Ik weet soms niet meer wat ik met mijn leven aan moet (...)

Ik weet soms niet meer wat ik met mijn leven aan moet.

Thuis: me moeder is erg afhankelijk van mij. Door een burnout van enkele jaren geleden heeft ze beperkingen en angsten overgehouden. Zo help ik haar bijv. met boodschappen doen, kleding kopen voor mn broertjes/zusjes, huishoudelijk werk etc. Soms word ik het hier wel eens een beetje zat van, er wordt op dat moment eventjes teveel van mij gevraagd. Ik heb geen baantje op zaterdag, eerder wel maar per 1 januari niet meer. Op de zaterdagen help ik mijn moeder dan veel met huishoudelijk werk: de wat grotere en zwaardere klusjes. Ik vind het helemaal niet erg om huishoudelijk werk te doen. Het ligt me wel en ik kan er ook niet tegen als bijv. de ramen vies zijn. Als gezin leven we in een moeilijke situatie die ontstaan is nadat één van de kinderen is weggelopen van huis en niemand begrijpen kan waarom. Mijn puberende broertje kan nog wel eens overéén komen met het gezinslid dat is weggelopen. Mijn moeder begint op zo'n moment als hij erg hinderlijk gedrag vertoont vaak van, we maken al genoeg al mee, ik hoop dit niet nog een keer te hoeven meemaken (wat natuurlijk niemand hoopt!) etc. Het word me dan vaak eventjes teveel. Ik weet dat het erg is wat we meemaken, de situatie is op dit moment niet anders, maar blijf het dan ook niet dikwijls herhalen. De gekste gedachten vliegen dan door m'n hoofd (ik wil niet meer verder, zelfmoord, treinen etc...).

Vriend: Een ruim aantal maanden heb ik verkering. Het ene moment als hij bij ons is komt hij heel volwassen over, ik zie de toekomst dan helemaal zitten met hem. Zit denkbeeldig ons toekomstige huisje, gezin etc. te bekijken. Op een moment waarin ik het allemaal eventjes niet meer zie zitten, denk ik: ja wat moet ik met jou aan? Als ik het weekend bij hem thuis ben, dan komt hij heel anders over. Voor mijn gevoel is hij twee heel verschillende personen. Dan denk ik: zo wil ik niet verder, hoe moet het in de toekomst met hem? Is het niet beter om het uit te maken? We praten alleen maar over oppervlakkige dingen, etc. Hijzelf vertelt weinig dingen over zichzelf. Als hij iets aan mij vraagt m.b.t. tot m’n opleiding en ik vertel wat ze op school voor  dingen hebben gezegd, dan zegt jij: je kunt het wel, doe je best maar. Hier heb ik niks aan, het is lief van hem dat hij het zegt, maar ik doe mijn best! Het is dan erg moeilijk om hem duidelijk te maken hoe moeilijk het is wat er op school allemaal gebeurt.

School: Op dit moment gaat het helemaal niet goed met m'n opleiding. Na een stageperiode van een half jaar, begonnen ze moeilijk te doen op school. Het was misschien beter om te stoppen, ze zagen geen ontwikkeling in mij. Na verschillende gesprekken te hebben gehad met ouders erbij, ook met een schoolbegeleider, omdat ik gewoon totaal niet wist wat ik met school aan moest, zijn we tot een conclusie gekomen. Ik kreeg het advies om een assertiviteitscursus te volgen. Ik kon de opleiding volgens de schoolbegeleider heel goed. Op een aantal puntjes bleef ik wat haken, maar daarbij zou de assertiviteitscursus me helpen. Misschien moest ik wel een stage extra doen of een jaartje extra, maar ik kwam er wel. Wat ik natuurlijk ook heel erg graag wil. Laatst heb ik weer een gesprek op school gehad (einde periode gesprek) en dit viel me heel erg tegen. De week na dit gesprek wordt er een dringend advies opgemaakt, waarin punten staan waaraan ik ga/moet werken. Na een aantal weken wordt er gekeken of dat mij gelukt is. Is dat niet zo, dan kan ik stoppen met m'n opleiding. Ik word dan gedwongen! Er valt dan niets meer te proberen! Ik begon bijna te huilen; ik had dit helemaal niet verwacht. Ik doe erg mijn best omdat ik graag mijn opleiding wil halen. Wat moet ik dan gaan doen? Ik had net alles weer een beetje op orde, waar ik mee bezig kon etc. en dan zit er een grote kans in dat je dwongen wordt te stoppen! Dus ik weet weer niet wat ik aanmoet met school!

Geloof: Ik vind het geloof best moeilijk. Ik begrijp veel dingen niet. In de kerk vind ik het moeilijk om me op te preek te concentreren. Na de preek weet ik vaak niet eens meer waarover het precies ging. Als ik soms zie hoe anderen met het geloof bezig zijn dan denk ik, waarom heb ik dat niet? Ik heb een Bijbelsdagboek (een toevlucht voor de zijnen) die ik kreeg bij het verlaten van het V.O. Deze is erg moeilijk te begrijpen. De laatste tijd lees ik er dan ook niet meer uit. Weet u misschien een Bijbelsdagboek dat goed aansluit bij jongeren?

Beste vriend/vriendin (ik denk het laatste),

Wat moeilijk voor mij om hier op te reageren! Je hebt 't echt heel erg moeilijk en dan is het bijna niet mogelijk om via dit medium (via Refoweb) eventjes te zeggen wat je moet doen. Ik wil proberen een paar korte opmerkingen te maken.

1. Zoek hulp!!! De eerste hulp die je moet zoeken is de hulp van je eigen dominee, of als die er niet is van een goede en betrouwbare ouderling. Het kan natuurlijk ook iemand anders in de kerk zijn, iemand met wijsheid en iemand die met en voor je wil bidden. Gods hulp is immers de eerste en beste hulp die er bestaat!

2. Zoek ook professionele hulp. Je problemen zijn echt heel ingewikkeld maar niet onoplosbaar, echt niet. Ik kan me best wat voorstellen bij je depressieve gedachten en zie je bericht als een noodkreet. Je wilt soms zelfs niet meer verder leven. Maar dat is met zoveel en zulke grote problemen ook begrijpelijk. Toch, nogmaals, je problemen zijn niet onoplosbaar.

3. Je zit in een zogenoemd loyaliteitsconflict. Je voelt je verantwoordelijk en verplicht je moeder te helpen. Als ik zie wat je moeder tegen je puberende broer zegt, word ik daarin bevestigd: je moeder bedoelt het niet zo, maar legt zo toch een soort claim op haar kinderen: "ik heb het al zo moeilijk"! Maar zo kunnen kinderen zich niet ontwikkelen. Ze kunnen niet zelf hun eigen weg zoeken. Is dat verstikkende ook voor die weggelopen broer misschien de reden geweest? Dat weet ik natuurlijk niet, maar dat kan zo maar. Jij zelf moet dat ook kunnen begrijpen, omdat je ook soms er uit wilt stappen. Kijk, je moeder heeft het dan wel moeilijk, maar jullie als kinderen moeten wel kind kunnen zijn, dus jezelf ontwikkelen en je eigen levensweg zoeken, je eigen keuzes leren maken.

4. Dat geldt ook voor jou zelf. Je opleiding afmaken? Ja, maar daar krijg je te horen dat je assertiever moet zijn. Ja, dat past precies in het plaatje wat je tekent: je doet in jouw bestaan niets anders dan je uiterste best om het ánderen naar de zin te maken. Jij zelf schiet er dan bij in. Assertief zijn is voor jezelf opkomen, ruimte claimen voor je eigen stukje. Dat is echt niet onchristelijk. Wat veel christenen vaak denken, omdat het voor hun besef ingaat tegen Jezus' gebod de naaste lief te hebben. Je naaste liefhebben kun je echter alleen als je ook in jezelf een goede balans hebt gevonden tussen zelfrespect, zelfvertrouwen aan de ene kant en hulpvaardigheid en dienstbaarheid aan de andere. Doe die assertiviteitstraining. Daarmee kun je je opleiding misschien nog redden, en meteen leer je ook hoe je thuis goede keuzes kunt maken en grenzen trekken.

5. Hoe dat met je vriend verder moet vind ik ook moeilijk te zeggen. Ik heb de indruk dat je hem nodig hebt, als warme en veilige plek in jouw gestresste leven. Maar ik heb ook de indruk dat hij zelf nog niet zo ver is dat hij je dat ook geven kan. Maar ik kan me vergissen, ik zie als ik dit schrijf natuurlijk niet de personen om wie het gaat en ken jou en je vriend uiteraard niet. Maar ik denk dat je best van hem mag verlangen dat hij je echt steunt. Als hij dat niet doet, of niet op de manier waar jij naar verlangt, moet je inderdaad de vraag stellen of je verder kunt en wilt met hem. In het hele verhaal dat je vertelt komt voor mij het beeld naar voren van iemand die ontzettend goed voor iedereen om zich heen wil zorgen en er zelf bij inschiet. Jouw waarde hangt echter niet af van wat je voor anderen doet, jouw waarde ligt in jou zelf, in jou als mens die door God zo gemaakt is, met gaven en talenten.

6. Het lijkt me heel belangrijk, dat je ook weer werk vindt. Dat is belangrijk om twee redenen: je kunt je energie ook 's even in iets heel anders steken, andere mensen ontmoeten, even uit dat verstikkende wereldje zijn; en: je verdient er wat geld mee, ook daardoor kun je wat zelfstandiger en vooral, onafhankelijker worden. Ik weet niet, hoe oud je bent, maar het lijkt me heel belangrijk, dat je op jouw leeftijd die onafhankelijkheid steeds meer gaat zoeken.

7. Geloof: niet het onbelangrijkste uiteraard. Ik vind het erg positief, dat je kracht zoekt in Bijbellezen en gebed. Toch kan dat in jouw situatie moeilijk zijn, omdat je misschien wel eens het gevoel kunt krijgen dat God je gebeden niet hoort en daardoor ver weg lijkt. Toch moet je Hem blijven zoeken! Ik weet niet in welke kerk je zit, maar je zegt dat de preken soms te veel van je vragen. Het is ook begrijpelijk dat het in jouw situatie heel moeilijk is om je zo te concentreren dat je de preken goed kunt volgen. Daarom denk ik dat je ook niet alles van die preken moet verwachten. Je hebt het over een goed dagboek. Daarvan zijn er heel veel. Je moet gewoon 's even een keer gaan kijken bij een goede christelijke (of evangelische) boekhandel. Vooral in evangelische boekwinkels zijn heel erg veel goede boekjes voor jongeren voorhanden, heel direct en heel praktisch. Je kunt daarvoor ook zoeken op internet, maar het is dan lastiger om te zien of het geschikte boeken zijn.
 
Ik hoop en bid, dat je de juiste hulp vindt (doe dat echt!!) en de juiste keuzes kunt maken, soms misschien keuzes tegen je gevoel in (plichtsgevoel, verantwoordelijkheidsbesef, etc.), maar wel keuzes die jou helpen je eigen leven te leiden, duidelijke grenzen te trekken tegenover degenen die een beroep op je doen (zoals je moeder) en daarin bewuste keuzes te maken.
 
Ds. K. van den Geest

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

123 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven