Vraag
God belooft dingen in Zijn Woord, zoals het ontvangen van de Heilige Geest door de doop en wie zoekt die zal vinden. Het is toch niet vreemd als ik hier mijn vertrouwen op vestig dat ik tot geloof mag komen? Het is tenslotte waar dat Zijn beloften zullen geschieden.
Antwoord
Is het vreemd om je vertrouwen te stellen op wat God in Zijn Woord belooft? Nee, dat is het niet. Het is evenmin verkeerd. Het is eigenlijk alleen maar goed. Je zou zelfs kunnen zeggen: voor de hand liggend. Waarom? Omdat God een waarmaker van Zijn Woord is. Hij zegt Zelf: “’k Zal nooit herroepen ’t geen Ik eenmaal heb gesproken; ’t geen uit Mijn lippen ging, blijft vast en onverbroken” (Ps. 89:14 ber.). Mensen kun je niet altijd vertrouwen. Ze beloven wel eens iets, en komen het niet na. Maar met God is het anders. 1 Sam. 15:29 zegt: “En ook liegt Hij, Die de Overwinning van Israël is, niet, en het berouwt Hem niet; want Hij is geen mens, dat Hem iets berouwen zou.”
Is er in je leven iets op grond waarvan je mag verwachten dat je tot geloof zult komen? Je verwijst zelf naar je doop, waar je onder andere de Heilige Geest is toegezegd. Je verwijst ook naar de belofte van de Heere Jezus die we o.a. in Luk. 11 tegenkomen: “Wie zoekt, die vindt.” En er staan er in hetzelfde gedeelte nog meer: Wie bidt, die ontvangt. En wie klopt, die zal opengedaan worden. Dat geldt zelfs een IEDER, die deze weg gaat. En hier zegt de Heere Jezus ook nog uitdrukkelijk: “Indien dan gij, die boos zijt, weet uw kinderen goede gaven te geven, hoeveel te meer zal de hemelse Vader de Heilige Geest geven, dengenen die Hem bidden” (Luk. 11:9-13). Dus inderdaad: hoop op God, vertrouw op Hem, bid, zoek en klop, en je zult tot geloof komen.
Weet je wat ik mooi vind? Dat je het hebt over het komen tot geloof, terwijl je eigenlijk al de weg van het geloof gaat, als je je vertrouwen stelt op Gods beloften. Dan ben je aan het geloof niet vreemd. Ik neem aan, dat je van jezelf zegt: nou, maar ik kan mezelf echt nog geen gelovige noemen. Ik kom bij mezelf meer geestelijk tekort, dan geestelijk bezit tegen. Maar in het je verlaten op de belofte van God ben je wel bezig met hetgeen waar het om gaat. Hebr. 11 laat ons in ieder geval zien dat Abraham de Vader van alle gelovigen deze weg ook ging. Een ook Abel, en Henoch, en Noach, en Sara, en Mozes en Jozef, en nog veel meer. Het kenmerk van al deze mensen was, dat ze het woord van God hadden gehoord, dat ze zich daaraan vastklampten en dat ze op grond daarvan gingen handelen. Allen hebben ze tijden gekend waarin ze moesten uitzien en wachten. Ze hadden niets dan het woord van God, maar dat stond hen zo helder voor ogen, dat ze het ermee deden. En God heeft hen op Zijn tijd de vervulling van deze belofte gegeven. Soms hebben ze zelf de vervulling ervan in hun leven niet meegemaakt.
Misschien zeg jij op grond van wat je bij jezelf tegenkomt: zonde, leegheid, een hang naar de dingen van deze wereld, en veel te weinig betrokkenheid op God en Zijn dienst: ik ben geen gelovige. Ik begrijp dat. Je vindt jezelf de naam gelovige niet waard. Maar dat neemt niet weg, dat het in deze weg verder moet: Het in vertrouwen op wat God toezegt bij Hem zoeken, en het steeds meer van God leren verwachten. En Hij zal Zich niet onbetuigd laten. Hij zal in je hart werken. Zodat je zonden je steeds meer gevoelig tot smart zijn, en dat je er berouw over hebt. En zodat je steeds meer de Heere Jezus Christus zult nodig hebben, en gaan bewonderen. Zodat je ook merkt dat de hele Bijbel voor jou bedoeld is, en dat God zich daardoor tot jou richt. En zodat het wordt: “Ik zal gelovig amen zeggen, mijn hand op Jezus offer leggen”.
Eén ding hoop ik niet dat je doet, en dat is dat je nu maar zegt: dan komt het wel goed, en dat je er verder niet meer echt mee bezig bent. Beter is het de weg te gaan van psalm 27:4 “Mijn hart zegt tot U: Gij zegt: Zoek Mijn aangezicht; ik zoek Uw aangezicht, o Heere!”
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
