Vraag
In hoeverre hebben je ouders iets te zeggen over de keuze van je partner? Ik heb een half jaar verkering met een ontzettend lieve jongen. We zijn gek op elkaar en willen heel graag samen verder. We zijn open en eerlijk naar elkaar, respecteren elkaars grenzen en kunnen alles bespreken. Het probleem is dat mijn familie niet achter de relatie staat. Ze willen gewoon niet zien dat hij goed voor me is en kijken alleen maar naar de dingen die verkeerd aan hem zijn in hun ogen.
Ik zal de situatie even wat beter uitleggen. Mijn vriend is ongelovig opgevoed en daardoor vind hij het geloof moeilijk, maar hij staat er wel voor open en ik deel dingen uit de Bijbel met hem en hij bid nu ook soms zelf. Ik zie dit juist als Gods besturing dat hij op mijn pad kwam. Ik ben zelf erg gelovig en kom uit een gezin uit de Gereformeerde Gemeenten. Zelf denk ik wat anders over bepaalde kwesties, maar vooral mijn vader is heel streng in de leer. Hij vind dus dat mijn vriend niet goed is omdat hij er een andere levensstijl op na houdt en omdat hij blowt (wat hij overigens zelf ook wil stoppen). Wij houden zielsveel van elkaar.
Het is een keer uitgegaan mede om de reden dat iemand uit de kerk me erop aansprak dat het echt niet Gods wil was en dat ik de relatie beter kon verbreken. Mijn familie was blij. Die breuk heeft veel pijn en schade aangebracht. We konden elkaar niet loslaten en hebben elkaar zonder medeweten van mijn ouders toch weer ontmoet en we voelden zo’n sterke liefde tot elkaar dat ik nu denk: wat het me ook kost, ik wil voor hem gaan!
Mijn vraag is mag je een relatie doorzetten (en trouwen later) als je familie tegen de relatie is? Ik ben trouwens 25 jaar oud maar mijn ouders behandelen me naar mijn idee alsof ik 16 ben. Verder wantrouwt mijn vader me voortdurend, wat ik heel erg vind. Ik wil mezelf rein bewaren en mijn vriend houdt zoveel van me dat hij ondanks dat hij zelf nog anders daarin staat, wil wachten voor mij! Ik vind het zo moeilijk dat mijn vader zo veroordelend is. Mijn vriend voelt dat ook aan. Ik word er soms ook boos om. Alsof hij minder zou zijn omdat hij het geloof nog moeilijk vindt en niet helemaal hetzelfde gelooft als ik. Dat mag toch niet, zo’n houding? Hoe moet ik hiermee omgaan? Ik wil heel graag verder met mijn liefste, maar ik wil ook niet iets doen tegen de wil van mijn ouders in. Heeft u misschien advies?
Antwoord
Beste vraagstelster,
Uit je vraag kan ik merken dat je heel veel van je vriend houdt. Je geeft echt veel om hem en je hebt er ook wel alle vertrouwen in dat het goed zal komen met hem. Je hebt het zelfs ervaren als Gods besturing dat hij op je pad kwam. Allereerst zou ik er dit van willen zeggen dat ik niet denk dat de Heere God een relatie gebruikt om van een ongelovige een gelovige te maken. Er staat duidelijk in de Bijbel “Vorm geen ongelijk span met ongelovigen!” (2 Korinthe 6 : 14). In de praktijk van het leven van alledag gaat het meestal ook andersom, namelijk dat de gelovige (uiteindelijk) met de ongelovige meegaat.
Je lijkt mij een zorgzame type. Dat is een mooie en goede eigenschap maar kan ook een valkuil zijn. Ik vind het eerlijk gezegd nogal wat dat hij blowt en dat hij dat nog steeds niet heeft weten te stoppen. Als hij dat nu al niet kan, dan vraag ik mij echt af of hem dit later wel zal lukken. En wanneer zou hij er dan wel helemaal mee willen stoppen? Bovendien bevinden blowenden zich echt in een heel ander circuit en houden ze er een geheel andere levensstijl op na. Dat schrijf jij trouwens ook dat hij er een andere levensstijl op na houdt. Ken jij die wereld van hem wel? Of komt hij alleen in jouw wereld en weet je misschien niet eens waar hij zich mee bezighoudt?. Probeer het eerlijk onder ogen te zien. Vraag hem er naar wat hij doet en ook wat hij in het verleden heeft gedaan. Heeft hij eerdere relaties gehad en hoe ging hij daar mee om? Heeft hij daar nu spijt van of was dat nu eenmaal zo? Je moet echt wel een eerlijk beeld van zijn leven proberen te krijgen.
Ik kan mij voorstellen dat hij jou heel aardig vindt want je lijkt mij een oprecht en serieus meisje. Het zou zo veel beter zijn dat hij eerst die andere levensstijl en dat blowen achter zich liet en gelovig wordt. Dan ook pas zou hij echt een relatie met je kunnen aangaan.
Als ouders houd je zielsveel van je kinderen en wil je niets liever dan dat het later goed met ze zal gaan. Ik kan mij eerlijk gezegd de bezorgdheid van je ouders best wel voorstellen. Mogelijk dat je ouders hierin niet altijd even tactvolle woorden gebruiken, maar ze hebben kennelijk grote zorgen voor je toekomst. Zorg er in ieder geval voor dat het niet in een wedstrijdsfeer ontaardt, want dat gaat het sowieso niet goed. Heeft je vader al eens rechtstreeks bewogen en liefdevol met hem gesproken? Of sta jij daar steeds tussenin? Is het anders een idee om eens met z’n vieren in alle rust en vriendelijkheid over deze zorgen met elkaar te spreken?
Heel veel sterkte in het nemen van de juiste beslissing!
Alie Hoek-van Kooten
Dit artikel is beantwoord door
Alie Hoek - van kooten
- Geboortedatum:27-08-1949
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Auteur van o.a.
- 'Vonk of vuur' (als je verliefd bent...)
- 'Trouw en teder' (seks in het huwelijk)
- 'Verkeringsperikelen' (50 vragen)
- 'Tiener op weg' (seksuele opvoeding)
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ze heeft echter na 2 jaar huwelijk al geweten: mijn ouders hadden gelijk! En nu ze een aantal kinderen hebben zijn ze uit elkaar gegaan met al het verdriet wat dit voor het hele gezin heeft gebracht.
Ze denkt nu: had ik toen maar over mijn verliefdheid heen gekeken.
Ouders hebben het niet altijd verkeerd, zij kennen hun kinderen door en door, zij weten wie hun kinderen op langere termijn gelukkig kan maken, maar ook wie niet.
Het is echt niet zo dat je je man of vrouw kunt veranderen, je trouwt met de persoon die hij/zij op dat moment is. Zó stap je met hem/haar het huwelijksverbond in.
Daarom heeft Alie helemaal gelijk, voor je trouwt echt eerst goed weten wat zijn leven is. Praat foute zaken niet goed, verzacht verkeerde dingen niet!
Bescherm jezelf voor een grote desillusie...
Mag ik vragen waarom mijn reactie is verwijderd? Ik geloof niet dat ik mevrouw Hoek haar antwoord heb afgekraakt. Of moet ik deze vraag op het forum stellen?
BvD
kijk hier eens naar vanaf minuut 35:
https://www.youtube.com/watch?v=XvsQFDVoZqI
En deze:
https://www.youtube.com/watch?v=Snyp8xy8psM
Spreken elkaar misschien wat tegen, hoop dat je er een goed oordeel door kan vormen.
Zoals als Van der Spoel zei: staat die relatie (of wat dan ook) je relatie met God in de weg? En nog fundamenteler: ken je Hem wel? Als dat laatste niet het geval is, is het niet echt zinnig te denken dat jij het instrument zal zijn waardoor hij tot God komt. Dan geldt voor jou: bekeer je en geloof het Evangelie. En dat kan er toe leiden dat je deze vriend verliest. Maar je zal een veel betere Vriend krijgen.
Gods zegen!
Pindas83: welke reactie had je geschreven? Misschien kan ik u mijn mailadres geven zodat u het naar me toe kan sturen?
Op de laatste vraag of ik Hem persoonlijk mag kennen; toen ik 15 jaar was begon God in mij te werken en dat is niet meer weggegaan. Ik heb mijn hart aan Hem gegeven en het is zeker mijn verlangen dat ik in Gods hand een instrument mag zijn voor mijn vriend. Maar ik begrijp ook dat een relatie daar niet voor is bedoeld...als evangelisatiemiddel zegmaar. De situatie is dat ik zijn verleden wel ken. Hij heeft veel meegemaakt en daardoor verslaafd geraakt. We hebben nu ook even wat meer afstand genomen vanwege het geloofsverschil en zijn verslaving..ik hoop en bid dat God hem aanraakt en God doet ook al mooie dingen in hem :) maar ik ben me er zeker van bewust dat een huwelijk erg moeilijk is als hij ongelovig blijft. Daarom hoop ik dat hij tijdens onze relatie door mij heen iets van Gods liefde mag zien en dat zijn hart geopend word voor Jezus!
We zijn op een bijzondere wijze met elkaar in contact gekomen, en ook waren er meerdere dingen waardoor ik er de leiding van God in zag..ik had God gebeden om een gelovige man maar het liep anders. Of ik dat zelf ben geweest of dat het echt Gods besturing is geweest daarover ben ik nog wel in twijfel..maar ik vind ook idd dat de verslaving wel moet stoppen voor we met elkaar verder kunnen gaan en dat zijn hart open gaat voor God
Ga 2 jaar uit elkaar, kijk dan wat er van hem terecht komt. Zoekt hij de Heere Jezus? Erkent hij dat dat zijn enige houvast is? Merk je dit aan hem? Gaat hij evengoed naar de kerk als je er niet bij bent?
Wat is 2 jaar op een mensenleven? Ik gun je een betere toekomst dan over wie ik het had!
Wat ik begrijp is dat je door verliefdheid dingen niet scherp ziet. Maar wat ik niet begrijp is dat je een relatie kan hebben met iemand waarbij je in geestelijk opzicht niet op 1 lijn zit. Als jij Jezus als jouw Zaligmaker mag weten dan wil je toch nergens anders over praten? Dat moet toch met iemand zijn die dat ook mag ervaren?
Gods hulp toegewenst!
Jij mag 'je' zeggen hoor ;)
Ik zal het nog eens proberen, erbij vermeldend dat ik niet de bedoeling heb om tegen het antwoord van de deskundig in te gaan!
Even los van of deze gast de ware voor jou is maar kan het niet zo zijn dat je alleen goedkeuring van je ouders krijgt als je met een G.G jongen of zwaarder thuiskomt?
Verder heb ik geschreven dat als je christen bent je keuzes met God wil maken maar dat is niet altijd zo eenvoudig want ik heb nog nooit een briefje uit de hemel gehad, en ik vermoed jij ook niet.
Moeilijk dus wel maar gewoon blijven doen, want Hij wil echt helpen!
Nuchter bekeken vind ik dat als je 25 bent, je prima in staat bent weloverwogen beslissingen te nemen en dat je ouders die ook dienen te respecteren, al zijn die keuzes niet de hunne.
Als je dan wordt behandeld al was je nog 16, en ook nog eens gewantrouwd wordt, gaat er wel iets mis. Dit zou je best kunnen aankaarten lijkt mij.
Ik vond het ook wel voor je vriend pleiten dat hij interesse toont in het geloof, en genegen is om ook te bidden. Hij lijkt me dan ook wel serieus aangezien hij niet is afgeknapt op een briesende schoonvader, jouw geloof en vooral je principes om geen seks voor het huwelijk te hebben.
Dat is positief te noemen toch?
Ik zie niet zo goed in waarom je nu per direct van die jongen af zou moeten. Niemand is perfect en natuurlijk moet ie niet blowen maar er zijn heus mensen goed terecht gekomen die ooit hebben geblowd hoor.
Doe in ieder geval niets overhaast, geef het de tijd. Misschien kunnen jullie samen een pastoraal gesprek krijgen met iemand met een wat meer open blik op deze dingen?
Ik laat nu wat dingetjes weg waardoor mijn reactie in eerste instantie waarschijnlijk is gewist, maar dit is de kern zo ongeveer.
Veel succes en sterkte met je keuze(s)!
Wat betreft het verlangen het geloof met mijn vriend te delen, dat is inderdaad moeilijk. Ik kan wel alles zeggen tegen hem en hem over Gods liefde vertellen. Hij gelooft in die zin wel dat hij gelooft dat er een God, een hoger Wezen is en hij heeft God gevraagt om een teken dat Hij werkelijk bestaat. Hij heeft nooit iets van God in zijn leven ervaren en is zo totaal anders opgevoed dus in die zin kan hij er ook niet aan doen dat hij anders is en anders denkt ;)
Eerst waren dingen erg lastig. Bv dat hij wel seks wilde en ik wilde wachten. Maar hij is ook daarin veranderd en dat laat wel echte liefde zien mijns inziens, hij dringt niet meer aan en respecteert mijn keuzes en mijn geloof. Het is idd qua kerk een lastig probleem wat mijn vader betreft. Mijn eerste vriend was van een andere kerk, en ik "vergooide mijn leven" volgens mn vader als ik ook maar zou meegaan naar zijn "lichtere" kerk. In dat opzicht heeft mijn vader altijd moeite gehad met welke vriend ook ;) maar dat is een ander verhaal..
Maar bedankt voor al jullie meeleven en reacties waardeer ik erg!
Marya
Persoonlijk voel ik, in aansluiting op wat Mw. Hoek zegt, ook veel voor het advies van @Lekkerbek op 23-11: probeer eens een tijd uit elkaar te gaan, of dat 2 jaar moet zijn laat ik in het midden, 1 jaar kan ook al lang zijn om te zien of de liefde stand houdt en om te zien of er geen verval in de richting verslaving is.
Vwb de verslaving: blowen gebeurt naar ik heb gehoord meer dan wij vermoeden/weten, ook in onze kringen! Idem alcoholverslaving.
Met @Pinda83 ben ik het eens dat je oud genoeg bent om zelf te beslissen. Je ouders hebben je keuze te respecteren. Dat hoeft ze niet te weerhouden om jou welgemeende adviezen te geven. Als dat advies is als aan een 16-jarige
gegeven, dan hebben de ouders ook nog een traject te gaan!!
