Vraag
Door chronische ziekten op jonge leeftijd ben ik in latere jaren mijn troost gaan zoeken in drank, drugs en seks. Dit jaar heeft God mij stilgezet en ben ik overal mee gestopt. Mijn kennis van God en het geloof is klein. Ik wil geloven en ondertussen vecht de duivel om mij vast te houden bij de wereld.
Mijn omgeving ziet mij nog steeds als de heiden die ik jarenlang ben geweest. Als ik mijn interesse in het geloof en de wil om meer over God te leren laat blijken, word ik niet geloofd. Men denkt dat ik dergelijke dingen aangeef om lastige vragen te voorkomen, om vroom te doen en ondertussen net zo vreselijk door te leven als ik deed. Ik weet niet hoe ik dergelijke dingen verdedigen moet. Wat ik al eerder schreef: mijn kennis is klein, ik weet niet eens of ik wel of niet bekeerd ben.
Ook helpt het niet dat ik niet vaak in de kerk ben. Ik kan door mijn ziekte het niet volhouden om lang op de houten banken te zitten, laat staan om me te concentreren. In mijn kerk zit een grote groep mensen waar ik veel verkeerde dingen mee heb gedaan, mensen ook die mij ontzettend veel pijn hebben gedaan. Daarom luister ik regelmatig mee in plaats van naar de kerk te gaan.
Onlangs heb ik opnieuw een ongeluk gehad. Sindsdien lig ik in bed met zware medicijnen. Op één vriendin na heeft niemand gevraagd hoe het met me is, gevraagd wat er is gebeurd of me ook maar sterkte gewenst, ondanks dat dit bekend is in de gemeente. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik ben geneigd om volledig afstand te nemen van deze gemeente, om helemaal opnieuw te beginnen. Ik weet niet of dit verstandig is en -zo ja- waar ik beginnen moet, wat voor stappen ik moet ondernemen en hoe ik de keuze moet maken om naar een bepaalde kerk te gaan.
Mijn vraag is: wat uw mening? Wat voor advies u mij zou geven? Hoe zou u omgaan met deze situatie, want ik weet het niet meer.
Antwoord
Beste vraagstelster,
Dank voor je vraag. Je vertelt heel open over je leven en over alles wat er speelt. En er speelt heel wat! Zo complex dat het eigenlijk onmogelijk voor mij is om precies in te schatten hoe de situatie is. Ik weet niet hoe het komt dat de kerkelijke gemeente zo lauw op je ongeluk reageert. Ik weet niet precies wat er in het verleden gespeeld heeft tussen jou en verschillende gemeenteleden. Ik weet niet welke plek je familie (als je die hebt) in deze dingen inneemt: horen zij ook bij jouw ‘omgeving’ die jou nog steeds als een “een heiden” ziet?
Omdat ik deze omstandigheden niet weet is het lastig om gericht en concreet adviezen te geven. Ik begin bewust met deze dingen te noemen omdat ik wil voorkomen dat je teleurgesteld raakt als mocht blijken dat mijn antwoord niet helemaal recht doet aan jouw situatie.
Jouw pijnpunt ten opzichte van je gemeente is het gebrek aan contact en belangstelling en daarbij het gevoel dat men in de gemeente niet proeft dat je verlangen om de Heere te zoeken oprecht is. Volgens mij ontbreekt het aan iemand in jouw gemeente met wie jij persoonlijk pastoraal contact hebt. Klopt dat? Is er een ouderling of predikant die van jouw situatie afweet of met wie jij bepaalde zaken kunt delen? Heb je in het verleden wel eens persoonlijk met iemand over jouw situatie kunnen spreken? Dit lijkt mij heel belangrijk omdat zo iemand je kan helpen om in de gemeente meer begrip voor jouw situatie te creëren. Ik adviseer je om daar zelf ook heel gericht een stap voor te zetten: benader je predikant, een ouderling of iemand in de gemeente met wie je eerder vertrouwelijk gesproken hebt en geef aan dat je praten wil.
Veranderen van gemeente kan een noodoplossing zijn maar is zeker niet de weg die de voorkeur heeft. De Heere heeft je geplaatst in deze gemeente. Ook een andere gemeente bestaat uit zondige mensen die zullen tegenvallen en daarbij neem je ook in zo’n nieuwe gemeente jezelf weer mee.
Ik wil tot slot ook nog ingaan op wat je noemt over je situatie zelf. Wat fijn dat de Heere je heeft stilgezet in het leven van drank, drugs en seks. Als je daarmee eerlijk gebroken hebt en de Heere om vergeving zoekt, dan wil de Heere die vergeving ook écht schenken. Al is je geloof en je kennis dan nog zo klein. De Bijbelse voorbeelden daarvan liggen voor het oprapen. De hoer en de tollenaar die bij de Heere Jezus kwamen kregen te horen dat hun zonden vergeven zijn! Een leven met de Heere is wel een leven van strijd. Dat ervaar je zelf ook. Maar het is de goede strijd en de Heere wil daar Zelf de kracht voor geven. En daarbij de hulp en de troost in je ziekte en in je pijn. Ik hoop van harte dat je dat ook zo ervaren mag. Gods zegen toegewenst!
Ds. A. D. Fokkema
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.D. Fokkema
- Geboortedatum:18-09-1986
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Kerkwerve
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat een heftige dingen maak je mee... Pfff ik kan me voorstellen dat je soms niet weet wat je ermee aan moet. Ik hoop dat je iemand in je omgeving kunt vinden, die naar jouw verhaal wil luisteren en die niet oordeelt, meer meeleeft en meedenkt. Iemand die jij kunt vertrouwen en die je gelooft in jouw beweegredenen. Dat heb je echt nodig, liefst dat die persoon ook met en voor je bidt. Als mensen jou veroordelen, dan zegt het vaak meer over hen dan over jou.
Verder vraag ik me af hoe het zit met die mensen waar jij verkeerde mee hebt gedaan en die jou pijn hebben gedaan. Veroordelen die mensen jou om zelf niet in de spiegel te hoeven kijken? Of was eerst hun zonde en toen die van jou of andersom? Wellicht kan daar ergens een aanknopingspunt zijn voor hoe je hiermee verder kan gaan.
Als je niemand van een kerk kunt vinden, waar je mee kunt en durft te praten, zoek dan een christelijke hulpverlener die je op weg kan helpen....! Maar blijf niet alleen lopen in deze moeite en pijn, want het is te ingewikkeld om hier uit te komen in je eentje! Heel veel sterkte en Gods zegen!
En wie zonder zonde is werpe de eerste steen.
