Ik hou niet van knuffelen en aanraken

Ik ben een vrouw van 34, getrouwd en drie kinderen. Echter zit ik met het volgende probleem. Ik hou totaal niet van knuffelen en aanraken. In de verkeringstijd met mijn man heeft dat ook lang geduurd voordat ik dat wilde, inmiddels vind ik dat wel fijn. Hoewel ik er nooit het initiatief toe neem (ik denk er gewoon niet aan) vind ik het wel fijn als hij me aanraakt en zoent.

Toen mijn kinderen baby waren knuffelde en zoende ik ook wel, maar vanaf een jaar of drie -zeg maar als ze zich bewust worden van alles- dan niet meer. Ik vind het niet fijn als ze te dicht bij m’n lichaam komen denk ik. Natuurlijk neem ik ze wel op schoot, ik geef ook borstvoeding. De oudste is nu acht jaar en zou ook eens wat voorlichting moeten krijgen, maar hoe doe je dat als je zelf overal moeite mee hebt en is het schadelijk voor de kinderen? Ik ben niet misbruikt in het verleden, dat krijg ik dan meestal te horen. Ik ben in een fijn gezin opgegroeid, maar ook niet met liefkozingen. Hebt u ideeën?

Beste vragenstelster,
 
Bedankt dat je dit open bespreekbaar maakt door deze vraag te stellen. Er zijn verschillende soorten relaties waarbinnen verschillende manieren van aanrakingen en knuffelen plaats kunnen vinden. Het kan gaan om een omhelzing, strelen, hand vasthouden, kriebelen, kietelen, enz. Dat kan eenzijdig zijn, wederzijds, vrijwillig, onvrijwillig, gewenst, langdurig of kortdurend, fijn of vervelend. Verwachte of bewuste aanraking voelt anders dan onverwacht aangeraakt worden. Kietelen of aanraking kan ook in een context van macht of met als doel vernedering en dominantie plaatsvinden. Voor een plezierige aanraking met intimi is, volgens mij, ontspanning en ‘gewenstheid’ belangrijk. Door kietelen of stoeien spelenderwijs kunnen ook de verhoudingen kenbaar gemaakt worden. Aangeraakt worden kan voelen als een vorm van overgave aan de ander. Dat kan een probleem zijn als je hierin druk en verplichting ervaart. Heb je er zelf weinig positieve associaties bij, kan ik me wel voorstellen dat je het ook niet uitdeelt aan een ander. Overigens zijn er lichamelijke oorzaken denkbaar waardoor aanraking als onprettig wordt ervaren. Dit kan bijvoorbeeld verband houden met een neurologische afwijking. Vaak is het, in dat geval, voor de persoon zelf prettig het initiatief tot nabijheid te kunnen nemen en geen plicht te voelen te moeten aanraken. 
 
Fijn dat je in je vraag ook de uitzondering noemt wanneer je wel op een natuurlijke manier het initiatief nam om je kinderen te knuffelen en te zoenen. Je deed dit totdat ze duidelijk een eigen wil kregen en zich bewust werden van hun eigen ik. Mogelijk zegt dat iets over de opvatting of overtuiging die je hebt opgedaan in je leven, namelijk dat aanraking een vorm van aantasting. Aantasting van die vrije wil of dat aanraking ongepast is om te geven zonder nadrukkelijke uitnodiging. Dan kan het zijn dat je voorzichtig bent om over hun grenzen te gaan. 
 
Een gebrek aan liefkozingen tijdens je eigen kindertijd kan ongemerkt ook een boodschap in je hart hebben genesteld. Bijvoorbeeld dat je zelf sterk moet zijn en er geen fysieke troost is bij verdriet of angst. De nabijheid via huid-tot-huid contact voelt als nabijheid die anders is dan via de waarneming met andere zintuigen. Het kan ‘dichter bij’ het gevoel komen (overigens is dit mijn eigen opvatting). Stel dat je wel een basisbehoefte hebt aan aanrakingen, maar dit niet gekregen hebt, dan kan je hier een copingstijl voor ontwikkeld hebben. Zoals bijvoorbeeld de gedachte: “Ik los het zelf wel op.” Dat draag je onwillekeurig over op je kinderen. Kan dit voor hen schadelijk zijn? Affectie en intimiteit kent vele vormen: luisteren, aandacht, zorgen, aanraking, cadeau’s, samen dingen ondernemen, ontvangen van wat een kind aan je geeft, enzovoort. Als dit aanwezig is zal een kind zich niet affectief verwaarloosd voelen. Een kind (per kind weer verschillend) kan wel verlangen naar een arm om hem of haar heen bij pijn, verdriet, angst, koestering, plezier, enz. als een vorm van verbinding en hechting. Als dit er niet is kan de schade zijn dat er een gevoel van eenzaamheid ontstaat, omdat het verlangen naar geborgenheid niet wordt vervuld. Onvervulde verlangens geven vaak een pijnprikkel. De aanraking is een belangrijk onderdeel van de ouder-kind relatie om het kind geborgenheid te laten ervaren, en 'gezien te worden'. Wil je hier meer over weten raad ik je aan eens een afspraak te maken met een kinderpsycholoog. 
 
De voorlichting over aanraking, wat gewenst en gepast is, is inderdaad een onderdeel van de seksuele opvoeding. Het respecteren van iemands lichamelijke integriteit is goed uit te leggen, ook als jij knuffelen moeilijker vindt. Die zaken kunnen wat mij betreft wel naast elkaar bestaan.
 
Je stelt de vraag niet hoe dit komt en je vertelt ook niet of je zou willen veranderen in iemand die wel graag zou willen knuffelen en dit prettig zou vinden. Het lijkt daarin dat je hierin zelf geen probleem ervaart, maar het vooral een probleem zou vinden voor de kinderen. Dit vind ik een zorgvuldige zorg van je. Toch denk ik dat het misschien ook voor jou wennen kan zijn om aanraking plezierig te gaan vinden, zoals je er in verkeringstijd ook aan wende. Je zou best kunnen oefenen met aanraking. Leg jezelf geen druk op, want dat werkt tegengesteld aan wanneer aanraking prettig is. Het moeten kriebelen of gekriebeld worden, is vaak erg onaangenaam. Het moet dus niet, maar ermee oefenen mag best onwennig zijn, want alle begin is moeilijk. Zelfs dit. Knuffelen is niet iets dat allemaal maar vanzelf gaat, ook dat is zoeken. Misschien kan je het eens aan je oudste kind vragen, wanneer hij of zij het fijn vind om een knuffel van je te krijgen. En geef jezelf soms even dat duwtje in de rug.
 
Groet,
Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

70 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven