Zeven jaar geleden ben ik gepest. Gelukkig denk ik er nu niet vaak meer aan. Ik ...

Zeven jaar geleden ben ik gepest. Gelukkig denk ik er nu niet vaak meer aan. Ik wil proberen om de pesters te vergeven, maar als ik erover na ga denken word ik erg kwaad. Laatst zag ik een foto van één van die meiden die mij gepest hebben en ik dacht een lelijk woord. Maar dit vind ik eigenlijk helemaal niet christelijk en ik merkte dat ik haar dus niet vergeven heb. Hoe kan ik dit wel doen? Voor mij hoefde het eigenlijk ook niet, maar als ik bedenk dat God mij vergeeft, vind ik het zeker nodig. Alvast bedankt.

“Wilt u mij vergeven wat ik de joden heb aangedaan? “ vroeg eens een ex-kampbeul aan Simon Wiesenthal de Joodse nazi-jager. “Nee,” antwoordde die,” dat kunnen alleen de slachtoffers, maar die leven niet meer. “ Nu is die mishandeling in de Tweede Wereldoorlog natuurlijk van een ander niveau dan het pesten. Maar ik denk wel dat de reactie van Wiesenthal een handwijzer kan zijn bij jouw moeite om die meiden te vergeven.

Ik begrijp de moeite die je hebt met het vergeven van die ander. Velen worstelen daarmee. Gepest worden is een ingrijpend iets. Daar zit het woord “pest” in. Zo kan iemand  langdurig “geziekt” worden. Zo zeer dat je als slachtoffer er ziek van wordt. En vooral als het een hele groep is voel je je in zo’n situatie machteloos. Zoiets kan lang doorwerken. Je kunt zelfs het gevoel hebben dat je jeugd er door vergald werd of wordt. Helaas komt zoiets voor zelfs op de meest “streng christelijke” scholen. Een plagerijtje op z’n tijd is niet erg. Maar dat aanhoudende pesten is zo onchristelijk en helemaal in strijd met het gebod van de naastenliefde. Het is dan ook mijn gewoonte om aan het begin van het schooljaar het kwaad van het pesten op school aan orde te stellen, op de catechisatie en in de voorbede in de kerkdiensten.

Het is niet eenvoudig om zo’n pestperiode te overgroeien. Ik kan me dan ook je reactie indenken toen je die foto zag. Die reactie zal ik niet goed praten. Maar begrijpelijk is die wel. Blijkbaar ben je nog niet vrij van wrok en haat. Ik ben ook blij dat je beseft, dat vergeving van God ontvangen met zich meebrengt dat we de naaste vergeving schenken. Dat is een Bijbelse opdracht. Ik denk bijvoorbeeld aan Mattheus 6:14 en 15; Matth. 18:15-35; Efeze 4:32.

Toch moet je onderscheid maken tussen vergevensgezind zijn en daadwerkelijk vergeven. De Heere vraagt niet van ons dat we de ander maar altijd en overal vergeving schenken. Dat zeg ik niet om jou van je roeping tot vergeven te ontslaan, maar om dat dat het geestelijk welzijn van die ander niet dient. Wat heeft die ander aan jouw vergeving als hij of zij zich niet schuldig kent en voelt? Het is goed om je in jouw situatie  te concentreren op de boodschap van Lukas 17:3 en 4. Want daaruit blijkt dat we niet te snel moeten vergeven. De volgorde is dat je eerst die ander wijst op wat hij je heeft aan gedaan. Erkent die ander dat hij fout is geweest tegenover je, pas dan moet de uitspraak volgen: Ik vergeef je.

 “Vergeef ons onze schulden gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.“ Zo luidt de bede uit het Onze Vader. Dat woordje “gelijk” moeten we niet zo uitleggen dat God in zijn manier van vergeven zich moet richten naar onze stijl van vergeven. Het omgekeerde is het geval. We mogen dan ook wel dagelijks bidden: “leer ons de ander vergeven zoals u ons vergeeft.” Ons vergeven van de naaste moet gebeuren in de stijl van Gods vergeven. De Heere vergeeft ons toch ook maar niet klakkeloos. Daar gaat toch een hartelijke schuldbelijdenis aan vooraf? 
Jij kunt die andere meiden alleen daadwerkelijk vergeven als zij schuld belijden tegenover jou en je vergeving vragen. Het beste is dan ook dat je probeert met hen een gesprek aan te gaan over dat pesten. Over de impact die dat gehad heeft in je leven. In de hoop dat zij gaan inzien wat ze jou daarmee hebben aangedaan. Ik begrijp dat je er liever niet meer aan wilt denken, omdat dat weer zoveel bij je los maakt. Maar als je de wrok niet kwijt raakt is dat veel nadeliger voor je zelf. Kortom, vergeven moet je pas als het moment zich aandient.

Ondertussen blijft vergevensgezindheid altijd onze opdracht. Dat geeft soms strijd, want het is iets wat tegen onze zondige natuur ingaat. Daarbij moeten we maar veel zien op het wonder van Gods vergeving in ons leven. Als we beleven dat de Heere die grote schuld van ons vergeeft, zouden we dan niet die kleine schuld van onze naaste willen vergeven? (Mattheus 18:23-35).

Mogen we meer en meer gaan lijken op de hemelse Vader, wiens vergevensgezindheid geroemd wordt door de psalmdichter. “Want Gij Heere zijt goed en gaarne vergevende”
(Ps. 86:5).

Ds. A. van Vuuren

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Vuuren

• Geboortedatum:
  02-11-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Capelle a/d IJssel
• Status:
  Actief

131 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven