Vraag
Ik ben opgevoed in de Ger. Gem. Door allerlei problemen -misbruik, daarna in het sm-circuit gekomen waar ik tot voor kort nog in zat, heel veel problemen in mijn gezinssituatie thuis etc.- heb ik op een gegeven moment de kerk de rug toegekeerd, tot eind vorig jaar. Nu ben ik terecht gekomen in een kleine evangelische gemeente, waar zij mij met alle liefde opvangen en waar ik begeleiding krijg om me verder te helpen. Ik ben mij er van bewust dat ik vrij ‘intensief’ ben, vooral als ik mijn slechte dagen heb en mijzelf pijn doe omdat ik denk dat ik straf moet hebben. Waar de geestelijke gezondheidszorg zegt, je bent te complex voor ons we kunnen je niet helpen, blijven deze mensen me helpen en steunen en zien ze mij langzaam veranderen de positieve kant op. In deze gemeente kan en mag ik zijn wie ik ben: een erg beschadigde vrouw, met een hele waslijst aan medische problemen zowel geestelijk als lichamelijk.
Nu zit ik al een tijdje met een vraag. In de Ger. Gem. word je natuurlijk als baby gedoopt en als je volwassen wordt dan doe je belijdenis. In deze gemeente word je als baby opgedragen en als je volwassen bent en voor God kiest, dan word je gedoopt door onderdompeling. Ik heb een hele diepe wens om -ook al ben ik 30- om belijdenis te doen. God heeft mij gered en ik wil Hem daarvoor danken. Alleen... ik ben al gedoopt. Ik heb echter de behoefte om mij nog een keer te laten dopen. Niet omdat ik niet in de kinderdoop geloof, maar voor mij is het meer als een teken dat het goed is en dat mijn verleden voor God er niet toe doet. Maar ik lees overal dat overdopen niet mag, maar hoe kan ik het anders doen?
Overigens verplicht de gemeente mij niet hiertoe: ik ben inderdaad gedoopt dus dat is voor hen eigenlijk ook al voldoende. Alleen begrijpen ze wel volledig waarom ik het wil en staan ze daar ook gewoon voor open.
Antwoord
Geliefde vraagstelster,
Ik gebruik deze aanhef niet als een soort verheven begin, maar om uitdrukking te geven dat je er mag zijn, met heel je verleden en alles wat er gebeurd is. Wat heerlijk dat je om je heen merkt dat er mensen zijn die om je geven, dat je geliefd bent. Dank God daarvoor! Nog groter is het wonder als je mag ervaren dat God Zijn verbond bewaart. Want jij hebt nogal wat stappen bij God vandaan gemaakt, maar God was de eerste in jouw leven en Zijn trouw en waarheid heeft Hij in jouw leven bewezen!
Ik ga in dit antwoord niet in op de kwestie kinderdoop-volwassendoop. Als je zoekt op Refoweb op de tag: overdoop of volwassendoop vind je heel lezenswaardige vragen en antwoorden hierover. Laat ik volstaan door te citeren uit een antwoord 'Overdopen in andere gemeente' van ds. Klomp dd 1-8-2012: “Je twee keer laten dopen kan niet volgens de Bijbel. Wie zich volwassen laat overdopen zegt eigenlijk dat de doop als baby niet echt was. Dat is naar de Heere toe op zijn minst een belediging van Gods goede bedoeling met de doop van het kleine kind. Tegenwoordig is overdopen in. Dat heeft te maken met onze emo-cultuur: Je moet iets zelf voelen wil het waar zijn. Maar elke doop bevestigt niet jouw gevoel, maar Gods beloftewoord.”
Kijk naar je eigen levensverhaal. Hoe blijkt daaruit niet Gods trouw! Jij had met God gebroken, maar God hield jou vast en Hij bracht jou weer terug.
Nu begrijp ik je wens wel. Wij mensen hebben behoefte aan symbolen en rituelen. De Heere weet dat en Hij maakte er in Zijn wijsheid en goedheid ook genadig gebruik van met de instelling van de sacramenten (Heilige Doop en Heilig Avondmaal) als tekenen en zegelen om het geloof te versterken. De doop is het sacrament waarin de wedergeboorte van de mens wordt afgebeeld in het sterven van het zondige leven in het ondergaan in het water en de opstanding van het gereinigde leven in het weer uit het water opkomen. Ook bij de doop door besprenging is het beeld zichtbaar: net zoals water ons lichaam reinigt van al het vuil, zo reinigt het bloed van Jezus Christus ons van alle zonden. Is dan de doop niet een uitermate geschikt symbool om te gebruiken als markering van jouw terugkeer als “verloren dochter” naar de Vader? Die gedachtegang kan ik als zodanig wel volgen. Ik wil daarmee maar zeggen dat het helemaal niet gek is als je zo denkt. Toch maak je hier een denkfout. De doop is geen teken of bewijs van het geloof van je ouders of van jou als kind of nu als volwassene, maar de doop is het teken van Gods trouw. En dat teken moeten we niet inzetten om iets anders te onderstrepen of te markeren.
Nu wil je graag belijdenis doen (Je zegt: God heeft mij gered en ik wil hem daarvoor danken) en je bent nu in een gemeente waar de gebruikelijke volgorde is: belijdenis doen – dopen. Die twee horen daar onlosmakelijk bij elkaar. Gelukkig erkennen ze je kinderdoop, dus voor hen hoeft het niet, maar ze snappen wel dat je je wilt overdopen en ze staan ervoor open.
Ik heb twee vragen. De eerste wil ik in alle eerlijkheid aan jou stellen; de tweede stel je zelf al. De eerste vraag is: waarom en waarvan wil je belijdenis doen? Dat je God wil danken is groot en dat snap ik. Maar belijdenis doen is meer dan je dankbaarheid uiten. Belijdenis doen is ook (letterlijk): nazeggen. Je zegt “amen” op de leer van de apostelen en de profeten. Om mensen die belijdenis toen daarin te begeleiden kennen wij de belijdeniscatechisatie, het geloofsonderricht wat aan het doen van belijdenis vooraf gaat. Het is werkelijk bewonderenswaardig hoe de mensen om je heen er voor je zijn. Een kwetsbaar, emotioneel en lichamelijk beschadigd mens. Maar laat belijdenis doen niet alleen een zaak zijn van jouw gevoel, jouw blijdschap en dankbaarheid. Je moet ook weten wat je belijdt.
Ik kan het mis hebben, maar ik zie in de praktijk nogal eens dat dit aspect wordt onderschat bij mensen die een grote omkeer maken van een leven in uiterlijke zonden, krachtdadig bekeerd worden en (weer) naar de kerk komen en dan op basis van gevoel en dankbaarheid op betrekkelijk korte termijn na hun bekering belijdenis doen. Vaak wordt hierbij verwezen naar Bijbelse bekeringen zoals de Moorman, de stokbewaarder en Lydia, waar ook allemaal snel en terstond lijkt te gaan. God kan in bijzondere omstandigheden bijzonder werken, maar als regel gaat aan belijdenis doen (en volwassendoop) onderwijs vooraf. Zo’n belangrijk ja-woord is een zaak van je hele leven, met hoofd en hart. Daarom zou ik je willen adviseren om te onderzoeken of je er klaar voor bent om belijdenis te doen. Gevoelsmatig en emotioneel moet je het aankunnen, maar ook moet je weten waar het over gaat. Ik kan dit op afstand natuurlijk moeilijk inschatten; ik moet het doen met wat je in je vraag schrijft. Ik hoop dat je deze kanttekening in je overwegingen meeneemt.
De tweede vraag is jouw eigenlijke vraag: Als dan overdopen niet kan, hoe kan ik dan toch belijdenis doen en inhoud en vorm geven aan mijn sterk verlangen om mijn verleden achter mij te laten en een nieuw begin te maken?
Om de oprechte terugkeer naar de Heere en Zijn dienst ook ritueel en liturgisch vorm te geven (zeg maar met een soort officiële ceremonie) zou het Bijbels zijn om openbaar in het midden van de gemeente schuldbelijdenis te doen van je verleden zonden. Bij het doen van schuldbelijdenis wordt aan traditionele kerken nogal eens het verwijt gemaakt dat dit gebeuren meer het karakter draagt van een publieke schandpaal. Maar dan staat de gemeente net zoals de oudste zoon in de gelijkenis van de verloren zoon aan de kant bij het feest en wijst verwijtend naar zijn broer, die de erfenis met hoeren en zondaren er heeft doorgebracht. Zo mag en hoort het niet te zijn!
Als je daarentegen een liefhebbende gemeente om je heen hebt en je verdriet en berouw over je verleden is oprecht (en ik merk uit je schrijven dat dit allebei zo is) dan is het een bevrijding om de zonden die je hebt uitgeleefd ook voor Gods Aangezicht in het midden van Zijn gemeente te belijden en plechtig te beloven dat dit leven achter je ligt. De gemeente zal je bij die schuldbelijdenis liefdevol omringen en in hun midden opnemen. Als ‘ceremonie’ zou die schuldbelijdenis vooraf moeten gaan aan de geloofsbelijdenis en de combinatie van beiden zou het feest kunnen zijn wat de Vader van de verloren zoon heeft gehouden bij de terugkeer van die jongen, in dit geval van een dochter, die verloren was en weer gevonden! En de oudste zoon (de gemeente) staat er dan in dit geval niet mokkend bij, maar viert het feest mee! Ik hoop dat dit zo ook in jouw geval zou kunnen! (Lukas 15:24: “Want deze mijn zoon was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden! En zij begonnen vrolijk te zijn.”)
Als de beantwoording van deze vraag bij jou aanvullende vragen oproept, of als je verdere verduidelijking wilt, kun je mijn e-mail adres bij Refoweb opvragen.
Gode bevolen!
J. P. van den Brink
Dit artikel is beantwoord door
J.P. van den Brink
- Geboortedatum:10-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Eindhoven
- Status:Inactief
