Draaglast zwaarder dan draagkracht

Ik heb een chronisch zieke man die achteruit gaat, een zoon met verstandelijke handicap en lichamelijke beperking, een dochter met ADHD en een dochter met een longziekte die erg vaak ziek en benauwd is. Onze draaglast is naar ons gevoel zwaarder dan onze draagkracht, maar een mens krijgt toch dat te dragen wat hij aan kan? Zo voelt het niet, vooral voor mijn kinderen is het zwaar. Hoe kan ik ze uitleggen over de liefde van de Heere als ze weer zo ziek zijn. Ik weet het soms niet meer.

Beste mevrouw,

U staat in een gezin dat volop geconfronteerd wordt met de geschondenheid van ons menselijk bestaan. U weet er bij ondervinding van dat onze zonden (en dan bedoel ik die van Adam en Eva, en van mij en van u en van een hele mensenwereld) op allerlei terrein ellende hebben teweeg gebracht. En dat brengt heel wat met zich mee. Ook veel vragen en strijd. Ik hoor in uw schrijven noodkreten: het wordt ons (me) soms teveel. We (ik) kunnen het niet aan. Mijn verstand en gevoel zeggen: het is te zwaar. En als het te zwaar aanvoelt, weet God er dan nog wel van? Doet God het dan wel goed? Is God dan wel Vader? En heeft Hij ons nog wel op het oog om Zijn geliefde kinderen te mogen zijn? Is Hij dan wel liefde?

Is God liefde als Hij een moeilijke, voor ons gevoel te zware, weg met ons gaat? Het antwoord op die vraag is voluit: Ja. God is liefde. Hoe dan? Bijbels gezien worden we als het gaat over Gods liefde tot ons zondaren, altijd bepaald bij Gods Zoon. We lezen in Rom. 5: “Maar God bevestigt Zijn liefde jegens ons, dat Christus voor ons gestorven is, als wij nog zondaars waren.” En in Joh. 3 : 16 is het: Want alzo lief heeft God dat de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft.” Waarom gaat het steeds over Gods Zoon, als het gaat over Zijn liefde tot ons? Omdat Gods liefde alleen via Zijn Zoon zijn uiting tot ons vindt in zegen en geluk. Buiten Gods zoon verdienen wij niet anders dan ziekte en ongeluk; nee, nog verregaander: de Bijbel zegt: de dood.

Heeft God mij lief? Daar kan ik, zowel als ik gezond ben, als wanneer ik ziek ben alleen maar over weten als ik geloof in de Zoon van God. Daar kan ik, zowel als het me goed gaat, als wanneer het me slecht gaat alleen maar van leven als ik geloof in de Heere Jezus Christus. Dan geloof ik in Gods liefde, vanuit wat Hij in Zijn Zoon aan mij geeft.

Met een andere mevrouw, die met haar gezin ongeveer hetzelfde beleefde als wat u beleeft, en die er zelf een tijd van overspannen geraakt is, sprak ik steeds maar weer over het kruis van Christus. Ik zou er u ook graag naar verwijzen en het zou een zegen zijn als u met uw gezin ook over dat kruis van Christus kunt spreken.  Doen we dat, dan zijn de problemen niet opgelost, en de zorgen niet weg. Maar wij hoeven niet langer te geloven dat God afwezig is, of dat Hij Zich tegen ons keert. We mogen zeggen: “Die zelfs Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft, maar heeft Hem voor ons allen overgegeven, hoe zal Hij ons ook met Hem niet alle dingen schenken?” (Rom. 8 : 32) Job mocht na alle verliezen en in zijn ernstige ziek-zijn hoop belijden met de woorden: “Want ik weet mijn Verlosser leeft.”

Probeer voor één ding te waken: dat u de duivel de uitlegger zou laten zijn van alles wat u meemaakt. De duivel maakt graag God zwart en het lukt hem gemakkelijk om in een situatie als de uwe maar niet te spreken over onze zonden die het leed meegebracht hebben, en ons evenmin te laten denken over Gods eigen Zoon die Hij gegeven heeft. De duivel wil ons laten geloven: God is alleen maar goed, als Hij je een voorspoedig leven geeft, en als Hij je vrijwaart van tegenspoed. Als je kunt geloven dat God goed is, dat God liefde is, als je in de Heere Jezus Christus mag geloven, dan mag je leren om te zeggen: “Heere, ik wil Uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet.”  We mogen met Asaf zeggen: Heere, u wilt mijn God zijn, en dat is mij genoeg. En dan zingen we: “bezwijkt dan ooit mijn vlees en hart, in bange nood of bitt’re smart -dan maak je naar menselijke maatstaven toch TE erge dingen mee?!- zo zult Gij zijn voor mijn gemoed, mijn Rots, mijn Deel, mijn Eeuwig Goed.” (Ps. 73)

In het geloof zeggen we niet: ‘en dus...’  maar ‘en toch...’

Dat het hartverscheurend is wat u meemaakt met uw man en kinderen is mij duidelijk. Ik geloof dat het God veel meer duidelijk is dan mij of iemand anders om u heen. Maar bij deze hartverscheuring hoeven we niet te stoppen. Want we mogen ook geloven dat God erop uit is, dat het bij ons komt tot hartverbreking. Over onze zonde en schuld. En waar dat het geval is, is het waar: “Hij heelt gebrokenen van harte en Hij verbindt ze in hunne smarten, die in hun zonden en ellenden tot Hem zich ter genezing wenden.” Dan zijn we in onze moeilijkheden toch dicht bij God. Ik hoop dat u en uw gezin daar wat van mogen ervaren!

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven