Ik houd niet meer van mijn man

Voor Marijke Rots. In november vorig jaar heb ik mijn opmerking geplaatst over het feit dat ik niet meer hou van mijn man waar ik al meer dan tien jaar mee getrouwd ben. Bedankt voor je reactie. Nu ben ik vier maanden verder en er is in die periode heel, heel veel gebeurd. Ik heb mijn man op een avond eerlijk verteld dat ik niet van hem hou. Het was de aanleiding om te proberen te redden wat er te redden viel en met huwelijkstherapie te starten. Maar helaas, ik hou nog steeds niet van hem. Ik waardeer hem wel om wie hij is (dat is al een stap vooruit, want ook dat gevoel van genegenheid was weg), maar ik voel weerzin als hij probeert om me zijn liefde te geven. Dat hoeft van mij niet. De psycholoog heeft ook geconstateerd dat ik al jaren geleden "afscheid" genomen heb van mijn man. Ik had hem niet nodig, gaf mijn vertrouwen wel aan anderen, zussen, vrienden en vriendinnen. Door hem al die jaren te negeren en me ook niet af te vragen hoe ik hem gelukkig kon maken, is het nu zo, dat ik denk: Hoe kan HIJ MIJ gelukkig maken en andersom? Ik heb hem nooit nodig gehad in mijn huwelijk en heb hem nog steeds niet nodig. Het is een aardige man en ik weet zeker dat er vrouwen voor hem zullen vallen. Maar zijn eigen vrouw niet. Ik voel toch dat ik naar een punt toe ga, waarop ik hem definitief ga verlaten. Maar is dat dan de juiste weg? Mijn vraag aan jou is, hoe kan ik ondanks al mijn fouten die ik in mijn huwelijk gemaakt heb, me openstellen voor mijn eigen man, zonder de ballast uit het verleden steeds weer voor ogen te houden? Mezelf neutraal af te vragen of ik in staat ben om bij die man die nu bij me aan tafel zit (maar waar ik niet meer het bed mee deel, vanwege de enorme afstand die we hebben geconstateerd) hem gelukkig te maken en ook dat hij mij gelukkig kan maken. Volgens mij is het onmogelijk. Misschien snap je niets van mijn verhaal, maar er is zoveel gebeurd, dat ik daar wel een boek over kan schrijven. En om enigszins beknopt mijn vraag te stellen in deze rubriek, is al moeilijk genoeg.

Lieve vraagsteller,

Uw eerste vraag en mijn antwoord erbij heb ik voor me liggen terwijl ik op uw tweede vraag probeer te reageren. Er is veel gebeurd, schrijft u, maar wát dat vele is blijft in het ongewisse. Nieuw voor mij is: “de psycholoog zegt”, waaruit ik concludeer dat u professionele hulp hebt gezocht. Heel goed. Ik betwijfel echter of het de jùíste hulpverlening is als u er álleen naar toe gaat, uw relatie gaat immers u beiden aan. Bovendien zou ik naar iemand gaan met een christelijke achtergrond, die sámen met u en uw partner er alles aan wil doen om “uw huwelijk te redden” als ik het zo mag uitdrukken. Want, nogmaals, u bent beiden door “de echt aan elkaar verbonden”! Of gaat het bij de professionele hulp om een huwelijkstherapie, waar u beiden aan deelneemt? Hoe reageert uw man dan, wanneer u zegt niet meer van hem te houden? Als u sámen gaat, wil hij in ieder geval méé en dat betekent dat uw huwelijk voor hém geen ‘verloren zaak’ is! Eerlijk gezegd, vind ik “genegenheid voelen” al weer een hele stap vóóruit... “houden van” -ook opnieuw- kun je niet afdwingen, maar heeft tijd (misschien wel véél tijd) nodig! Het heeft járen geduurd voor u zover bent gekomen als u nu bent. De weg ‘terug’ kan niet in een paar grote stappen waarbij het verleden als het ware weggewist wordt. Voorzichtig, stapje voor stapje moet u behoedzaam een nieuwe weg inslaan. Met veel markeerpunten, die bij vooruitgang gevierd mogen worden en die bij tegenslag niet het einde hoeven te betekenen!

U neutraal opstellen gaat niet: u kunt alles wat er gebeurd is niet ontkennen. Wél kunt u proberen er ánders tegen aan te kijken en van fouten te leren. Wat zijn trouwens ‘fouten’... benoem eens waar u dan aan denkt om (in een later stadium) met uw man te bespreken wat zijn gedachten daarbij waren (en zijn). Tegenover elkaar aan tafel zittend hóéft het verleden bij wijze van spreken niet “op tafel” te staan, of eronder liggend als een waakzaam hondje. Maak complimenten als hij op tijd thuis is, de tafel gedekt heeft of de boel na het eten weer opgeruimd (ik heb geen idee hoe de rolverdeling bij u is). Zet een bloemetje op tafel, steek een kaarsje aan,  sta niet toe dat hij de krant leest maar vraag hem te vertellen hoe zijn dag er uitzag of vertel wat u heeft beleefd. Kortom: als sámen éten wel kan, haal er dan uit wat er in zit! Voor beiden! Want het ís toch een aardige man. Bekijk ‘m eens door de ogen van “vrouwen die voor hem zullen vallen” (uw eigen woorden!).

“Hoe kan hij mij gelukkig maken”, vraagt u zich af: dat is een goede vraag, waar u alleen zélf het antwoord op kunt geven. Schrijf voor uzelf eens een aantal punten op en probeer die dan stuk voor stuk met uw man te bespreken. Waarbij het doel níét meteen is, dat hij uw wensen vervult, maar dat u beiden hélder krijgt waar het om gaat, zodat u beiden weet waar u aan werken moet. In de tussentijd blijft u uw best doen om het hém naar de zin te maken: heel gewoon door lékker te koken, het in huis gezellig te maken, zijn overhemden netjes te strijken, enzovoort. Met andere woorden: genegenheid te laten blijken! Waarop u ook naar complimenten en waardering mag ‘vissen’ (met een beetje humor, als het kan, zodat een compliment geen ‘plicht’ wordt!).
 
Ooit was u verliefd op hém.... op welke eigenschappen bent u destijds gevallen? En waardoor bent u zelf zo veranderd?

U kunt wel een boek schrijven... doe het, zou ik zeggen: houdt een dagboek bij met de góéde dingen die u samen beleeft, zodat u positief leert kijken! Waarbij de negatieve spiraal, waar u naar mijn idee toch in terecht bent gekomen leert zien en doorbreken!

U bent bang dat u op een scheiding afstevent... ik kan u niet tegenhouden, maar bedenk wel vóór u onherstelbare stappen neemt dat een scheiding níét het door u gewenste gelùk brengt maar veeleer méér verdriet! Een scheiding is ô ingrijpend... dat wens ik u niet toe! U bent góéd bezig, door níét op te geven. Nog niet tenminste; schrijft u nog maar eens!

Ik las zojuist in een (kranten)artikeltje van een relatietherapeute over “goed luisteren” het volgende: “Ik denk dat u hulp moet zoeken om beter met elkaar te leren praten en vooral om beter naar elkaar te leren luisteren. Natuurlijk kan dat ook betekenen dat u dan kritiek of teleurstelling gaat uitwisselen. Die blijft nu onopgelost. Maar er is vermoedelijk ook weinig ruimte om elkaar te vertellen wat u juist fijn vindt en waardeert. Goed luisteren maakt goed praten mogelijk!”

Dat bracht mij op het antwoord, zoals ik het nu verwoord heb. Sterkte met alles! Gods zegen wens ik u toe.

Een hartelijke groet,
Marijke Rots

Naschrift redactie: De betreffende vraagstelster kan hierover -indien gewenst- persoonlijk via mail met Marijke Rots van gedachten wisselen. Het emailadres is op te vragen via vragen@refoweb.nl

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1501 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven