Eenzaam in mijn huwelijk

Ik ben getrouwd, heb drie zonen van wie één met PDD-NOS. Momenteel gaat het heel goed met hem, hij werkt, zit op schilderles en is helemaal uit zijn schulp gekomen. Mijn oudste zoon is getrouwd. Ik ben dus eenzaam in mijn huwelijk. Mijn andere zonen wonen thuis, leven op zichzelf, net als mijn man. Niemand doet wat als ik iets leuks verzin. Activiteiten bij de kerk... mijn man vindt alles niks. Ik ben heel lang alleen gegaan, maar daar heb ik nu ook niet meer echt zin in. Visite? Nee, die vraag je maar overdag en als ik ze wel een keer ‘s avonds vraag is mijn man weg. Hij vindt het prima zo, maar ik ben heel eenzaam want vriendinnen ben ik ook kwijtgeraakt. Die voelen het aan dat ze niet welkom zijn. Wat kan ik hier nog aan doen?

Beste mevrouw,

Eerlijk gezegd heb ik na drie zinnen al een aantal vragen voor u: wat betekent (op deze plaats in uw brief) de zin “ik ben dus eenzaam in mijn huwelijk”? Met zoon1 gaat het goed, zoon2 is getrouwd. Is dan de conclusie (het woordje ‘dus’ duidt daarop) dat u eenzaam bent? Is de band met uw oudste, getrouwde, zoon zó goed, dat -nu hij een vrouw heeft- een en ander voor u zó anders is geworden? 

De zinnen die volgen maken duidelijk dat de nog thuiswonende zonen hun eigen leven hebben. Net als uw man, schrijft u. Tja, volwassen mensen, denk ik. Waar u van verwacht dat zij ‘gezellig’ doen. Waarschijnlijk draait u in een kringetje rond, waarbij negatieve gevoelens de overhand trachten te krijgen. En ja, dát maakt u eenzaam. Er zijn grenzen uit het oog verloren; waardoor, hoe en door wie is mij niet duidelijk. Maar wat u kunt doen om de situatie voor uzelf (weer) leefbaar te maken is: spreek af met vriendinnen als ú daar zin in hebt. Al dan niet bij u thuis. Bepaal uw eigen grens: een dagje ‘weg’ betekent dat er om zes uur geen eten op tafel staat. Hebt u bezigheden die tijd kosten, waar u energie uit put (in de kerk bijvoorbeeld): de was van de mannen blijft liggen en/of het strijkgoed eveneens. Tot ú er aan toe bent. Wat er ook gezegd of gezwegen wordt, u gaat rustig uw eigen gang alsof ú alleen thuis woont. Ga eens een poosje proberen of dit soort ‘handelingen’ helpt, nu woorden tekortschieten. 

En vooral: maak u niet afhankelijk van de ‘onwil’ of desinteresse (waardoor dan ook ontstaan) van de thuiswonende mannen. Met of zonder de diagnose PDD-NOS...

Stel uw verwachtingen bij, maak grenzen duidelijk. Want heus, anders maakt u uzelf eenzaam door te verwerken teleurstellingen, die zomaar kunnen omslaan in bitterheid. 

Ik hoop, dat ik met mijn antwoord iets heb kunnen bijdragen in bemoediging en/of hulp.

Het ga u goed,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven