Vraag
Mijn beeld van vergeven was altijd: niet meer aan denken, niet meer verdrietig/teleurgesteld zijn. Laatst las ik: “Als iemand jou onrecht aandoet, zijn er maar twee opties: (1) je laat hem lijden, of (2) je weigert wraak en vergeeft hem en dan ben jij degene die lijdt. Vergeven is in die zin juist het onrecht absorberen, we kunnen niet vergeven zonder te lijden. Hoewel vergeven iets metterdaad is, kunnen de gevolgen (het lijden) als een proces nog even voortduren.” Niet bepaald het vergeven en vergeten wat ik voor ogen had altijd. Mijn vraag: is dit ook bijbels? Ik denk van wel als ik kijk naar onze grote Vergever.
Antwoord
Als ik je goed begrijp, bedoel je: als je iemand die je onrecht aandeed, vergeeft (ook zonder diens schuldbelijdenis) en je je niet op hem wreekt (het kwade hem niet vergeldt), dan ben jij de lijdende partij (je blijft het je aantrekken wat de ander je aandeed). Dat lijkt me juist. Want vergeven is niet: zand erover; praten we niet meer over. Je blijft het onrecht als een zware last met je meedragen. Maar innerlijk heb je vrede. Jezelf wreken geeft een en al onrust.
Ik laat nu volgen wat ik in mijn verklaring van Rom. 12:19 schreef (zie mijn website: dsdenboer.nl, sub exegetica, sub Romeinen)/Het lied der liefde (over Rom.12:19).
Vgl. Deut. 32:35; Luk. 18:3; 2 Thess. 1:6-8; Hebr. 10:30; Lev. 19:18; Matth. 5:9; Mark. 9:50; Hebr. 12:14. “Wreekt uzelf niet, beminden, maar geeft de toorn plaats; want er is geschreven: 'Mij komt de wraak toe; Ik zal het vergelden', zegt de Heere (vs. 19). Geen eigen rechter spelen dus. Niet je eigen recht zoeken. Niet op de rechterstoel van God gaan zitten. Geef ruimte aan de toorn van God. M.a.w.: laat God toornen op Zijn tijd. Want het kwade zal zeker te Zijner tijd gestraft worden. Je mag je hater beminnen. Maar je behoeft het kwade in hem niet te beminnen. En laat het dan maar je grootste zorg zijn hoe je vijand dat oordeel Gods ontlopen kan. Wie weet, misschien mag jij door het onrecht voorbeeldig te dragen, nog een middel worden tot zijn bekering. Bezorg hetgeen eerlijk is (goed en weldadig) voor alle mensen. ‘Indien het mogelijk is, zoveel in u is, houdt vrede met alle mensen’ (vs. 18). Doe al het mogelijke om een vredestichter te zijn.
Van de moeder van Augustinus, Monica wordt verteld, dat zij het moeilijk hebben kon dat twee mensen in de gemeente met elkaar overhoop lagen en op elkaar afgaven. En wat deed zij dan? Zij ging op bezoek bij één van die beiden, bracht het gesprek op de ander en vertelde dan van die ander zoveel goeds, dat die persoon tenslotte zijn oordeel herzag en vredelievend gestemd raakte. Vervolgens deed zij hetzelfde bij de ander. En vaak was dan het resultaat dat die twee weer met elkaar verzoend raakten. Dat is heel wat anders dan de gewoonte die sommige mensen erop nahouden, namelijk om bij het minste en geringste tot de aanval over te gaan, van een mug een olifant te maken en met de hele wereld in onmin te leven. Er zijn mensen die niet leven kunnen als zij geen ruzie kunnen maken. Maar zo hoort het onder ons, en zeker onder christenen, niet toe te gaan.
Met een hartelijke groet,
Ds. C. den Boer (Barneveld)
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C. den Boer
- Geboortedatum:20-04-1931
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Dominee den Boer is op 11 juni 2019 overleden.
Website: dsdenboer.refoweb.nl
Lees ook: 'Digitale levenswerk ds. C. den Boer afgerond' & 'Ds. C. den Boer overleden'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Iemand iets vergeven heeft ook een keerzijde. Je kunt krampachtig proberen dit uit je geheugen te wissen of er zand over strooien. Je ziet het niet maar het leeft ondergronds voort. Onbewust draag je deze niet vergevensgezindheid met je mee. Terecht noemt de vraagsteller het onrecht absorberen. Dan moet de vraag gesteld worden wil ik mijzelf laten lijden door het onbespreekbaar te houden. Ook dat is een realiteit als je vals beschuldigd wordt van bewuste zaken.
Wat is het Bijbelse antwoord daarop? Hoe zit het vergeven daadwerkelijk in elkaar. Wat zegt de Bijbel op het bewust schade aanbrengen bij anderen? U kent de uitdrukking wel oog om oog en tand om tand. Maar wat wordt daar ten diepste mee bedoeld. Laat ik het oog maar nemen. In een ruzie beschadig ik uw oog en u wordt half blind daardoor. Dan komt u voor de rechtsprekende Leviet te staan die de zaak gaat beoordelen. Zijn oordeel is niet: ook uw oog wordt blind gemaakt. Nee, hij bepaald de economische schade die is aangebracht. De verwachte levensjaren en de verminderde werkcapaciteit wordt in een geldbedrag gemeten. De uitkomst daarvan wordt verhoogd met 20%. Iedereen wist wat de gevolgen waren als je elkaar lichamelijk letsel toebracht dat je de persoon in kwestie je hele leven lang had te verzorgen in zijn gederfde levensonderhoud. Dan besef je ineens dat deze oude wet springlevend is en buitengewoon sociaal was naar je volksgenoten, die tot je grote familie behoort.
Voor mij heeft het vele jaren geduurd voordat ik de Duitsers kon vergeven voor wat zij hebben gedaan aan mijn Joodse broertjes en zusjes. Het niet vergeven was voor mij er telkens weer zand over heen gooien. De berg was zo groot geworden. Totdat ik er achter kwam: dan heeft het kwaad het blijkbaar toch voor het zeggen in mijn leven. Als het kwaad, de vernietiging, onderhuids voortwoekert dan heeft de vijand het toch nog voor het zeggen in mijn leven. Daders zijn er haast niet meer, maar het kwaad in het hart om niet te kunnen of te willen vergeven moet zeker worden weggeruimd. Nog steeds lijden veel van mijn volksgenoten en kunnen heel moeilijk die stap zetten. Heel begrijpelijk dat zij hebben leren berusten in hun lijden. En toch leven zij voort en kunnen vaak heel mild zijn naar het individu. Echter het systeem haat ik nog steeds omdat dit voortkomt uit de geest van Amalek. Het is de kracht van het dagelijkse ochtendgebed dat gelukkig door veel van mijn volksgenoten worden uitgesproken: Laat mij stil zijn tegenover mijn vijanden die mij kwaad doen.
Wat overblijft, is de herinnering en het verdriet van het gemis. En juist met dat verdriet én dat gemis mogen wij dit bij de Eeuwige brengen. Vergeving wordt gegeven als de dader daarom vraagt. Het slachtoffer zet niet de eerste zet in het proces van vergeving. De dader moet inzien wat hij/zij heeft misdaan. Dan komt het proces van vergeving tot stand en dient voor het geval van schade die geheel volgens Bijbels voorschrift voldaan te worden. Vergeving zit dus complexer in elkaar. Het doet volkomen onrecht aan het slachtoffer dat die niet wil vergeven. De schade is dan blijkbaar onderschat door de dader. Pas wanneer deze doordrongen is van de schade is er een opening voor het vergevingsproces.
Staat dit haaks op het 70 maal 7 keer vergeven? Nee, de dader moet beseffen dat hij door en door slecht is. En als dat zo is kom ik heel dicht bij de uitspraak van Yeshua over het vergeven in de Bijbelse zin. Niet wat de omstanders er van vinden. Het is geheel tussen slachtoffer en dader. Om de werkelijke schade vast te kunnen stellen was er een neutrale arbiter bij nodig.
O-vergeven dus dat is ook een soort van vergeven in de vorm van niet aanrekenen.
zie ook: https://cip.nl/18208-het-altijd-maar-moeten-vergeven-is-een-misvatting
en https://www.youtube.com/watch?v=pwCnjWNqZmc
