige weg zoeken. Samen. Dat is mooi. Samen straks het huwelijk in. Samen door het leven gaan. Elkaar tot een hand en een voet zijn, in tijdelijke en geestelijke dingen. Wat mooi als je elkaar uit de hand van de Heere mag ontvangen als man en vrouw.
Huwelijk en openstaan voor de kinderzegen horen bij elkaar. Ik proef in je vraag dat jullie dat ook zo zien. Fijn! Maar hoe moet dat precies in jullie situatie, waarbij er sprake is van psychische instabiliteit? Gelukkig ben je hiermee aan de slag gegaan en mogen er ook stappen zijn in de goede richting. Maar hoe straks verder bij alle (mooie) veranderingen die er straks zijn in het getrouwde leven?
Is het in jullie situatie verkeerd om voorlopig niet open te staan voor de kinderzegen? Wanneer houd je zelf de touwtjes in handen en wanneer ga je je weg in afhankelijkheid van de Heere? Er is een spanningsveld tussen afhankelijkheid en verantwoordelijkheid. De Heere geeft ons verantwoordelijkheden, om daar in afhankelijkheid van Hem mee om te gaan. Afhankelijkheid en verantwoordelijkheid moeten we niet tegen elkaar uitspelen. Neem je verantwoordelijkheid, in diepe afhankelijkheid van Hem. Biddend en in overgave.
Hierin lijkt het mij van belang dat je de adviezen van artsen heel serieus in je overwegingen meeneemt. Ook dat is je verantwoordelijkheid nemen in afhankelijkheid van de Heere. Ga je weg met God, verstandig en in afhankelijkheid. De Heere zegene jullie!
Met hartelijke groet,
Ds. J. A. Mol
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.A. Mol
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Doch ook is het zo dat:
Een mens lijdt dikwijls 't meest
Door 't lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Erg verstandig dat je er over nadenkt om eerst psychisch goed in je vel te zitten voordat er kinderen komen.
Als je trouwt veranderd er al veel aan je leven. Goed dat je eerst de tijd neemt aan het wennen om samen te wonen.
Helaas ken ik een voorbeeld waar er niet zo verstandig mee om werdt gegaan. Er was hun verteld dat voorbehoedsmiddelen niet mogen en als je dan een onregelmatige cyclus hebt valt het niet mee.
Zij was voor haar huwelijk al enkele maanden opgenomen geweest. Toen ze zwanger werdt moesten medicijnen worden gewisseld waardoor het totaal niet goed ging en ze weer opgenomen moest worden.
Het kindje is geboren en in een pleeggezin geplaatst omdat het thuis vanwege alle klachten niet verantwoord was.
Erg triest allemaal, of ze ooit een normaal gezin kunnen worden is maar de vraag.
