Vraag
Mijn vriend heeft zich een paar jaar geleden in het openbaar ernstig misdragen jegens een ouderling uit zijn gemeente. Dit leidde tot grote ergernis in de gemeente. Mijn vriend is onder censuur gesteld. Gelukkig is hij intussen tot inkeer gekomen. Hij heeft veel spijt van zijn daad. Hij heeft excuses aangeboden en de man om vergeving gevraagd. Deze kan dat niet aanvaarden. Hij gelooft niet dat het excuus van mijn vriend oprecht is (mijn vriend heeft een vlotte babbel en kan gemakkelijk zijn gevoelens weergeven). Hij wil openbare schuldbelijdenis afleggen om met de gemeente in het reine te komen. Hij heeft daarover meerdere gesprekken met de kerkenraad gehad, maar die blijft openbare schuldbelijdenis uitstellen omdat de gemeente daar nog niet aan toe zou zijn. Dit suddert al jaren. Mijn vriend overweegt nu te verhuizen, maar het stuit hem tegen de borst om met de stille trom te vertrekken. Bovendien: krijgt hij wel een attestatie? Ik begrijp alle standpunten. Daarom vind ik het lastig om met hem te praten over wat hij moet doen.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Bij zit soort zaken moet je eigenlijk veel meer details van de kwestie weten om tot een afgewogen oordeel te komen. Daarom is beantwoording van deze vraag moeilijk in een anonieme vragenrubriek. Het lijkt erop dat de situatie in een impasse is terechtgekomen. Censuur kan en mag geen (semi) permanent karakter krijgen. Censuur is een stap in de kerkelijke tucht en is geen kerkelijke straf in de zin van genoegdoening of afrekening, maar is gericht op het herstellen of bewaren van de heiligheid van de gemeente des Heeren. Het moet òf leiden tot schuldbelijdenis en herstel, of, als inkeer niet volgt, zal de censuurmaatregel naar een volgende trap moeten gaan, wat uiteindelijk tot afsnijding of de christelijke ban zou leiden. Dit laatste lijkt mij hier beslist niet het geval.
Als door de misdragingen de onderlinge verhoudingen ernstig beschadigd zijn kan het van wijsheid getuigen om de benadeelde partij enige tijd rust te schenken voordat een aangeboden excuus of schuldbelijdenis kan worden geëffectueerd. De schuldige partij (je vriend in dit geval) zal bij oprecht berouw er ook begrip voor hebben dat zijn misdragingen een zodanige schade hebben toegebracht dat hij niet te snel mag en kan eisen dat excuus moet worden aanvaard. Er is hier echter sprake van een situatie die al enige jaren duurt. Omdat mij detailgegevens ontbreken moet ik voorzichtig zijn om al te concreet te zijn, maar het komt mij voor dat het niet de bedoeling kan zijn om de procedure om te komen tot herstel te lang uit te stellen.
Allereerst zou je vriend aan de betrokken ouderling kunnen vragen welke concrete bewijzen hij nodig heeft (wat moet je vriend bewijzen of doen) opdat hij wel in staat zal zijn om de excuses te aanvaarden. Een volgende stap zou kunnen zijn dat je vriend de kerkenraad voorstelt om voor dit geval advies in te winnen van een onafhankelijke derde, bijvoorbeeld de consulent, die los van een persoonlijke betrokkenheid kan oordelen (en/of bemiddelen) hoe en wanneer het herstelproces kan worden ingezet. Als de kerkenraad ook hier niet in mee wil gaan, kan je vriend zelf contact opnemen met de consulent om hem rechtstreeks de vraag te stellen tot bemiddeling.
Om redenen van censuur uit je gemeente vertrekken is niet juist. Daarmee zou je indirect het middel van de censuur kunnen ontkrachten. De censuur wordt echter niet opgeheven als je (binnen het kerkverband) van gemeente verandert. Als je vriend uit zijn huidige gemeente wil vertrekken, zal hij een attestatie krijgen, maar in de attestatiebrief zal worden vermeld dat je vriend onder censuur staat, dus ook in zijn nieuwe gemeente zal het herstelproces (inclusief schuldbelijdenis) in gang moeten worden gezet.
Ik hoop echter dat de impasse doorbroken kan worden. Dit vraagt zelfverloochening van alle betrokkenen, wijsheid en geduld. Dan kan de onderlinge liefde worden hersteld. Waar liefde woont, gebiedt de Heere Zijn zegen en het leven tot in eeuwigheid!
Hartelijke groet,
J. P. van den Brink
Dit artikel is beantwoord door
J.P. van den Brink
- Geboortedatum:10-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Eindhoven
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Kennelijk heeft je vriend in het verleden een grote opname gedaan op de emotionele bankrekening van de ouderling.
Hij heeft daarna een (of meerdere) storting(en) gedaan, maar blijkbaar is de balans nog steeds negatief. Of dat terecht is of niet kan ik uiteraard niet beoordelen maar daarin is de ouderling degene die dat kan uitmaken.
Volgens mij moet je vriend nog een keer met de ouderling in kwestie gaan praten, net zolang tot beiden het gevoel hebben dat de emotionele bankrekening niet meer rood staat.
Ik kan me voorstellen als de ouderling dat signaal richting kerkenraad geeft, de weg van herstel van de relatie verder ingezet kan worden.
Het verhaal doet me denken aan de gelijkenis van het onkruid op de akker.
De werkers wilden het onkruid uittrekken. Maar de heer zei: "Laat ze beiden te zamen opwassen tot den oogst, en in den tijd des oogstes zal ik tot de maaiers zeggen: Vergadert eerst dat onkruid, en bindt het in busselen, om hetzelve te verbranden; maar brengt de tarwe samen in mijn schuur." (Mattheus 13)
Het is misschien niet goed om ons als mensen aan te matigen, dat we weten dat iemands berouw echt is.
Aan de andere kant, maken veel mensen zich er makkelijk vanaf met woorden waar geen daden achter staan.
Zacheus gaf de mensen meer terug dan hij van hen gestolen had. Dat kan een goede weg zijn om weer met elkaar in het reine te komen.
Als iemand je om vergeving vraagt, MOET je vergeven staat er in de Bijbel, daarbij worden geen kanttekeningen geplaatst. Zovan: als hij dit heeft gedaan, moet je eerst tien keer afwijzen enz.... En dat de ouderling emotioneel niet toe is aan vergeving is verschrikkelijk. Hoe helend kan het zijn. Maar hoe weinig lijkt hij hierin op Christus die onrecht verdroeg en liefdevol bleef. Ik denk dat dat kerkenraad beter met de ouderling kunnen gaan praten voer zijn onvergevingsgezindheid.
juist omdat de informatie uit de vraag erg beperkt is moet je voorzichtig zijn om of de vriend in kwestie of de ouderling of de kerkenraad op de meetlat te leggen. we weten gewoon te weinig details. natuurlijk is het waar dat de Heere Jezus zegt dat we 7 maal 7 keer moeten vergeven. Maar in Handelingen lezen we ook een indrukwekkend verhaal van een stel bedriegers, die gelogen hadden tegen de Heilige Geest. Voor hen was geen vergeving. Er kunnen door ons zonden gedaan worden, die zo'n inbreuk doen op de heiligheid van de dienst des Heeren dat er zeer zorgvuldig moet worden gehandeld. Natuurlijk mogen wij mensen niet oordelen en wie zal een meetlat leggen langs de mate van oprechtheid van berouw. Maar hier heeft in het openbaar een ernstige misdraging plaatsgehad tov niet zo maar een willekeurig mens, maar een ouderling (wij moeten mensen niet op een voetstuk zetten, maar wel hun ambt hoogachten, want het behaagt God om ons door hen te regeren). Dat gaf opschudding in heel de gemeente.
Nogmaals, omdat wij de details niet kennen dienen wij hier vooralsnog niemand te "beschuldigen" (als ons dat al past!). Maar voor oprecht berouw en schuldbelijdenis mogen "bewijzen" gevraagd worden zoals ook beleden wordt in de Heidelbergse catechismus zondag 31, vraag 85 "en wederom als lidmaten van Christus en van zijn gemeente aangenomen, zo wanneer zijwaarachtige verbetering beloven en bewijzen".
Ik proef in je reactie een weerstand tegen het "moeten" afleggen van openbare schuldbelijdenis - hoe diep moet iemand gaan? Als je in het publiek zonden hebt bedreven, dan zul je ook in het publiek schuld moeten belijden. iedereen was getuige van je zonde zo zal iedereen ook getuige moeten zijn van je schuldbelijdenis. Niet als schandpaal, maar om de weg naar herstel te openen. Daarna mag ook niemand meer scheef tegen je aankijken! Er wordt in kerkelijke kringen wat scheef tegen zondaren aangekeken, maar dat er veel op dit gebied mis is, mag niet betekenen dat de publieke zonde maar onder de mat moet worden geschoven!
Onbegrijpelijk dat dit zich een een gemeente van God kan afspelen - al weet ik dat het gebeurt, ook in mijn eigen gemeente, zij het in een andere vorm.
In mijn ogen is de hele gemeente mede-verantwoordelijk voor het jarenlang laten voortbestaan van zo'n situatie - naast de aanstichter ook de ouderling en de (geërgerde) gemeenteleden.
Niemand is gebaat bij jarenlange onmin. Het breekt de gemeente van God af.
Wat maakt de harten van mensen opnieuw toegankelijk en zacht?
(Retorische vraag....)
Die laatste vraag moet ik trouwens ook mijzelf stellen n.a.v. de problemen in mijn gemeente....
Als je iets van deze liefde, Zijn liefde, heb mogen proeven, dan smelt toch al je eigen hoogmoed en trots weg? (Want ik ben bang dat dit ertussen zit, tot Gods oneer)
Het kleinste beetje wrok belet je Zijn vrede in je hart te mogen ervaren.
Ik wens ze de vrucht van de Heilige Geest uit Galaten 5.
Ervaar je deze in je hart, dan weet je of je op de goede weg zit? En zo niet, dan zit je fout.
Maar de vrucht des Geestes is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid.
De vergelijking met Ananias en Safira gaat hier al niet op. Zij volharden in hun leugen. Deze jongen is allang op zijn zonde terug gekomen. En waarom dit dan niet wordt geaccepteerd heeft eerder te maken met wantrouwen en hardheid van harten dan met liefdevol het excuus aanvaarden. En het feit dat dit een ouderling betreft is niet erger dan dat het een gewoon gemeentelid betreft want in principe is iedereen gelijk in de gemeente. De één is niet meer dan de ander. Ik vind het gewoon beschamend dat deze jongen probeert op te lossen maar de andere partij afhoudt.
De aanklacht tegen Ananias en Safira was niet hun herhaald liegen, maar hun liegen tegen de Heige geest als zodanig.Maar je hebt wel een punt, ze ontvingen hun straf nadat ze hun leugen nog eens hadden bevestigd. Maar wat weten wij van de case van de vraag. Tijdens de misdragingen van de vriend, was daarin geen sprake van een herhaling? Weten we niet! Inmiddels is de vriend tot inkeer gekomen, maar zijn er zekere tekenen en bewijzen van zijn berouw? Wij weten gewoon te weinig om zo sterk beoordelend te spreken over de ouderling en de kerkenraad zoals jij en andere reactanten hier doen. De vriend heeft schuld beleden, maar de ouderling/kerkenraad kan dat niet overnemen. Heeft de ouderling/kerkenraad gegronde redenen om de schuldbelijdenis in twijfel te trekken?
Maar nee, dat hoeven wij, reaktanten bij refoweb allemaal niet te weten. De vriend heeft spijt en belijdt schuld en daarmee is de kous af want wij kennen een berg aan Bijbelteksten die ons ertoe oproepen in zulke gevallen te vergeven en nu zit niet de vriend (die dit alles aangesticht heeft) maar de ouderling in de beklaagdenbank. Mond vol over niet oordelen en wat doen we zelf? Natuurlijk zijn ouderlingen niet onaantastbaar en mogen zij onder kritiek staan, maar het komt mij voor dat ook wij door de geest van deze tijd danig zijn beinvloed, namelijk dat gezagsdragers en mensen die leiding moeten geven nogal snel onder beschuldiging worden gesteld. Voorbeeld. Heel de wereld liep te hoop toen de burgemeester en de politie niet in staat blijkt te zijn te verhinderen als een stel vandalen massaal een dorp in Groningen verbouwen. De burgemeester moest aftreden, de politie kreeg bergen kritiek, maar wie was hier nu eigenlijk schuldig?
Terug naar de casus van deze vraag: wie is de aanleiding heel deze commotie? We weten nauwelijks iets van de inhoud van dit verhaal. Maar inmiddels worden wel de kerkenraad en de ouderling in kwestie neergezet als hoogmoedige mensen die niet over hun eigen trots willen heenstappen! Dat weten we gewoon simpelweg niet en daar moeten we dan ook maar niet over gaan speculeren. Graag zou ik zien dat de redactie van Refoweb hier wat strenger op zou zijn; maar ook allen die hier reageren: kun je je reactie ook voor Gods aangezicht brengen? Of is het misschien niet beter om gewoon in het verborgen van je bidvertrek voor deze vriend, de ouderling en de kerkenraad te bidden?
en @3parels, de redactie heeft kennelijk jou reactie over openbare schuldbelijdenis verwijderd al s een off topic item. Terecht. Toch kwam in jouw reactie iets naar voren dat van belang is om te melden. Een: openbare schuldbelijdenis voor (een delegatie van de) kerkenraad als vertegenwoordiging van de gemeente of een belijdenis voor heel de gemeente is beide een geldige uitvoeringsvorm, waarbij gelukkig in onze tijd in de meeste gevallen de eerste vorm wordt gekozen.
Twee. Dat je een zonde die opschudding veroorzaakt in de gemeente van Christus vergelijkt met een verkeerde uitspraak op een verjaardagspartijtje is ongepast. De gemeente is geheidligd. Ik mag hopen dat dat verjaardagspartijtje netjes verloopt, maar als zodanig is die bijeenkomst van totaal andere orde dan de gemeente.
Toch zegt de Heere Jezus het in Lukas 17 zo
3 Wacht uzelven. En indien uw broeder tegen u zondigt, zo bestraf hem; en indien het hem leed is, zo vergeef het hem.
4 En indien hij zevenmaal daags tegen u zondigt, en zevenmaal daags tot u wederkeert, zeggende: Het is mij leed; zo zult gij het hem vergeven
onbijbels, lees wat de Bijbel zegt
DEze jongen wil zelfs openbare schuldbelijdenis doen, dat is toch schadeloosstelling?
Genoegdoening(schadeloosstelling) is een Bijbels gegeven.
Schuldbelijdenis is onderscheiden van genoegdoening.
Niet de tegenpartij, maar de benadeelde partij, eventueel met een derde, bepaalt de hoogte van de genoegdoening. Dit zegt ook vd Brink:'Allereerst zou je vriend aan de betrokken ouderling kunnen vragen welke concrete bewijzen hij nodig heeft (wat moet je vriend bewijzen of doen) opdat hij wel in staat zal zijn om de excuses te aanvaarden'
Waar blijf je dan met 70 maal 7 maal vergeven, deze ouderling heeft een voorbeeldfunctie en als hij halsstarrig is om de vergeving niet te willen geven wat zal dan de rest van de gemeente doen?
