Pittig dochterje

Ik heb een vraag over ons dochtertje (net twee). Ze is momenteel nogal pittig. Ze heeft een vrolijk karakter, maar een sterke eigen wil. Ze zit nu in de nee-periode. Dat is opzich niet zo erg, maar op sommige punten vind ik het even moeilijk. Als ze van mij iets niet mag vasthouden en aan mij moet geven bijvoorbeeld, wil ze dit absoluut niet. Ik herhaal m’n opdracht dan nog een keer, zonder resultaat. Dan pak ik het gewoon uit haar handen en wordt er luid geprotesteerd. Daar heb ik op zich niet zo’n moeite mee; ik probeer ze af te leiden en als dat niet helpt negeer ik het even tot ze gekalmeerd is. Wordt ze echt te brutaal of ondeugend, gaat ze even naar de gang. Wat ik wel moeilijk vind is als bovenstaande situatie veel voorkomt op een dag. Dan word ik zelf ook boos en denk ik: je moet gewoon naar mama luisteren! Ik kan dan nogal boos reageren door ze even stevig vast te pakken of een tik tegen haar wangen te geven om ze (voor mijn gevoel) tot bezinning te brengen. Toch voel ik me over deze aanpak absoluut niet tevreden omdat ik mezelf dan niet helemaal beheers. Ik ben niet bang dat ik haar iets aandoe ofzo, dat kan ik niet, maar ik zou mijn eigen boosheid erbuiten willen laten als ik haar bestraf. Hoe kan ik dat doen? Ze kan ook nogal flink zeuren om een snoepje of om iets anders bijzonders. Ik leg dan even uit waarom het niet kan en daarna is het antwoord gewoon “nee” en negeer ik het als afleiden niet helpt. Toch houdt ze het zeuren lang vol tussen het spelen door, soms de hele dag! Hoe moet ik hiermee omgaan? Het zijn geen noodsituaties gelukkig, maar toch zoek je als beginnend moeder soms naar eenvoudige adviezen voor je opvoeding. Alvast hartelijk dank.

Als ik je vraag goed lees, begrijp ik dat je probleem niet zozeer het gedrag van je dochtertje is, maar wel het boos worden door jouzelf, als haar vervelende gedrag langere tijd aanhoudt en de angst dat je je dochtertje op een manier straft, waarbij je niet de volledige controle meer hebt over jezelf.

Ik denk dat het ervaren van de emotie boosheid tot op zekere hoogte niet eens zo verkeerd is, omdat dit een normale menselijke reactie is, die je dochter in de praktijk wel vaker zal tegenkomen. Ik kan me voorstellen dat je het gevoel van de volledige controle te verliezen onprettig vindt. Als ik je vraag zo lees, komt het op mij over alsof je heel veel bij je dochtertje in de buurt bent. Misschien kun je haar eens een uurtje of anderhalf uur op een veilig plekje laten spelen zonder dat ze jou ziet. Dan kan zij minder ‘zeuren’ en kun jij even afstand nemen, zodat zij minder snel jouw grenzen bereikt.

Ook kan het goed zijn de oorzaak van het vragen om snoep van je dochter te achterhalen. Is het omdat ze bij vriendjes of vriendinnetjes ziet dat er gesnoept wordt, kan ze het snoep zien liggen, of snoep je zelf regelmatig tussendoor? Dan is het handig dat zij zo min mogelijk snoep ziet, zodat ze er op den duur minder aan denkt en er dus minder om vraagt.

Of vraagt ze gewoon uit verveling steeds jouw aandacht? In dat geval zou het misschien voor je dochter goed zijn om bijvoorbeeld twee dagdelen per week naar een peuterspeelzaal o.i.d. te gaan. Zij heeft dan de nodige afleiding en jij kunt weer even nieuwe energie op doen. Ook is het goed haar op momenten dat haar gedrag wel goed is, haar positieve aandacht te geven en het gewenste gedrag zo te stimuleren.

Slaapt ze wel genoeg en heeft ze voldoende tijd om ook even tot haarzelf te komen, bijvoorbeeld door na het middagslaapje nog even wakker in bed te liggen kletsen? De ervaring die ik met m`n zoontje heb is dat vervelend gedrag toeneemt naarmate z`n hoeveelheid slaap en de vaste structuur in de dag afneemt.

Verder kan het goed zijn te letten op de manier waarop je je opdrachten formuleert. Bijvoorbeeld niet: “Ga je een mooie tekening maken?”, waarop ze “nee” kan zeggen, maar: “Ga je een mooie tekening maken, of ga je buiten spelen?” Dan heeft ze enige inbreng in de gang van zaken.

Je aanpak zoals ik die lees, komt op mij heel gewetensvol over en ik geloof echt dat je het goed doet. Maar voor je angst om jezelf in boosheid te verliezen, is het goed om een stappenplan te hanteren. Dat geeft een stukje houvast. Je legt het een keer uit, je probeert haar af te leiden. Bij de volgende keer volstaat een kort “nee” en je negeert haar gedrag verder. Blijft ze zeuren, dan zou ik haar een poosje op haar kamer zetten, een half uurtje maximaal. Bij het niet opvolgen van opdrachten, zou ik zelf de grens leggen bij uiteindelijk een tik over de vingers, maar dat kan voor iedereen anders zijn.

Kortom: als je het gevoel krijgt dat het je teveel wordt, probeer dan even letterlijk afstand van haar te nemen.

Hartelijke groeten,
Jeannette Kreijkes

Dit artikel is beantwoord door

drs. J. H. Kreijkes-van Esch

• Geboortedatum:
  28-02-1983
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Rijssen
• Status:
  Inactief

15 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven