Depressie en geloof

Ik ben depressief. Ga zondags naar de kerk, volg de catechisatie, ga naar jeugdvereniging, lees in mijn Bijbel, bid, mag weten dat Jezus Christus mijn zonde weggenomen heeft, en dat, als ik dagelijks vergeving vraag om mijn zonde die ook vergeven worden. Maar ik merk/voel/ervaar weinig in het geloof. Alles is zo zwart, donker, uitzichtloos. Ben bang voor de dood. Wat moet ik met dit alles? Zit zondag twee keer in de kerk, maar het doet mij niks. Kunt u mij tips geven om hier mee beter om te gaan, of vraag ik te veel van mijzelf?

Groeten, een vrouw.

Beste vragenstelster,

Je begint met te schrijven: ik ben depressief. Eén van de kernmerken van depressiviteit is somberheid; je geeft dit zelf ook aan met de woorden: zwart, donker en uitzichtloos. Dit kan zich manifesteren op verschillende terreinen van het leven, maar jij spitst het toe op het kerkelijke- en geloofsleven. Ik vat dit op als jouw grootste zorg met betrekking tot jouw depressiviteit.

Ondanks dat je weinig merkt, voelt en ervaart in het geloof schrijf je dat je mag weten dat Jezus Christus je zonden weggenomen heeft, en dat, als je dagelijks vraagt om vergeving, jouw zonden ook vergeven worden. Wat is dat groot dat je dat mag geloven! Het ware geloof is een vast vertrouwen en een zeker weten dat je zonden om Christus’ wil vergeven zijn. Toch kan de vreugde ervan door depressiviteit getemperd zijn, dat je het wel weet, maar dat het je zo weinig doet, dat het je niet echt raakt.

Ook schrijf je dat je bang bent voor de dood. Christus verschijnt ons niet slechts aan het kruis van Golgotha, waar Hij alles heeft volbracht wat nodig was om voor de zonden te betalen, maar Hij verschijnt ons ook op de paasmorgen als de Overwinnaar van de dood en het graf. Zeker, de dood kan ons aangrijpen, benauwen, in het graf is het donker, zwart, maar de steen is afgewenteld, de lichtstralen vallen naar binnen, en wat zien we dan? Hij is opgestaan! En zo mag er toch verder gekeken worden over de dood en het graf heen. Hoor Hem zelf: Ik leef en gij zult leven!

Ongetwijfeld zul je dit ook in de kerk horen, maar toch schrijf je: ik zit zondags twee keer in de kerk, maar het doet mij niks. Zo kan het zijn, maar ik beluister er ook de roep in: wanneer wordt het eens anders voor mij?! Dit zou wel eens anders kunnen worden, wanneer het depressieve er niet meer is. Daarom: is jouw depressief-zijn een constatering van jezelf of wordt er ook aan gewerkt door middel van hulpverlening en/of medicatie? Soms lukt het even niet met ons, of zelfs een langere tijd niet om positief tegen de dingen aan te kunnen kijken, en daarom is er wel eens even hulp nodig, dat kan je helpen om beter om te gaan met jezelf en met je (geloofs)gevoelens, met je depressiviteit.

Laten we er niet in berusten dat het nu eenmaal zo is: zoek hulp. Gebruik de middelen die God geeft en de praktijk leert dat het zwarte, het uitzichtloze terrein het gaat verliezen, al is er vaak een langere weg voor nodig dan wij zouden willen, want het gaat vaak met kleine stapjes tegelijk. Zoals de Heere je uit de diepte van je zondebestaan verlost heeft door jouw zonden te vergeven, zo wil Hij ook uit depressiviteit verlossen door de middelen die hij geeft.

Ik hoop dat ik zo wat op jouw vraag ben ingegaan en dat het je wat verder mag helpen, als het anders is of er nog vragen zijn, laat het gerust weten.

Heel veel sterkte en Gods zegen toegewenst,
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven