Alles om tevreden en gelukkig te zijn maar toch somber

Aan Marijke Rots. Ik ben een jonge meid van 19 jaar. Ben de op twee na jongste uit een doorsnee reformatorisch gezin. Ik heb bijna twee jaar een lieve vriend. Heb lieve vrienden en vriendinnen, een geweldige schoonfamilie, een leuke mbo-opleiding, goede cijfers, kortom: alles om tevreden en gelukkig te zijn. Toch kán ik niet gelukkig zijn. Heel vaak voel ik me ontzettend somber. Ik huil heel snel, trek me alles aan, en alles lijkt wel zwart om me heen. Ik begrijp niet wat ik heb. Ik zou gelukkig moeten zijn, toch? Waarom kan ik dat dan niet?

Ik ben best rustig van karakter, werk graag met mensen, heb een beetje een perfectionistische inslag. Zie mijn toekomst in een leuke baan en moeder van een paar kindertjes. Ik ben best gesloten, alhoewel ik van mijn vriend heb geleerd om over m’n verdriet (?) te praten; daarvoor was ik geneigd om alles binnen te houden. Het enige wat ik in mijn leven graag veranderd zou willen zien, is de relatie met mijn moeder. Onze relatie is erg slecht; onze karakters botsen voortdurend. Ik ben rustig, maar toch assertief. Zij is snel driftig en als iets niet naar haar zin is, kan ze bijna ontploffen en zegt dingen die nergens op slaan, zoals, “wat ben je toch weer idioot bezig! Je kan ook niks!!” Echt, een gewoon gesprek kan ik niet met haar voeren. Ook het huwelijk van mijn ouders is niet voortreffelijk, alhoewel ze veel meegemaakt hebben in hun leven. Dit maakt wel dat ik soms verdrietig ben, maar ik heb geleerd erover te praten en mijn vriend en ik kunnen alles samen delen.

Eerst schoof ik mijn sombere buien op m’n twijfels in m’n verkering, maar dat is voorbij, alhoewel onze verkering ook gewoon z’n nodige hoogtepunten en dieptepunten kent. Daarna schoof ik het op de situatie thuis, maar daar kan ik niet meer in geloven. Het is soms ook best gezellig. Ik voel me soms ook afgeremd; ik weet niet of dat het goede woord is. Ik kan mezelf moeilijk ontspannen, ben vaak moe en het lijkt alsof iemand m’n keel dichtknijpt. Ik kan ‘s avonds op bed liggen huilen en met gebalde vuisten naar het plafond staren. Ik krijg geen grip op mezelf! Ik vraag me af: wat heb ik? Is dit een verlengstuk van de puberteit? Daar ben ik echt al uit, ik ben volwassen voor m’n leeftijd. Is dit normaal in een mensenleven? Ik hoop het niet...

Ben absoluut niet van plan om met een hulpverlener te gaan praten of zoiets. Mijn ouders zien me al aankomen... Ik heb dit geschreven in de hoop dat iemand mij tips of hulp kan geven. Wat heb ik? Wat kan ik hieraan doen?

Lief meisje,

Wat een eerlijke en ontroerende brief schrijf je! Fijn om te lezen dat je zo’n geweldige en lieve vriend hebt, zeg! Goed om met hem over van alles te kunnen praten. Dat kan heel veel steun geven. Steun, die je zo nodig hebt! Want je vindt dat je gelukkig zou moeten zijn, maar je bent het eigenlijk niet. Door de relatie met je moeder, althans dat denk ik. Je schrijft alsof het een soort van bijzaak is, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo: je hebt maar één moeder, en je wilt graag door haar geliefd en gewaardeerd worden, tóch? Dáár zul je dus mee aan de slag moeten.

Waarom kun je “niet meer geloven in de situatie thuis”, zoals je schrijft? Wat gebeurt er met je als je moeder (in drift) tegen je zegt dat je “niks kunt”, dat je “idioot doet”? Als ik je brief nog eens doorlees zit je ‘goed’ in elkaar: goede cijfers op school, leuk werk, prima vriendenkring, rustig karakter. Je bent “best een beetje perfectionistisch”... maakt dat het gevoel van afwijzing door de woorden van je moeder zo moeilijk? Ik denk het wel, hè? Ga dan eens voor jezelf na of die woorden wellicht niet meer over je moeder zeggen dan over jou. Misschien is zíj op zo’n moment wel teleurgesteld of boos over iets dat helemaal niet met jou te maken heeft. Je schrijft over het huwelijk van je ouders niet al te positief: kan het niet zo zijn, dat je moeder het dáár moeilijk mee heeft (en dat op een niet juiste wijze uit)?
 
Botsende karakters... lijk jij op je moeder? Heeft zij dingen meegemaakt die ze jou wil besparen? Probeer eens in gesprek van vrouw tot vrouw met haar te komen over liefde, geluk en teleurstelling, verdriet. Wéét je hoe je moeder hier over denkt, tegen aan kijkt? Waarschijnlijk gunt ze jou je geluk van harte, maar is het voor háár moeilijk.

Vind je het moeilijk om alleen met je moeder te praten, schakel dan bijvoorbeeld een zus in, die mogelijk dezelfde ervaring heeft als jij hebt opgedaan. Of vraag je vriend om mee te gaan. Waar is je vader hierin, kan hij helpen: hij kent zowel jou als je moeder!  Praat dan over jóùw gevoelens, in zogenaamde “ik-boodschappen”: Ik vind het vervelend dat... Ik heb het zo moeilijk met... Géén verwijten in de vorm van “U zegt ook altijd ....”, enz.; dát helpt namelijk niet, want dan gaat de ander in de verdediging! Wellicht geeft zo’n gesprek al enorme opluchting.

Ik ben benieuwd of je met dit antwoord iets kunt, schrijf me nog maar eens!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven