Afscheid na samenzijn valt zwaar

Wij zijn een gelukkig stel (18 en 17 jaar) en hebben nu drie maanden verkering. Er is helemaal niets dat ons hindert. We mogen weten dat 'het' niet iets van ons is, maar dat God het zo heeft geleid. We hebben elkaar niet gezocht maar wel gevonden. Geen meningsverschillen, geen problemen met ouders, kerkelijk (GG en HHK) én geestelijk kunnen we het zeer goed vinden. En wat karakter betreft vullen we elkaar helemaal aan!

Het enige dat ons hindert is de afstand: we wonen ongeveer 80 kilometer uit elkaar! We zien elkaar om de twee weken. Soms een dag, soms een weekend. Onze vraag spitst zich toe op 'afscheid nemen'. We hebben het nu al een paar keer gehad dat we afscheid moesten nemen, zij het voor twee weken. Bijvoorbeeld op zaterdagavond op Utrecht Centraal. En eigenlijk wordt het elke keer emotioneel. De eerste keren speelden we er misschien (teveel) op in, de laatste keren dachten we er eigenlijk niet aan of duwden we het onbewust naar de achtergrond. Het moment van afscheid nemen is niet moeilijk, maar vooral de uren die daarop volgen. Van 'helemaal samen' naar 'bijna alleen'. We weten dat we bij elkaar blijven en dat we er voor elkaar zijn, maar toch die tranen! En dat hindert ons. We hebben dan een 'naar' gevoel, soort afkickverschijnsel. Allebei kunnen we dan heel weinig. Niet leren, niet eten, niet slapen, niet normaal nadenken. Wat kunnen we hieraan doen?

Lief stel,

Ontroerend vind ik jullie brief. Eerlijk en open. Weet je, het is of ik mezelf zie staan een heleboel jaren geleden. Oh, wat vond ik het ook vervelend als we na een gezellig weekend bij een van onze ouders weer ieder een eigen kant opgingen (en de afstand was méér dan 80 km!). Afscheid nemen op het station. Met een heleboel mensen eromheen. Maar ja, het hoorde er toen bij, het hoort er vandaag nóg bij! Dat afscheid nemen pijn doet... tja, eigenlijk is dat ook wel een goed gevoel, vooral als het wederzijds is. Het doet je namelijk vol verlangen uitzien naar de volgende ontmoeting! Een ‘kaal’ gevoel op het moment dat je alleen vertrekt (of achterblijft): probeer het te zien als een positief gebeuren. Uitkijkend naar een telefoontje, smsje of misschien wel een ouderwetse brief in de tussenliggende veertien dagen (ik heb nog heel veel dierbare brieven uit onze verkeringstijd!).

Jullie hebben het goed, schrijf je. Warmte en liefde proef ik in iedere zin. Maak dan hier geen drama van! Afscheid nemen, ook al is het maar voor even, komt steeds terug. Je kunt nu eenmaal niet je hele leven voortdurend in elkaars gezelschap doorbrengen. Ook al zou je dichterbij elkaar wonen, dan nog heb je ieder je eigen leven met zijn eigen ‘verplichtingen’, die je ‘alleen’ na moet komen (je eigen werk, je eigen vriendenkring, je eigen familie, je eigen thuis, misschien wel je eigen hobby’s en ga zo maar door). Naast de tijd die je samen kunt zijn. Partir c’ est mourir un peu, zeggen de Fransen. Ze hebben wel gelijk, maar het hoort nu eenmaal bij het leven. Geniet van de momenten dat je elkaar ziet, kunt aanraken. Laat ze niet bederven door het vooruitzicht van naderend afscheid. ‘Beloon’ jezelf maar met iedere keer dat je niet in tranen uitbarst (b.v. dan mag je even een berichtje sturen naar elkaar).

Drie maanden hebben jullie verkering... dat is nog niet zolang. Goed, dat je nù al dit probleem onderkent. Het is nog niet onoverkomelijk. Laat het dus vooral niet groter worden (dan kan het wél vervelend tussen jullie in komen te staan). Weet dat herinneringen (als je elkaar een paar weken niet ziet) ook fijn kunnen zijn.  En bovendien... hoe prettig is het gevoel niet als je weer op het station staat om je geliefde op te wachten? Dat wil je toch niet missen?

Sterkte, hoor. Een fijne verkeringstijd toegewenst!
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1500 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven