Vraag
Lang heb ik gedacht dat als je maar veel met Gods woord bezig was en bad, dat God je dan zou bekeren. (is dat ook niet bijbels, want wie zoekt, die vindt?). Tot ik bepaald werd bij de tekst: Wie wil, die kome en neme het water des levens, om niet. Dus niet op mijn gebed en gezoek, maar uit genade door Jezus Christus alleen. Ik hoefde niets te doen, Hij heeft alles al gedaan.
Maar nu ben ik dat gevoel weer kwijt. Ik kan verstandelijk wel bedenken: Hij houdt Zijn woord, maar er is geen vrede in mijn ziel. Is dit het vertrouwen op Gods beloften en afzien van mezelf of heb ik mij alles verbeeld en mezelf iets aangepraat? Ik bid veel om licht en wijsheid hierin en verlang geen pasklaar antwoord van u.
Jezus is de weg en Hij heeft de woorden des eeuwigen levens. Maar waar is mijn geloof hierin? Hoe kun je soms zo overtuigd zijn en getuigen en een ander moment jezelf zo dood en hard voelen? Mag je bidden of God het je nogmaals wil laten weten of is dat ongeloof en zonde?
Antwoord
Het is niet bijbels, dat als je maar veel bidt en veel leest, dat God je dan zou moeten bekeren. In de eerste plaats omdat God dan verplicht zou zijn om het ons te geven en Hij is dat niet verplicht, want het is Zijn genade voor zondaren en niet Zijn verplichting aan zondaren. In de tweede plaats zou het ontvangen van het geloof dan een verdienstelijk karakter hebben (i.p.v. een genadekarakter in Jezus Christus). Of zoals Kohlbrugge zegt: “We komen met onze heiligheidskrukken de berg Sion niet op”.
Wij ontvangen het geloof niet op grond van een of andere krachtsinspanning van onze kant, ook niet omdat we veel bidden en lezen (daar kom ik straks nog op terug). Geloof is geen gevoel en geloof is ook geen verstandelijk rede(n)eren, maar geloof is vertrouwen (verstand) met je hart (gevoel). Je mag verstand en gevoel wel onderscheiden van elkaar, maar niet scheiden. Als iemand sterk verstandelijk is ingesteld, dan zal satan zijn pijlen op je verstand afschieten en als je wat gevoeliger bent, dan zaait hij twijfel in je gevoel. Luther zegt dat aanvechting een wezenlijk onderdeel van het geloof is. Ik zou willen zeggen, als ik nooit zou twijfelen en zou worden aangevochten, dan pas ga ik werkelijk twijfelen aan het geloof: “Want ze hebben Mij vervolgd en zullen ook u vervolgen en een dienstknecht is niet meer dan zijn heer”.
Luther zegt over aanvechtingen: “Wel, de aanvechtingen houdt de geloofszekerheid binnen de grenzen van het geloof[svertrouwen] en verhindert haar heilzaam om in zelfverzekerdheid om te slaan. En het is de storm van de aanvechting die het vertrouwen op eigen gerechtigheid (al ons eigen bidden en Bijbellezen) omverblaast. God laat ons aangevochten worden, opdat Hij ons, uitgeput aan alle eigen krachten en ontbloot van alle beschutting, kan verzadigen, troosten, ja dronken maken... Honger is een goede kok. Ge kunt niet verhinderen dat er vogels boven uw hoofd vliegen, maar wel dat zij in uw haren een nest gaan bouwen”.
Vertrouwen op Gods beloften zou voldoende moeten zijn maar (door onze moedwillige ongehoorzaamheid en door de duivel), er is altijd weer die twijfel en aanvechting omdat werkelijk vrede in de ziel slechts mogelijk is als een vrucht van de Heilige Geest. Ik preek de Christus en tegelijkertijd strijd ik tegen de duivel, die ik slechts kan verwonden, nooit doden, in de kracht van de Heilige Geest. We beginnen onze diensten niet voor niets met de woorden: “Onze hulp is ...”. En telkens wanneer je Christus wilt aangrijpen in eigen kracht, schuift de duivel er weer een andere Christus. Wij kunnen God niet vasthouden, maar Hij houdt ons vast!
Conclusie: Het gaat niet om ervaren of verstandelijk bedenken, maar geloof is vertrouwen. Het is jezelf toevertrouwen aan Hem, dwars door en ondanks alle twijfel. Het gaat om deze belijdenis: “Ik ben in hetzelfde schip waarin Christus [lijkt] slaapt. Als mijn levensboot in de diepte zinkt, dan ook Hij... Als Hij wil dat wij vergaan, het geschiedde alzo [duivel!!] en nochtans ben ik niet verloren”. Dat is geloofsvertrouwen, dat niet ‘slechts’ ziet op de beloften Gods, die in principe voldoende zouden moeten zijn, maar het geloof houdt het oog op Christus gericht. God laat ons elke dag als wij mogen opstaan al weten hoe genadig Hij is!!
Mag je God dan niet bidden om de zekerheid van het geloof? Je kunt geen grotere zonde begaan dan ongeloof! Mag je God dan niet bidden om dat ongeloof van je weg te nemen. Ik zou zeggen: “Je moet tot God bidden of Hij die vreselijke zonde van je wil wegnemen”. Moet God dus nogmaals iets aan je laten weten. Moet Christus dan nog een keer voor jou gekruisigd worden? Of zeg je iedere keer als je twijfelt en aangevochten wordt: “Want ik heb niet voorgenomen iets te weten ..., dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd”.
Ps. Het is wel mijn stelligste overtuiging dat veel Bijbellezen en bidden niet de zaligheid geeft, maar wel de middelen zijn waardoor God tot ons kan spreken. Dus niet om ons het geloof hierdoor te geven, maar om onze band met Hem (in geloof) te kunnen versterken (na ontvangen geloof), dwars door alle beproevingen heen. Ik wens je de kracht van Gods Geest toe en veel gebed!
Ds. J. Hoekman
Dit artikel is beantwoord door
drs. J. Hoekman
- Geboortedatum:27-01-1962
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Actief
