Gesprek onmogelijk in kerk

Waarom merk ik zo weinig van de onderlinge liefde juist in de kerk? Waarom wordt er vaak over je gesproken met een onderliggend oordeel i.p.v. met je gesproken met liefde en respect? Waarom wordt mijn keuze om geen belijdenis te doen niet gerespecteerd, maar krijg ik de bijbeltekst mee: “Wie zijn vader/moeder (de wereld werd bedoeld) meer lief heeft dan Mij, is mijns niet waardig”? (terwijl het niet daarom ging, maar juist diepgaande vragen had waar ik geen antwoord op kreeg).

Vragen zoals: hoe kon God genocide toestaan in het Oude Testament? Als God onvoorwaardelijke liefde is, waarom moest er dan toch een offer komen; Jezus? Dan is het toch niet meer onvoorwaardelijk? Waarom heeft God de mens geschapen met bijv. homofiele gevoelens en vervolgens worden deze mensen binnen de kerk afgekeurd (over geroddeld) i.p.v. in liefde gesteund?

Ik weet niet hoe ik nog langer binnen de kerk kan blijven. Ik ervaar zo weinig liefde binnen verschillende gezinnen en familie. Er is geen openheid om hierover in gesprek te gaan. Ik dreig te verstikken in dit wereldje. Openheid is er niet, waardoor een volgend gesprek onmogelijk lijkt. M’n ogen en oren sluiten lukt me bijna niet, de veroordeling borrelt in mij op. De waarom-vragen blijven...

Beste vragenstel(l)(st)er, 

Wat stel jij een pijnlijke vraag! Een vraag die ik eigenlijk niet zou willen lezen, maar die pijnlijk herkenbaar is voor zo veel jongeren. Je bent niet de enige die ik daarop een antwoord probeer te geven. Eigenlijk stel je een heel aantal vragen, waarom-vragen, die ik in deze rubriek niet allemaal kan beantwoorden. Daarom wil ik ingaan op je hoofdvraag: Waarom ervaar ik zo weinig van de onderlinge liefde juist in de kerk, en waarom is er zo weinig openheid zodat ik mijn kritische vragen niet durf of kan stellen? 

Om eerlijk te zijn: Het is lastig om daar in het algemeen over te spreken, omdat elke situatie en elke kerkelijke gemeente anders omgaat met dit soort vragen. Toch blijft het feit, dat dit vooral de hoofdoorzaak is dat veel jongeren zich afkeren van het christelijk geloof. Daarom kan het gewoon niet gebeuren dat er in een kerkelijke gemeente geen plaats is voor kritische vragen. Een kerkelijke gemeente die zijn jongeren met bovenstaande Bijbelteksten om de oren slaat handelt liefdeloos en handelt in strijd met de lijn van het evangelie. We lezen juist in de Bijbel dat de apostelen altijd verantwoording afleggen. Petrus schrijft: “...en wees altijd bereid tot verantwoording aan ieder die u rekenschap vraagt van de hoop die in u is, met zachtmoedigheid en eerbied” (1 Petrus 3:15). Kijk, dat is een totaal andere houding dan botte afwijzing. 

En dit lijkt mij voor jou persoonlijk precies de oorzaak waardoor jij vast dreigt te lopen. Daarom heb jij het ook over de liefdeloosheid in de kerk. Daarbij zou ik je willen uitdagen om de kerk wel wat breder te zien dan je eigen gemeente waar je dit ervaart. Want om je eerlijk te waarheid te zeggen, het gaat er bij mij (gelukkig!) echt niet in, als je stelt dat “de kerk”, dus in alle kerkelijke gemeenten op deze manier met jongeren omgegaan wordt. Ik geloof dat er ook best heel wat gemeenten zijn die oprecht proberen te luisteren naar de vragen van hun jongeren en antwoorden proberen te formuleren op moeilijke vragen. 

Daarbij zou ik je de vraag willen stellen: Is er écht niemand in de kerkelijke gemeente, of binnen je familie waarbij je met je vragen terecht kunt? Of is het zo, dat je na twee of drie keer je neus gestoten te hebben maar gestopt bent met vragen en verbitterd blijft zitten. Als dat zo is, helpt dit je niet, daar ben je zelf al wel achter gekomen, omdat je deze vraag stelt. Kijk daarom nog eens met een open blik naar je eigen gemeente en probeer ambtsdragers of gemeenteleden op te zoeken die wel een luisterend oor bieden.  Als dat er echt niet is, dan raad ik je aan om verder te zoeken.
 
Want het is goed dat jij die vragen stelt, al komen we misschien wel al pratend tot de conclusie dat we niet op alle vragen zomaar een pasklaar en afdoende antwoord hebben. Maar het gaat erom dat jij je gehóórd voelt! En dat is superbelangrijk! Dat is ook noodzakelijk om verder te komen. Zeker als het gaat om het afleggen van belijdenis van het geloof. Hoe kun je “ja” zeggen op de belijdenisvragen als je er in je hart helemaal niet zeker van ben? Dan zou je niet eerlijk zijn tegenover je zelf, maar wat nog veel erger is, daarmee doe je de Heere tekort! Hij vraagt jouw hele hart.

Daarom zou ik je aan willen moedigen om door te zoeken naar antwoorden. Ik denk bijvoorbeeld aan een boekje van ds. Kater: “Geloof je dat nu echt?” die een poging doet om antwoorden te formuleren op kritische vragen. Of bekijk eens de site: “hart voor homo’s” als het gaat om vragen rondom homoseksualiteit. Daarin zie je dat je niet de enige bent die met fundamentele vragen worstelt en dat er best bijbels gefundeerde antwoorden te geven zijn op moeilijke vragen. 

Je zegt: “M’n ogen en oren sluiten lukt me bijna niet, de veroordeling borrelt in mij op.” Ik zou tegen je willen zeggen: doe dat beide niet. Het helpt je niet verder. Ga zoekend, met open ogen en oren, je weg. Doe dit wel eerlijk en oprecht voor de Heere. Leg Hem al je waarom-vragen voor, dat mág! En zing het maar biddend: “Heer ai maak mij Uwe wegen door Uw Woord en Geest bekend.” De Heilige Geest wil je leiden op héél je levenspad. Je kunt het misschien niet geloven, maar als Hij woning maakt in je hart, dan zijn sommige vragen ineens niet zo moeilijk meer. En weet je wat zo mooi is: Dan komt er een vrede in je hart, die alle verstand te boven gaat. Dan mag je door genade je veroordeling omzetten in liefde tot de ander, ja zelfs liefde tot je eigen gemeente! 

God zij jou nabij met al je vragen, en mocht je nog met verdere vragen zitten mail gerust! 

Kand. C. Budding

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Budding

• Geboortedatum:
  20-04-1973
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Goudswaard
• Status:
  Actief

29 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven