Vraag
Al een paar jaar ben ik heel goed bevriend met een jongen. Zelf ben ik een meisje van 28 jaar. Vanaf het begin wist ik dat hij homofiele gevoelens had. Hij heeft daar een ongelofelijke strijd mee. Weet dat hij alleen moet blijven. Nu is het zo dat ik langzaam aan van hem ben gaan houden. Wetend dat het niets kan en mag worden. Ik wil wel heel graag bevriend met hem blijven. Al weet en ervaar ik dat dat heel moeilijk is. Maar goed, dat is mijn keus. Waar ik zo erg mee bezig ben, is met de vraag: Wat heeft God met dit alles voor? Welke weg wil Hij met mij gaan? Ik kan met niemand hierover praten. Dat maakt het dat ik me erg alleen voel. Ik voel dat ik hiermee maar één weg mee kan gaan en dat is naar God toe. Maar God lijkt zo ver weg. En ik bid zo verkeerd. Alleen maar naar mezelf toe. Ik moet leren bidden: "Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?" en "Uw wil geschiedde." Maar dat is zo moeilijk.
Antwoord
Beste vriendin,
Je hebt een vraag gesteld waaruit veel liefde en zorg voor een goede vriend spreekt en dat doet me heel erg goed. Ik zal proberen een antwoord op je vragen te geven, hoewel ik dat niet zo makkelijk vind omdat ik de precieze omstandigheden van jou en de betreffende vriend niet ken. Bijvoorbeeld: hoe ver gaan de homoseksuele gevoelens van de vriend? Is hij erg alleen? In hoeverre weten anderen van zijn gevoelens, bijvoorbeeld zijn ouders, andere vrienden, de gemeente waartoe hij behoort? Hoe reageren zij op zijn gevoelens? En: hoe is jullie relatie? Je schrijft dat je van hem bent gaan houden. Daar is op zichzelf niets mis mee. Behalve dat het een meisje-jongen relatie is en dat kun je, gezien je leeftijd, niet losmaken van het feit dat zo'n relatie diepere dimensies kan hebben of krijgen die zouden kunnen uitlopen op een huwelijk. En daar is, zoals je zelf heel terecht schrijft, geen mogelijkheid toe.
Ik zal proberen op je eerlijke vragen in te gaan. Daarbij ga ik er van uit dat er bij de betreffende vriend geen sprake is van voorbijgaande homoseksuele gevoelens maar dat hij echt homoseksueel is. En dat jullie vriendschap meer is dan bijvoorbeeld vriendschap die je eventueel hebt met anderen, in ieder geval wat je gevoelens die je voor hem hebt betreft.
Allereerst onderstreep ik wat je schrijft, dat je weet dat het niets tussen jullie kan en mag worden. Dat is heel erg fundamenteel. Laat ik maar gewoon zeggen: er zijn wel eens meisjes geweest die trouwden met een jongen die homoseksuele gevoelens had (en andersom jongens die een meisje trouwden met lesbische gevoelens) in de hoop (en ook soms met oprecht gebed) dat het in het huwelijk anders zou worden. Maar ik moet je heel eerlijk zeggen, dat dat, misschien op een heel enkele uitzondering na, heel beslist niet de weg en ook niet mogelijk is. Juist in een huwelijk keren na verloop van (enkele) jaren de homoseksuele (of lesbische) gevoelens dikwijls des te sterker terug en zal een homoseksueel iemand aversie kunnen krijgen tegen zijn vrouw (of een lesbisch iemand tegen haar man). Seksuele gevoelens zijn namelijk diep in het menszijn verankerd en zijn zomaar van iemand los te maken. Ik zou je voorbeelden kunnen komen van huwelijken die eerst goed waren (althans naar de buitenkant leken), waarin ook kinderen geboren werden (want homoseksualiteit of lesbisch-zijn en biseksualiteit kan dicht bij elkaar liggen), maar waarin de homoseksuele of lesbische gevoelens na verloop van (enkele) jaren sterk terug keerden en die op een scheiding uitliepen, soms ook omdat er een vriend (homoseksueel) of vriendin (lesbienne) in het spel kwam. Nog eens: er kunnen uitzonderingen zijn, maar ik zeg je eerlijk: jullie mogen elkaar zoiets niet aandoen, jij de goede vriend niet, en hij jou niet.
Nu schrijf je ook dat de betreffende vriend een ongelofelijke strijd met zijn homoseksuele gevoelens heeft. Ik geloof dat! Misschien heb je dat van hem gehoord of weet je dat op een andere manier, maar het is waar. Homoseksueel zijn betekent dikwijls heel eenzaam zijn, een zware strijd voeren, een kruis dragen. Ik weet van homoseksuelen (ik houd het nu alleen maar op de mannelijke vorm) die het kruis met Gods hulp moedig en gelovig dragen. Maar dat is niet gemakkelijk. Heel belangrijk is het daarom om met een pastoraal en invoelend hart naast de homoseksuele naaste te staan. Helaas is dat lang niet altijd het geval, ook niet in de christelijke gemeente. Daarom doet het goed dat je schrijft: ik wil heel graag bevriend met hem blijven, al weet en ervaar ik dat dat heel moeilijk is, maar dat is mijn keus.
Maar nu komen je vagen: Wat heeft God met dit alles voor? Welke weg wil Hij met je gaan? Je voelt je met je vragen zo alleen omdat je er met niemand over kunt praten. Ik weet daar niet direct een antwoord op. Waarom zijn er zwaar gehandicapte mensen?(tussen haakjes: ook met seksuele gevoelens), waarom krijgen ouders een gehandicapt kind, waarom ontmoet iemand een asielzoekergezin dat moest vluchten en dat het zo ontzettend moeilijk heeft, waarom... (zo kan ik nog wel doorgaan). Wij weten Gods weg niet. Misschien dat iemand aan het einde van zijn leven, terugziende, zegt: de Heere heeft mijn weg zo en zo geleid, dikwijls begreep ik er niets van, maar ik zie nu (een stukje van) Zijn weg. Wat ik wel weet, en daar zou ik je graag willen hebben: wij mogen proberen wat voor mensen die het moeilijk hebben te zijn en hen proberen te helpen. Daadwerkelijk.Als christen. Misschien plaatst God daarom (soms) mensen op onze weg. Maar (en nu denk ik aan jou): dat kun je niet alleen. Jij bent een meisje en hebt ook je gevoelens. En hij is een jongen met zijn gevoelens. Trouwens, los daarvan, kùn je dat ook niet alleen. Je kunt het alleen met Gods hulp (dus biddend). En in de tweede plaats, zo mogelijk, met anderen, medechristenen. Je zou met een aantal vrienden en vriendinnen, echt in de Naam van de Heere Jezus (dat stel ik voorop!), om die vriend heen moeten staan, hem helpen en 'beschermen'. Doe je dat alleen dan dreig je te vergeten dat je een meisje met ook je gevoelens, en je toekomst, bent. Doe je het met anderen, medechristenen, dan draag je het samen en bescherm je jezelf en elkaar.
Eigenlijk is dat een taak van de hele christelijke gemeente. Zoals het de taak van de christelijke gemeente is om bijvoorbeeld om een gehandicapt iemand heen te staan. Dat gebeurt gelukkig ook. Maar gebeurt dat ook als het gaat om een gemeentelid dat seksueel anders geaard is? Maar de gemeente moet dat, als het enigszins kan, leren. Je schrijft dat je er met niemand over kunt praten. Is dat waar? Kijk de kring (bijvoorbeeld de gemeente waartoe je behoort) eens rond. Zouden er niet een paar vrienden en vriendinnen kunnen zijn die het samen dragen? En zou de vriend er ook niet over kunnen praten, hoe moeilijk het misschien kan zijn? (want over seksuele gevoelens praat je niet zo gemakkelijk). Ik zou je een voorbeeld kunnen noemen van een leider in het jeugdwerk die aan een paar mensen heel vertrouwelijk vertelde dat hij homofiel was. Hij vond het goed dat nog een paar anderen ervan zouden weten. Wat betekende dat? Dat een aantal mensen hem 'droeg', ervoor zorgde dat hij niet in verleiding zou komen (bijvoorbeeld alleen, als jeugdleider, met een of een paar jongens). Heel onopvallend stond men om hem heen. Ook de dominee wist ervan en 'droeg' hem ook. Ik ken deze persoon al twintig jaar en wat gaat het goed! Mensen die alleen zijn hebben, als het kan, een kring van vrienden of vriendinnen om zich heen nodig, zeker als zij seksueel anders geaard zijn.
Ik schreef: eigenlijk is het de taak van de christelijke gemeente. Ja! Eigenlijk zou, als de betreffende persoon dat kan hebben, de gemeente het (langzamerhand) moeten weten: hij of zij is homofiel, lesbisch, hij of zij heeft het daarom moeilijk, we dragen hem of haar in ons gebed en waar dat kan in ons daadwerkelijk meeleven. Is dat in de gemeente waartoe je behoort mogelijk? Kun je er met de dominee of een ouderling over praten (natuurlijk vertrouwelijk en niet zonder dat die vriend daarvan weet)? Het is goed dat dominees in de kerk van tijd tot tijd ook bidden voor mensen die seksueel anders geaard zijn en daar op een bijbelse wijze mee willen omgaan. Ik weet van een homofiel iemand die dat voor het eerst in de kerk hoorde bidden; hij voelde dat hij onder het bidden een kleur kreeg, maar was er zo ontzettend blij om; hij schreef de dominee en daar zijn een aantal heel goede dingen (contacten met anderen) uit gegroeid.
Je belijdt in je brief eerlijk dat je dikwijls zo verkeerd en naar jezelf toe bidt en dat je moet leren bidden: "Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?". Vind je het erg dat ik schrijf: misschien wil de Heere dat je doet als die vier vrienden in Kapernaum, die de verlamde man tot Jezus brengen. Misschien moet jij als een van die vier vrienden zijn. Dat is zo moeilijk, schrijf je. Dat was het voor die vier vrienden ook. Ze moesten zelfs het dak op en door het dak heen, want de mensen stonden in de weg. Maar ze deden het. En met elkaar. Dus: doe het niet alleen. Ik hoop dat de gemeente waartoe je behoort niet als de mensen in Kapernaum zijn: dat ze wel 'naar Jezus' komen luisteren, maar in de weg staan om iemand die het heel erg moeilijk heeft te helpen.
Het laatste wat ik zeg is: vergeet jezelf niet. Jij mag als meisje ook je toekomst hebben, misschien (vind je het erg als ik dat schrijf) een vriend ontmoeten waarmee je een vaste relatie mag aangaan. Dan heb je er meteen een helper bij. En: wees heel je leven een 'helper'. In de Naam van de Heere Jezus. Soms zit dat niet eens in grote dingen. Wie een van de kleinen te drinken geeft alleen een beker koud water, in de naam van een discipel, voorwaar, zegt Jezus, hij zal zijn loon geenszins verliezen (Mattheüs 10:42).
Ik hoop dat ik je wat geholpen heb. Heel veel sterkte en zegen toegewenst. God helpe je.
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
