(...) Ik begin langzaam aan moedeloos te worden, want ik kan geen kant meer op: ...

Heb al op veel plaatsen gezocht naar een plaats waar mijn vragen beantwoord zouden kunnen worden, maar dit lijkt me de geschiktste plaats. Ik heb nu 3,5 jaar verkering en vanaf het begin loopt het al moeizaam. We hebben veel ruzie, heb voortdurend een wisselwerking tussen wel met hem willen trouwen en nooit met hem willen trouwen. We zijn verschillend, maar soms twijfel ik of die wisseling qua gevoelens niet alleen in mezelf zouden kunnen liggen. Ergens heb ik ook wel bindingsangst. Dan denk ik; altijd dezelfde, nooit meer terug kunnen. Dat beklemt me enorm. Ook als het goed gaat bekruipt soms heel onverwachts een gevoel van onvrede, waardoor ik weer onrust ga schoppen in mijn relatie. Ik heb talloze malen verteld dat ik twijfel, maar toch proberen we het steeds opnieuw. Ergens ben ik ook weer bang het op te geven en om hem kwijt te raken. Ik begin langzaam aan moedeloos te worden, want ik kan geen kant meer op: ik kan niet met, en niet zonder hem leven. Zo voelt het. Als het bindingsangst zou zijn, is daar dan wat aan te doen? Hoe weet je dat het bindingsangst is of dat wij niet bij elkaar passen. Ik hoop dat iemand mij verder kan helpen. Alvast bedankt.

Je schrijft dat je 3,5 jaar verkering hebt. Dat is al een relatief  lange tijd, waarin je goed inzicht hebt kunnen krijgen in elkaars sterke en zwakke punten. Jullie hebben veel ruzie en je maakt je zorgen hierover. Je vraagt je af of jullie wel goed bij elkaar passen.

Je hebt verschillende keren aangegeven naar de ander dat je twijfelt over de relatie. Heb je daar ook concrete redenen voor gegeven, buiten vermoedelijke bindingsangst? Hoe ervaart de ander dat jullie relatie moeizaam verloopt? Heeft de ander er mogelijke oorzaken voor? Zijn jullie beiden bereid aan die oorzaken te werken?

Wanneer je twijfelt aan je relatie zou je een periode van twee weken  kunnen afspreken om elkaar niet te zien. Je kunt dan kijken hoe je deze periode ervaart. Daarna kun je dan beter voor jezelf de balans opmaken. Je kunt eventueel ook aan (een van) je ouders of iemand anders die je vertrouwt vragen, hoe die tegen jullie als stel aankijkt. Niet dat de mening van een ander doorslaggevend moet zijn, maar het kan je wel helpen het totaalplaatje van jullie relatie compleet te maken.
 
Als je echt van elkaar houdt, is het wel gezond dat je graag altijd bij elkaar wilt zijn. Dat wil niet zeggen dat je helemaal nooit twijfelt of een meningsverschil hebt, maar de twijfel en ruzie moeten niet overheersen.

Groeten,
Jeannette Kreijkes

Dit artikel is beantwoord door

drs. J. H. Kreijkes-van Esch

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven