Vraag
Zondag was het voorbereiding voor het HA. De tekst was “Troost en Bemoediging”, het eerste punt ook. Ik voelde ruimte, er hoeft niets van mij bij en dan kan het voor iedereen. Hij trekt met mensenzielen en touwen der liefde. Er was alleen maar ontrouw bij Efraim en daar stond de trouw van de Heere tegenover. Hij wist, als Hij niet zou trekken wij niet zouden wederkeren. En Zijn trekking is onwederstandelijk, oh wat ligt hierin al mijn troost.
Dan begint punt twee in de preek: dan moet ik kunnen vertellen waar de Heere mij heeft getrokken uit de kuil van zonden. Hoe kan ik anders iets verstaan van het Heilig Avondmaal? En weg was alle troost en diepe ontmoediging vervulde weer mijn gehele hart! Want ik weet dat niet te vertellen. Waar en waarin hebben we last gekregen van onze zonden en van onze schuld? En weer die ontmoediging want ik weet het niet. Elke verandering is geen bekering, zegt de dominee (hoewel ik dit weet en onderschrijf), is het ook dit wat me ontmoedigt. Waar heb ik met Zijn recht van doen gekregen? Het vierde wat me ontmoedigt. De dominee zei verder: Dat volk krijgt een zwaar juk opgelegd van de Heere, de strenge eisen van de wet! Vervloekt is een ieder die niet blijft in het boek der wet om dat te doen en dat is een loodzwaar juk (de vijfde diepe intense ontmoediging). Waardoor ik ook niet meer hoor dat de dominee daarna gezegd heeft dat Hij aan de wet heeft voldaan (biedt me geen troost meer, want dat is toch niet voor mij; ik ken al die dingen niet of ik ben bang dat ik me bedrieg. Waar heeft Hij in uw verlorenheid het Woord voor u geopend? En meer nog van dit soort ontmoedigingen.
Zo ging ik naar huis. Uit de kerk ging ik koffiedrinken bij mensen en gelukkig vroegen ze hoe we het vonden in de kerk. Ik heb bovenstaande toen eerlijk verteld en toen zei die man tegen mij: Onderstreep die bemoedigingen maar met rood. Maar het blijft zo knagen. Hoe moet ik verder met al die dingen die me keer op keer zo diep ontmoedigen? Moet ik dan naar een ander kerkverband? Ik weet het echt niet meer.
Antwoord
Beste schrijver,
Ik neem uw worsteling geheel serieus! Wat kan dat stormen in ons hart als de zaken van de HEERE, door genade, voor ons belangrijk werden. Dan leef je vaak tussen hoop en vrees. Want wanneer je op jezelf wordt gewezen moet je wel belijden met Petrus: ”Heere, ga uit van mij want ik ben een zondig mens”. Steeds belijden dat je elke dag je schuld bij God vermeerdert, in plaats van vermindert! Nooit! Zo is dan tenslotte je overweging, zal het met mij wat worden. Dan ken je je zo arm en jammerlijk en naakt, is het niet waar? Dat is toch zo?
En toch, geliefde schrijfster, kun je het niet nalaten om, vroeger of later, opnieuw tot de HEERE te vluchten, is het niet zo, dat is toch zo? O mens, wat ben je dan rijk in je ellendige arm zijn! Ik geef je deze raad: sla zondag 1 eens op. En houd je daar nu eens intensief (dat is biddend) mee bezig. Zult u dat doen? Dat is medicijn voor een benauwde geest en een worstelend hart.
Met een hartelijke groet,
Ds. J. Bos
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Bos
- Geboortedatum:24-06-1948
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Naarden
- Status:Actief
