Vraag
Mijn man en ik zijn inmiddels vijf jaar getrouwd. We hebben twee kinderen mogen krijgen. Nu is het zo dat wij ongeveer eens per drie maanden seksuele gemeenschap hebben. De eerste maanden van ons huwelijk hadden we ongeveer wekelijks gemeenschap. Toen ik zwanger was van onze eerste hebben we bijna geen gemeenschap gehad omdat ik een extreme vorm van misselijkheid en overgeven had (Hyperemesis).
Ik moet eerlijk bekennen dat ik totaal geen zin heb, dat ik niet naar hem verlang op lichamelijk gebied. Ik hou veel van mijn man, heb daar al veel over nagedacht. Want hoe kan liefde zonder seks gepaard gaan? Ik vind dat ik mijn man hier ernstig mee tekort doe. Gelukkig kunnen we hier open over praten en weten we van elkaar hoe we hierover denken en wat onze gevoelens zijn. De stap naar een seksuoloog is zo groot. Wat adviseert u ons?
Antwoord
Eigenlijk lees ik in uw verhaal 2 dingen die u als problematisch ervaart, namelijk dat u geen zin hebt om te vrijen (of is het: tegenzin om te vrijen?), en dat u er daadwerkelijk niet toe komt om te vrijen. Bij deze problemen kunnen allerlei factoren een rol spelen.
In uw vraag lees ik dat u er al veel over hebt nagedacht en ook met elkaar over hebt gepraat. Kennelijk bent u echter nog niet verder gekomen in de gewenste richting. Hebt u er ook over gelezen? In zelfhulpboeken over seksualiteit (Bijv. M. Luyens, Liever vrijen; Piet Wagenaar (red.), Samen genieten) komen allerlei vragen aan bod die voor u belangrijk kunnen zijn. Wanneer dit u ook onvoldoende geholpen heeft, kan ik u aanraden om psychologische hulp te zoeken. Een seksuoloog is in eerste instantie niet noodzakelijk.
Een psycholoog of psychotherapeut zal onderzoeken waar u in concrete zin wel of geen zin in heeft, wat het voor u betekent om “geen zin” te hebben, wat dit voor uw man betekent en wat hij daarmee wil. Tevens zal hij/zij zich een indruk proberen te vormen van de relatie tussen jullie en welke rol jullie probleem met seksualiteit daarin heeft. En er zal een inschatting gemaakt worden van u als persoon, namelijk wat bent u voor iemand en hoe is uw leven tot dusver verlopen.
Dus: ook al ziet u er tegenop als een grote stap, het is wel aan te raden om die stap te nemen. Want ik lees dat u er last van hebt. En daar kunt u wellicht bij geholpen worden.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
