Ben ik overgeleverd aan satan en moet ik maar hopen dat God mij indirect (hulpmi...

Ben ik overgeleverd aan satan en moet ik maar hopen dat God mij indirect (hulpmiddelen) hierbij vandaan haalt? Moet ik wachten tot Hij direct ingrijpt (en hoever moet ik daarvoor dan weg zijn)? Of moet ík God dan maar (proberen te) verbidden? God; ik praat over Hem, hoewel ik amper in Zijn bestaan geloof. Misschien komt dat ook omdat ik Hem niet zie. Ik mag God niet dwingen en Hij doet wat Hij wil, maar is dit dan wat Hij wil? Wacht Hij tot ik verloren ga (desinteresse, straf)? Wacht Hij op het moment dat ík Hem ga proberen op te zoeken? In deze situatie? Ik ben niet voor niets hopeloos. Vanuit deze positie (ver bij Hem vandaan, tegen Hem, met ongeloof). Ik hoop dat u een beetje kunt doorgronden als ik zeg: wat zegt dat over God? Ik zou zo graag willen dat ik Hem dan zag verschijnen. Deze zaak is toch geen kleinigheid? Ik ben toch geen onderdeel van een spelletje tussen God en satan?

Beste vragensteller,

Wat een lange vraag! Wat een diepe vraag! Je bent een denker. Je analyseert graag, en trekt vervolgens voorzichtige conclusies. Maar je merkt ook dat al dit nadenken je nog niet veel rust en vrede heeft opgeleverd. Je bent niet dichter bij een oplossing gekomen. Om je vraag samen te vatten: Wie is God? Waarom overkomt mij dit? Waarom begrijp ik God niet?

Ik begrijp uit je vraag dat je ook psychische problemen hebt, die je “problemen in mijn hoofd” noemt. Ook heb je het over “stoornissen in de geest”. Ik weet natuurlijk niets te zeggen over een diagnose. Wel kan het zo zijn dat psychische problemen een ernstige blokkade kunnen zijn om te geloven, of om vrede te vinden in het geloof. Want als er wel geloof is, kan de vrede nog ver weg zijn. Onrust en onvrede kunnen te maken hebben met psychische problematiek. Daarom is het zonder meer goed om professionele hulp te zoeken! Want het kan inderdaad zo zijn dat God niet (alleen) op het gebed de “rotzooi in mijn hoofd” ordent, al mogen we veel van het gebed verwachten. Maar God kan ook de hulpverlening zegenen. Mocht je bij een instantie als Eleos hulp vinden, dan kunnen ook je geloofsvragen bij de hulpverlening betrokken worden. Onderneem stappen! Blijf niet zelf rondlopen met deze problemen, want dan worden ze te zwaar.

Hoe moet je in deze situatie over God denken? Dat is me nogal een vraag. Theologen hebben dikke boeken geschreven rond het vraagstuk van “God en het lijden”. Waarom overkomt mij dit? Weet God ervan en interesseert het Hem wel? Of is Hij juist almachtig en wil Hij dat ik zo lijdt? Heeft Hij daar een bedoeling mee? Doet Gods medelijden geen afbreuk aan Zijn almacht? Ik denk niet dat ik een antwoord kan geven dat alle vragen wegneemt. Eerder wordt ik zelf ook stil van je brief. Ik kan het ook niet overzien. Ik ga je dan ook niet vertellen dat God er een bedoeling mee heeft. Dat kan wel zo zijn, maar ik kan die niet overzien. Zolang je die bedoeling niet weet, kan je er ook weinig troost aan vinden.

Wel ga ik je een richting wijzen, een manier om met deze vragen om te gaan. God is almachtig. Hij leidt in Zijn voorzienigheid ons leven. Dat geloof ik, al begrijp ik het vaak niet. Het geeft de troost dat de moeite van het leven ten diepste niet uit satans hand komt, maar uit de hand van mijn hemelse Vader. Dat maakt het er niet makkelijker op. Maar wat houd ik voor troost over als mijn ellende God uit de hand loopt? Ik ontvang, hoe verschrikkelijk ook, de grootste moeite uit Zijn vaderlijke hand, in het geloof dat Hij mij niet onbarmhartig straft, maar in het lijden mij nabij wil zijn met Zijn troost en leiding. Als we zeggen dat we de moeite ontvangen uit Gods vaderlijke hand, dat zeggen we meteen dat Gods almacht niet een koude of harde almacht is. Wij weten dat het lijden niet aanwezig was in Gods schepping en dat als zodanig God het lijden niet gewild heeft. Dat betekent niet dat God het lijden wegneemt van de mensen. En daar begrijp ik weinig van. Het lijden is er en God is almachtig. Hij leidt alle dingen, maar wil de zonde niet. Dat gaat mijn verstand zo ver te boven.

Overigens, ik lees in je vraag dat dat je ook bij God vandaan heeft gebracht. Je probeerde God te begrijpen, maar het lukte niet. Het werd allemaal zo onwerkelijk voor je. Hoe kan dit nu, als God zo is... En dan kom je er niet uit. Dan lijkt God zo ver weg. Wat wil God nu precies in mijn situatie? Wil Hij me tot wanhoop brengen? Speelt Hij een spelletje met me? En zo kunnen we de vragen opstapelen.
 
Wij mogen God wel alle vragen voorleggen, maar we kunnen Hem niet narekenen. God geeft er geen inzicht in hoe Zijn almacht samen kan gaan met Zijn barmhartige medelijden in Zijn Zoon, de Hogepriester (Hebr. 4: 14-16). Hij legt ons niet uit hoe het precies zit met Zijn voorzienigheid en onze verantwoordelijkheid. Hoe kan het dat God alle dingen leidt, maar dat Hij de zonde niet wil? Als ik deze vraag op scherp zet, kan ik God de schuld geven van mijn zonden, en zeggen: dat is toch niet míjn schuld, want God leidt toch alle dingen? Op dezelfde manier kan ik God de schuld gaan geven van mijn ondergang, want Híj heeft me toch niet uitverkoren? Wie zijt gij o mens, die tegen God antwoordt? (Rom. 9:20). Als ik zo nog een poosje mijn gedachten over God de vrije loop laat, raak ik steeds verder van huis. Dan ga ik malen, en uiteindelijk vermaal ik mijzelf. Waarom? Omdat ik God dan niet zoek op de manier waarop Hij wil dat ik Hem zoek. Laat de verborgen dingen maar aan de Heere onze God over, en laten we ons houden aan wat Hij ons geopenbaard heeft (Deut. 29: 29).

Zullen we dat eens proberen? In alle ootmoed? Met huiver? Dan treden we voor de heilige God, de Schepper van hemel en aarde. In het besef dat we niet kunnen bestaan voor Hem, dat we zondaren zijn en dat Hij zo heilig is, zo almachtig, zo heerlijk. Zullen we God eens onze vragen voorleggen, en luisteren wat Híj ervan vindt?

Waarom, o God?! Waarom overkomt mij dit? Waarom doet U dit in mijn leven? Wat wilt U toch? Kan het niet anders?! Heeft mijn leven nog wel zin?  Ziet u mijn ellende nog wel? Waarom doet U er niets aan?! Zal dan de Heere in eeuwigheden verstoten, en voortaan niet meer goedgunstig zijn? Houdt Zijn goedertierenheid in eeuwigheid op? Heeft de toezegging een einde, van geslacht tot geslacht? Heeft God vergeten genadig te zijn? Heeft Hij Zijn barmhartigheden door toorn toegesloten?! (Ps. 77: 8-10).

En dan is het stil. Er komt geen pasklaar antwoord. Ik vraag waarom, en er komt geen antwoord. Of toch? Maar dan anders, veel dieper en rijker. Geen pasklaar antwoord, maar wel troost, een oneindig diepe troost. De troost van Gods barmhartigheid. “In al hun benauwdheid was Hij benauwd” (Jes. 63: 9). Waar heb ik dat meer gehoord: die waarom-vraag waar geen antwoord op kwam: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” Met al onze vragen over het lijden moeten we komen aan de voet van het kruis. Daar toont God Zijn liefde en barmhartigheid dat Hij Zijn eniggeboren Zoon, Zijn geliefde Zoon voor vijanden overgeeft tot in de kruisdood. Daar klinkt het waarom, en er kwam geen antwoord. Zo diep is onze ellende, zonde zonde en schuld, dat Gods Zoon van God verlaten werd, opdat wij nimmermeer door God verlaten zouden worden (avondmaalsformulier).

Daarom kan ik jou geen pasklaar antwoord geven op jouw vragen. Ik kan Gods bedoeling met jouw leven niet overzien. Ik weet niet waarom God deze dingen precies doet. Maar ik wil je graag de weg wijzen naar de Hogepriester, Jezus Christus, Die met Zijn Godverlatenheid Gods toorn tegen de zonde weggedragen heeft, en de weg geopend om tot de Vader te komen. “Opdat ik in mijn hevigste aanvechtingen verzekerd en volkomen getroost moge zijn, dat mijn Heere Jezus Christus door Zijn onuitsprekelijke angst, smarten, verschrikking en helse kwelling, die Hij, ook in Zijn ziel, zowel aan het kruis als tevoren, heeft doorleden, mij van de helse angst en pijn verlost heeft” (HC Zondag 16).

Misschien zijn er in dit antwoord vragen blijven liggen. Maar als je wacht met geloven totdat al je vragen opgelost zijn, komt er nooit van. Gods gedachten zijn hoger dan de onze, en dat is maar goed ook. Eén ding wil ik nog zeggen: je bent geen onderdeel van een spelletje tussen God en satan. De boodschap van de Bijbel is niet dat God Zijn recht uitvoert over jouw rug heen. Maar Hij laat ons verkondigen dat er vrede bij Hem te verkrijgen is. Laat u met God verzoenen (2 Kor. 5: 20). Je leven is niet zinloos, niet kansloos en niet uitzichtloos. God heeft geen lust aan je ondergang, maar wil dat je tot Hem komt en leeft! (Ez. 18: 23; 33: 11). God is je niet vergeten, maar zoekt je behoud.

Een leven met Hem betekent niet dat de problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het betekent geen kalme reis, maar wel een behouden thuiskomst. Dan moeten alle dingen medewerken ten goede (Rom. 8:28), op een manier die wij niet kunnen doorgronden. Laten we het toevertrouwen aan God, Die Zich laat kennen in Zijn Zoon. Jezus zei: “Ik dank U Vader (...), dat Gij deze dingen voor de wijzen en verstandigen verborgen hebt, en hebt dezelde aan de kinderkens geopenbaard” (Matth. 11: 25). En direct daarna: “Kom herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.”

Ik hoop dat je temidden van de moeiten van je leven goede (professionele) hulp mag vinden, maar bovenal dat je de weg (Jezus is de Weg!) vindt tot God.

Drs. A. Th. van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

• Geboortedatum:
  11-04-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Utrecht
• Status:
  Inactief

48 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven