Vraag
Mijn man en ik praten niet meer. O ja wel over koetjes en kalfjes, maar geen echt gesprek. Ik probeer het wel, praten over mijn gevoelens maar hij sluit zich ervoor af. Ik heb het gevoel van binnen dat ik langzaam wegkwijn. Dit is niet zomaar gekomen, we hebben lange jaren van huwelijksproblemen. Het was altijd zijn wil was wet, geen ruimte voor wat ik eens wilde of leuk vond. Nu ik na al die jaren het niet meer op kon brengen en langzaam aan wat meer ruimte voor mezelf probeer te creëren is er een soort onverschilligheid over hem gekomen. Hulp van buitenaf heeft hij steevast geweigerd.
Ik voel me erg down nu. Dat kleine stukje vrijheid dat ik voor mezelf probeer te winnen wordt met grote koelheid en desinteresse van zijn kant benaderd. Hij zelf zegt erover dat ik hem geen liefde meer geef. Dat is zijn beleving en dat baseert hij op het feit dat ik ook wel eens dingen voor mezelf wil doen. We hebben een bedrijf aan huis, dus hij is er altijd en de controle ook. Ik zou het zo graag anders willen. Ik begrijp dat ik hem niet kan veranderen, maar hoe word ik zelf wat weerbaarder? Ik voel me echt helemaal opgebrand. Het is net alsof ik helemaal heb afgedaan voor hem. Hoe kan ik nou tot een echt gesprek komen met hem?
Antwoord
Beste mevrouw,
Uw verhaal lezend, denk ik onmiddellijk aan twee boeken: “Grenzen in het huwelijk”, door Henry Cloud en John Townsend en het boekje van Gary Chapman met de titel “Als sorry niet meer helpt”. In beide boeken zult u herkenning vinden! Overigens: er zijn veel meer boeiende boeken geschreven over relaties... ik beperk me nu door deze twee te noemen.
1. Grenzen: u hebt uw grens niet helder aangegeven. Nu nog niet, in ieder geval. Lees maar terug: u gaat proberen. Tot drie keer toe lees ik dat. Als uw man iets niet goed vindt (of niet meewerkt) gaat uw idee niet door. Tja, waarom zou hij meewerken of goedvinden? Het is aan u om hém dat duidelijk te maken! Híj zal het allemaal zó wel goed vinden. Want waarom moet er verandering komen? Ú wilt wat... en dat roept blijkbaar weerstand op. Actie is immers altijd reactie! Met overleg kom je bij elkaar, niet met eenzijdige probeersels. U hebt u waarschijnlijk altijd ingezet, toegestemd, gegeven. En uw man heeft dat even zovele keren geaccepteerd, alsof het gewoon is. Nu u meer tijd en vrijheid wil wordt het lastig. Natuurlijk. Nogmaals: ú wilt verandering, uw man niet! Waarom zou hij? Het is dus echt aan u om aan hem uit te leggen dat u ‘klaar’ bent met ‘geven’. Leeg. Lukt het met woorden niet, dan met daden. Het zal dan botsen tussen u beiden, maar iedere verandering kan pas in gang gezet worden nadat er bewustwording is ontstaan!
2. In het boek van Chapman staat een hoofdstuk over dominantie en hoe daar mee om te gaan. Waarmee ik niet zeg dat uw echtgenoot dominant ís, want dat weet ik niet. Ik lees alleen dat hij wel gewend is om de touwtjes in handen te hebben. Te houden ook, misschien. En dan neigt zijn houding naar dominantie. Mede door uw acceptatie (actie en reactie!). Ik vond “Als sorry niet meer helpt” een zeer verhelderend boek! Alle hoofdstukken. Net zoals overigens ook de andere boeken over huwelijksrelaties van dezelfde schrijver. Lees genoemde boeken. Of andere. U vindt er vast en zeker, naast herkenning, een aantal handvatten in. En daarbij c.q. daarna: dóé gewoon wat u denkt dat goed is voor uzelf. Dat klínkt misschien egoïstisch, maar komt uiteindelijk u beiden (en dus uw huwelijk) ten goede! Want het is hoogstwaarschijnlijk geen kwestie van ‘geen liefde meer hebben voor elkaar’, maar veel meer de vraag: ‘hoe gaan wíj met elkaar om nu de tijden en leefomstandigheden veranderen’.
3. Werk aan de winkel! Maak heldere en duidelijk afspraken, waar u zich ook daadwerkelijk aan houdt. Een voorbeeld: u zegt dat u vanavond naar een vriendin toe gaat, maar dat u om tien uur thuis bent om samen nog even iets te kunnen drinken. Geen geprobeer. Geen gevraag. Geen discussie. Gààn én op de afgesproken tijd weer thuis! Wees betrouwbaar, want dat is een heel belangrijk iets wanneer u wilt dat verandering mogelijk wordt!
Ik wens u alle goeds toe,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als iemand zo gewend is om de touwtjes in handen te hebben, dan is het omkeren daarvan bijna onmogelijk. Het klinkt alsof zijn autoriteit heel ver reikt. Als je het hebt over dat hij de hele tijd 'controle' heeft, thuis, vanwege jullie bedrijf, dan klinkt dat als een heel streng regime, bijna een dictatuur.
Het is dan al heel bijzonder als je de moed hebt om wat ruimte voor jezelf af te bakenen.
Eigenlijk is je voornaamste vraag wat je kunt doen om het gesprek op gang te brengen. Wat soms goed kan werken als een gesprek is doodgeslagen (of alleen al om je eigen gedachten op een rijtje te krijgen), is een brief of mail opstellen.
Dan kun je ongecensureerd opschrijven hoe je het ziet, op tijd bijschaven waarvan je denkt dat het misschien heel verkeerd valt, en de ander zal waarschijnlijk het hele verhaal in éen keer lezen zonder je in de rede te vallen - en hoogstwaarschijnlijk de hele brief willen uitlezen uit nieuwsgierigheid. Zeker als je zelf op dat moment niet aanwezig bent.
Zo'n brief moet ook bestaan uit de dingen die je juist heel erg waardeert, naast de dingen die je moeilijk vindt. Je wilt het niet laten overkomen als een kwade brief, zeker niet de eerste regels, want dan is de kans het grootst dat hij op een derde stopt en de brief weggooit.
Je kunt kiezen tussen meerdere oplossingen aandragen, of juist geen oplossing aandragen. Als je maar éen oplossing geeft kan hij denken 'ik ben het hier niet mee eens', en het daarbij laten. Als je er meerdere geeft zal hij automatisch gaan bedenken wat het dichtst in de buurt komt bij zijn visie, en als je er geen geeft heb je de kans dat hij er zelf een bedenkt. Of je het nu met zijn optie eens zou zijn of niet - dan ben je al een stuk verder dan nu!
Hij zegt dat hij je liefde niet meer ervaart omdat je meer je eigen ding wilt doen. Dat is ook belangrijk om op in te zoomen. Wat is het precies dat hem jouw liefde laat ervaren? Is het simpelweg het 'gehoorzamen'? En zo ja, waarom is dat precies wat hij direct aan liefde koppelt? Dat is lang niet voor iedereen vanzelfsprekend, voor jou bijvoorbeeld ook al niet. Dat jij die twee niet direct aan elkaar koppelt, moet hij ook weten. Op dat punt 'verstaan' jullie elkaar niet. Je kunt in de brief zetten dat je je dat afvraagt, omdat het nodig is voor jou om te weten wat hij ten diepste écht van je nodig heeft.
Een andere optie is dat hij alleen maar zegt dat hij jouw liefde nu niet ervaart om je te met een schuldgevoel te manipuleren toch te gaan doen wat hij wil. Het is aan jou om in te schatten of dat iets is wat hij zou doen.
Als hij een erg manipulatief karakter heeft, zou het zelfs een persoonlijkheidsstoornis kunnen zijn. In dat geval kun je hier eigenlijk niet samen uitkomen. Maar ik denk dat als dat zo zou zijn, dat je dan niet gedurfd had om ruimte voor jezelf in te nemen.
Heel veel succes!
