Vraag
Ik heb nu twee jaar verkering en ik twijfel nog steeds of ik er goed aan doe met mijn huidige vriend te trouwen. We hebben heel veel overeenkomsten. We gaan beiden naar dezelfde kerk, zijn sportief, kunnen overal over praten. Ik twijfel alleen of ik genoeg van hem houd. Is dit normaal na twee jaar of moet ik toch een moeilijke keuze maken en mogelijk uiteindelijk met een ander trouwen, met overtuigd houden-van en zonder twijfel voor een huwelijk?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je korte brief heb ik gelezen en mijn eerste reactie is de vraag of hier sprake is van LIEFDE (ja, met hoofdletters). Eerlijk gezegd twijfel ik dáár aan. Je beschrijft heel rationeel dat jullie beiden veel overeenkomsten hebben. Heel veel zelfs. Maar is dat voldoende basis om samen een toekomst tegemoet te gaan? Vraag je af wat je van deze man verwacht. Hoe denk je je het samen leven in? Je schrijft, dat je nu twee jaar verkering hebt. Ken je hem inmiddels goed genoeg? Misschien is dat nog niet het geval om er zeker van te zijn dat je met hem het leven wilt delen...
Twijfel op zichzelf is niet erg, want dat komt ook wel eens terug op een onverwacht ogenblik wanneer je samen iets meemaakt waar je verschillend op reageert. Nu al blijven twijfelen is iets anders en vraagt inderdaad iets van je. Dit bijvoorbeeld: nadenken over wat líéfde voor je betekent.
Bij liefde hoort niet alleen trouw, maar ook het na een moeilijke of verdrietige situatie de veerkracht vinden om opníéuw te willen en kunnen beginnen in het blijvend voor elkaar kiezen! Een lange en ingewikkelde zin is die laatste, maar wél wáár. Want dan gaat het niet meer alleen over rationele afwegingen. Dan komen er ook allerlei gevoelens aan te pas. Zoals gevoelens van teleurstelling, verdriet, boosheid, ja, tot bitterheid toe. Die vervolgens ‘omgezet’ kunnen worden naar vergevingsgezindheid, zodat ‘opnieuw beginnen’ mogelijk wordt gemaakt. In de loop van de tijd verandert ieder mens, en daarmee verandert ook de interactie naar elkaar. Allemaal prima. En ook logisch, zul je zeggen. Liefde is niet alleen maar een roze wolk. Het vraagt steeds weer een voortdurende inzet om blijvend in elkaar te willen geloven en investeren (dubbelop: steeds weer, voortdurend en blijvend, want dat ís trouw!).
Kijk dus goed naar jezelf, je eigen gedachten en je eigen gevoelens ten opzichte van deze man. Én dan ook: bespreek met elkaar hoe je béíden naar jullie relatie kijkt. Naar wat jullie van elkaar (mogen) verwachten. Nu. In de toekomst. Dat is een spannend proces... precies dat, waar verkeringstijd voor bedoeld is!
Een tip: doe eens net alsof je samen oud geworden bent en terugkijkt op je leven. Soms geeft zo’n gefantaseerde terugblik nieuw inzicht!
Laat nog eens van je horen!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Liefde is echt een keuze, en geen gevoel. Natuurlijk spelen gevoelens een rol maar deze wisselen. En mogelijk ben je ook iemand die een voorkeur heeft of een overlevings-strategie heeft ontwikkeld voor de wat meer rationele benadering. het geen jij schrijft is zo waardevol. En waarom heb je het 2 jaar met hem uitgehouden? Is er geborgenheid? Dat is zo belangrijk hee, vertrouw je hem, en kun je helemaal bij hem schuilen? Is hij geestelijk ook afhankelijk in alles vd Heere? En de Heere zegent het huwelijk zo enorm. Het ging zeker niet vanzelf in het begin van ons trouwen, omdat we beiden beschadigd waren. Dat was ook de reden dat ik bleef twijfelen, want ik moest eigenlijk 100% zekerheden en onder controle. ik wens je een hele rijke huwelijks dag en een heel gezegend huwelijk
Ondanks dat er kinderen kwamen was het geen fijn huwelijk. We leefden als broer en zuster. Echte liefde en warmte zoals het zou moeten zijn was er niet bij. Uiteindelijk, na jaren breekt je dat op. Daarbij, ik had ten overstaan van God een huwelijksbelofte afgelegd. In goede en slechte tijden, tot de dood ons scheidt. Helaas heb ik mijn belofte niet kunnen waarmaken. Nadat de kinderen een eigen plekje in de maatschappij hadden verworven kon een onvermijdelijke scheiding niet uitblijven.
Heel jammer, het had heel anders gekund. Had ik maar geluisterd naar mijn ouders en mijn eigen gevoelens.
Maar ja als je de reactie van Joannes leest... je bedenken zoals Marijke Rots schrijft hoe het is als je samen oud geworden bent. Als je bij die gedachte al denkt .. O nee he dan kun je beter stoppen.
Verder een link naar psychologie magazine.Ben daar niet altijd mee eens maar het antwoord op de vraag die gesteld werd is wel heel goed. Dat gaat over 5 dimensies van liefde
www.psychologiemagazine.nl/advies/wat-nu-nieuwe-vriend-maar-niet-verliefd/
