Vraag
Sinds enige tijd komt mijn ex-vriend weer bij mij in de kerk. Onze relatie is uitgegaan omdat ik in de ‘verkeerde’ kerk zat, aan het avondmaal ging en niet goed genoeg was (zijn eigen woorden). Nu heeft hij al een tijdje een relatie met een kennis/vriendin van mij (uit mijn ‘verkeerde’ kerk) en zie ik hem met enige regelmaat. Ik ben niet meer verliefd op hem en voel geen haat, wrok of jaloezie richting hen. Wel voel ik soms nog pijn en verdriet.
We hebben een gezamenlijke vriendengroep wat het soms lastig maakt voor mij. Het probleem is dat ik soms periodes heb dat ik het heel moeilijk vind om naar de kerk te gaan. Soms vanwege angst ze tegen te komen, andere keren vanwege negatieve gedachten dat ik niet goed genoeg ben. Ik kan dan huilend naar de preek luisteren of wordt zomaar tijdens de dienst emotioneel en erg moe. Ik kan er niet met mensen uit de gemeente over praten. Ik heb het toen in die tijd geprobeerd, maar kreeg vaak reacties zoals: “Het is al zolang geleden, daar moet je nu wel overheen zijn. Het is uit gegaan en het is uitgepraat. Het gaat toch goed. Ik zie je zo vaak met hen praten?”
Via anderen weet ik dat er gezegd is dat ik verwerkingsproblemen heb en ben ik zelfs een keer “gek” genoemd. Ik ben (toen het net uit was) naar een psycholoog gegaan, heb een pastoraal traject gevolgd om te vergeven. Er is gepraat, er is vergeven... maar de pijn is nog niet weg. Ik kom elke dienst met een lach de kerk binnen en ik weet dat mensen me als een sterke vrouw zien. Maar niemand weet wat voor een pijn en strijd het soms nog is.
Mijn ouders hebben mij geleerd om niet zomaar de gemeente te verlaten en dat is ook niet mijn intentie. Ik begin me nu echter af te vragen wat verstandig is als ik elke drie of vier maanden zo’n periode heb dat ik het zo moeilijk, vermoeiend en emotioneel vind om naar de kerk te gaan. Van vermoeidheid en emoties ook weleens thuis blijf. Kan ik dan beter mijn talenten niet in een andere gemeente inzetten, waar ik weer tot bloei kan komen en waar wonden (beter?) kunnen genezen, zonder dat ik regelmatig geconfronteerd wordt met het verleden?
In het kort: Kan je zelfs na vergeving nog pijn voelen? Zo ja, hoe kan ik er in deze situatie het beste mee omgaan? Ik ben gewoon heel erg in de war en voel me heel erg alleen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.
#Geschreven vermoeid en verdrietig tijdens een kerkdienst.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hartelijk dank voor het stellen van je vraag. Ik kan me goed voorstellen dat dit een lastige en nare situatie voor je is, die je pijn en verdriet geeft. Wat kun je het beste doen?
Volgens mij kun je het beste een poosje gaan kerken in een andere gemeente. Niet om daar lid te worden, maar om voorlopig de confrontatie met je ex-vriend te vermijden. Als je dat zou gaan doen, moet je dat doorgeven aan je predikant of aan je wijkouderling. Dat je dus tijdelijk ergens anders naar de kerk gaat.
Dat dit een tijdelijke oplossing is, hangt met het volgende samen. Het zou kunnen zijn dat je ex-vriend met zijn vriendin trouwt en dat ze zich in een andere plaats gaan vestigen. Dan bezoeken zij de kerkdiensten in jullie gemeente niet meer en dan kun jij de kerkdiensten daar weer gaan bijwonen. Het zou ook kunnen zijn dat deze relatie geen stand houdt. Dan komt je ex-vriend ook niet meer in jullie gemeente en kun jij ook terug. Een derde mogelijkheid is dat zij trouwen, gaan wonen in de plaats waar jouw gemeente zich bevindt en allebei naar die gemeente blijven gaan. Op dat moment is er een nieuwe situatie aangebroken en sta jij voor de vraag: wat doe ik nu? Ik kan me voorstellen dat je dan voorgoed de gemeente verlaat en je ergens anders aansluit. Maar het zou ook zo kunnen zijn dat je intussen sterker geworden bent en het wel aankan. Dan kun je gewoon lid blijven van de gemeente waarvan je nu lid bent en daar de diensten weer bezoeken.
Ik hoop dat je iets kunt met dit advies. Het lijkt me in de gegeven situatie de beste oplossing.
Kun je na vergeving nog pijn voelen? Ik denk dat dat kan. Dit gaat over gevoelens en een relatie. Dat gaat diep in je leven. Daarom is enige afstand in acht nemen gewenst naar mijn inzicht.
Sterkte en wijsheid toegewenst voor de komende tijd.
Met een hartelijke groet!
Ds. C. J. Droger
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik kan me voorstellen dat het ook niet eerlijk voelt. Jij bent afgewezen omdat je niet van de goede kerk zou zijn en te makkelijk met het geloof om zou gaan... Nu is er iemand anders uit dezelfde kerk die wel goed genoeg is? Natuurlijk is dat heel pijnlijk! Logisch dat dit veel met je doet... Ik heb zelf ook afwijzing in de kerk ervaren, vanwege andere redenen. Voor mezelf heb ik toen afgewogen wat de voordelen en de nadelen waren van blijven en weggaan. Ik ben gebleven, maar de pijn die is niet zomaar over.... het is wisselend hoeveel last ik er van heb. Het wordt wel langzamerhand iets dragelijker, maar is beslist nog niet over. Dus ik voel een beetje met je mee! Bedenk dat het oordeel van mensen over jou, meer zegt over hen dan over jou. De mens ziet aan wat voor ogen is, maar God ziet wat er in jouw hart is. Hij is dichtbij jou. Zijn zegen toegewenst!
Wanneer je iets niet kan loslaten, dan heeft dat een reden. Je zoekt maar krijgt geen antwoord. Het lukt niet om een conclusie te trekken en het af te ronden/afsluiten voor jezelf en blijft (onbewust) met vragen zitten.
1. Wil je hem hiermee confronteren? Hij lijkt niet helemaal eerlijk tegen je te zijn geweest. Als hij het ontwijkt dan ligt het vooral bij hem en weet je dat je hem niet kan vertrouwen. Dan mag je ook blij zijn dat het afgelopen is.
Wat wil je nog bereiken? Zou het helpen om ermee bezig te zijn? Als het antwoord is: 'Het helpt en veranderd niks', laat het los. Dan is het laatste dat je de pijn mag accepteren, hij heeft je gekwetst en dat is niet leuk!
2. Je sprak er wel eens over met anderen. Je zegt het zelf: Ze verklaren je voor gek en nemen jou niet serieus. Ze denken je te steunen en het daarmee uit je hoofd te kunnen praten maar eigenlijk voel je je slechter en nog minder dan ervoor! Uit ervaring kan ik zeggen dat zulke uitspraken pijnlijk zijn en je lang kunnen achtervolgen!
Bespreek je persoonlijke vragen niet met 'willekeurige' mensen.
Wijzer is om te praten met betrouwbare hulpverlening of een vertrouwenspersoon van de kerk die je wel serieus neemt. Leer zelf te ontdekken wat je nodig hebt en vertrouw daarop, met hooguit een beetje steun vanuit de juiste hoek.
3. Om naar een andere kerk/gemeente te gaan kan ook vanzelf gaan wanneer je van plan bent om te verhuizen bijvoorbeeld maar dat ligt aan je situatie.
Het doet je soms teveel pijn om diensten te bezoeken en daar kan ik begrip voor opbrengen, dat voelt zwaar hé? Maar het belangrijkste is dat Gods Woord centraal staat en je daar kan leven naar Zijn geboden, alleen wanneer dit niet zo is zou je verder mogen kijken. Wat je ook kan doen is een vriendin of familielid opzoeken in een andere plaats en dat je daar af en toe naar de kerk gaat, het helpt om tijdelijk wat afstand te nemen zodat je het echt kan loslaten, zonder dat je het definitief maakt.
