(...) Een tijdje geleden ben ik verliefd geweest op een collega, ondanks dat ik ...

Ik zit met een probleem. Een tijdje geleden ben ik verliefd geweest op een collega, ondanks dat ik getrouwd ben en heel veel van mijn man houdt. Zodra ik me bewust werd hiervan en ook accepteerde dat het zonde is (want het gevoel is zo prettig), ben ik ertegen gaan vechten. Ik heb heel veel tot God gebeden en Hij heeft mijn gebeden willen verhoren. Ik ben (gelukkig) niet meer verliefd, maar vind hem nog wel erg aardig. Achteraf denk ik dat ik de dingen die ik bij mijn eigen man mis, op hem geprojecteerd heb. Moet ik dit mijn man vertellen? Hij weet er niets van en volgens mij heeft hij er ook geen flauw idee van, want in die periode hebben we geen ander of minder contact gehad, zowel op het seksuele gebied als gewoon in het dagelijkse leven. Je mag toch eigenlijk geen geheimen voor elkaar hebben? Maar ik wil ook het vertrouwen tussen ons niet beschamen. Dat heb ik indirect natuurlijk toch wel al gedaan, maar omdat het nu over is, wil ik het liever niet naar buiten brengen. Is dat goed of moet ik het toch vertellen?

Beste mevrouw,

U begint met te zeggen dat u met een probleem zit. Dat is gezegd in de tegenwoordige tijd. Vervolgens spreekt u in de verleden tijd van uw verliefdheid op een collega. Vervolgens weer de tegenwoordige tijd: u bent getrouwd en u houdt veel van uw man. Verder ontleden doe ik maar niet. Lees uw vraag op dit punt zelf nog maar eens door. Het geeft mij het gevoel dat u er nog niet helemaal vanaf bent. Het gevoel is immers zo prettig? En u vindt uw collega nog steeds erg aardig. Stel dat uw collega op dat “erg aardig” van u was ingegaan? Sommige mannen hebben daarvoor een “antenne”, als u begrijpt wat ik bedoel. Wat  zou er dan gebeurd wezen? Is die collega ook getrouwd? Dan had je de ellende compleet gehad. U hebt met uw “verliefdheid” niet alleen uw eigen situatie “in het oog” te houden, maar ook die van de ander met zijn (eventuele) vrouw (en kinderen?).

U mist een aantal dingen bij uw eigen  man. Daarmee vormt hij echt geen uitzondering en hij zal er wellicht bij u ook wel een paar missen. We zijn immers niet volmaakt. Die collega van u zal ook wel wat missen als u hem beter zou kennen. Uw verliefdheid heeft te maken met onvolwassenheid en uw gemis met uw gerichtheid. Die is teveel op uzelf. U mist er immers een paar bij uw man? Daar zit uw probleem.

Ik vond in uw vraag ook het antwoord op uw probleem. U houdt heel veel van uw man en, wat nog belangrijker is: u ging met uw zorg naar de Heere. Die beide dingen vormen een krachtige basis om helemaal “voor uw man te gaan”. Hem in zijn missen van dingen “een hulpe tegenover hem” te wezen. Niet jezelf zoeken in jullie relatie, maar de Heere en je man. U zult er een gevoel aan overhouden dat veel intenser is dan het prettige gevoel van een vluchtige verliefdheid. Te weten dat de Heere het goed vindt en je man je liefheeft is een kostelijke zaak.

Uw laatste vraag is eigenlijk niet aan mij om te beantwoorden. Daarvoor ken ik jullie situatie ook te weinig. Wel neig ik ernaar om te zeggen: wees er voor je man. Zendt alle zogenaamde verliefdheid die niet je eigen man betreft radicaal de deur uit. Anders gezegd: bekeer je daar echt van door het niet alleen als zonde (want dat is het!) te belijden, maar ook te laten. En vervolgens zou ik wel erg zeker moeten weten of het “de zaak” dient, anders zou ik hem er maar niet van spreken. Tenminste! Als je mocht doen wat Daniël deed. (Daniel 1:8).

Een hartelijke groet,
Ds. J. Bos

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Bos

• Geboortedatum:
  24-06-1948
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Naarden
• Status:
  Actief

89 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven