Handklapt en betuicht

Graag wil ik reageren op het antwoord van ds. A. T. Vergunst over de heiligheid van muziek naar God toe. Ik krijg de indruk dat de beantwoorder  meent te weten dat er in de hemel alleen maar rustige muziek klinkt. Want rockgospel is niet goed met al dat geschreeuw, volgens ds. Vergunst, want dat is niet heilig. Alles wat oprecht tot eer van God gezongen wordt is tot eer van God. Ook al is het rockgospel. Het criterium is niet: vinden wij het wel heilig. Nee, is het tot eer van God. Daar gaat het om.

De Bijbel zegt: Springt op van vreugde. Psalm 47 heeft het over handklapt en betuicht. Wij refo's zingen het wel, maar doen het niet. God zegt het zelf in Zijn Woord: handklapt, dat wil zeggen klap in je handen. Ik vind het een wat bekrompen visie van ds. Vergunst en zo zijn er velen in reformatorisch Nederland. Het gaat niet om onze mening, maar om de eer van God. Ook mijn antwoord heeft dat alleen maar ten doel. Als wij, christenen (refo's) nu eens niet zo bekrompen over deze dingen denken, dan zou God nog veel meer eer ontvangen in een kerkdienst dan dat Hij nu ontvangt. Want dat is Hij waard te ontvangen als je mag weten wat de Heere Jezus gedaan heeft.

Ik vind het altijd fijn als er reacties komen op een antwoord want dat betekent dat we samen denken. Er zitten een paar hele goede punten in dit antwoord/vraag. Als we inderdaad door de Bijbel heen lezen dan valt het op dat vooral ook in het Oude Testament de muziek en zingen in de tempel jubilant is. Als je bijvoorbeeld ook Ps. 150 leest dan krijgen we niet de indruk van een zacht gezang.  Ook in Ps. 98:3 “Doet bij uw harp de psalmen horen; uw juichstem geev’ den Heere dank”.  Ook het handklappen is een uiting van het hart.  “David huppelde met alle macht voor het aangezicht des HEEREN.” Op die manier uitte hij zijn vreugde in de HEERE.

Er zijn ook talloze kringen of culturen waar die vreugde ook geuit wordt gedurende het zingen.  Op zich is daar niets verkeerds aan als het ook maar uit het hart komt.  Ik ben weleens in zo’n dienst geweest waar de muziek en het zingen niet bepaald ‘refo’ was. Eerst denk je: “Joh, die mensen zingen en leven echt mee in hun zingen. Die zitten niet zomaar mee te galmen maar hun hele hart ligt op hun tong. Hoor ze toch eens klappen en juichen.” Maar dan moet ik toch opmerken dat als ik om me heen keek het ook duidelijk was dat velen precies hetzelfde doen als in onze kerkdiensten. Ze doen gewoon mee, maar of het hart erin wordt uitgedrukt, dat weet de Heere alleen. Zo kan het ook onder ons zijn. Sommigen zingen niet zo hard als ik (ik krijg altijd een standje omdat ik vaak veel te hard zing); die zingen zachtjes mee maar misschien zingen zij wel veel meer tot eer van God dan ik. God kijkt naar het hart en niet naar hoe we zingen of klappen of jubelen.

Ik ben het van harte met de vraagsteller eens: “Alles wat oprecht tot eer van God gezongen wordt is tot eer van God.”  Inderdaad, dan zijn er mensen en culturen die niet tot de refo’s behoren die anders zingen en het ook anders begeleiden (veel kerken hebben geen groot orgel maar gebruiken een piano of andere muziekinstrumenten).  Maar wij die opgegroeid zijn in de “reformatorische kringen” hebben ook een bepaald muziek type ontwikkeld waar wij vertrouwd mee zijn en waarin wij ons uiten in het gezang voor Gods aangezicht. Op zich zou er niets verkeerd in als de trompet, viool, fluit etc. zondags er bij komt. Nodig is het niet, want we hebben veel van die instrumenten gecombineerd in het orgel.

Wat ik probeer te zeggen met mijn antwoord is dat ook onze eredienst en het zingen en de begeleiding daarvan niet verkeerd is. Over het algemeen ervaren wij (de refo’s) dat als de meeste eervolle manier om de Heere te dienen in het gezang. Het is inderdaad wat bekrompen als we denken dat dit de enige manier is waarin de Heere op een eervolle manier gediend kan worden. Ik ben er van overtuigd dat ook in de hemel en op de nieuwe aarde de muziek in alle opzichten veel rijker en veel mooier zal zijn dan we hier ooit op aarde hebben gehoord. De gemeente in de hemel zal in hun zingen de engelen overtreffen die op de geboortenacht van de Heere Jezus hun lied zongen. 

Waar ik het gedegen niet mee eens ben, is dat ook men met het “rockgospel” de eer van God op het oog heeft. Dat zeg ik niet omdat ik de harten ken, maar ik ‘lees’ wel wat er gezongen wordt en hoe de deelnemers meedoen. Over de muziekstijl zal ik het nu niet hebben. Daarin verschillen de smaken. Straks wel iets meer daarover. Maar de inhoud, het gehalte van de waarheid in de liederen, de hele omgeving en voordracht vallen niet alleen buiten de gemiddelde refo-cultuur, maar vallen ook buiten de lijnen van Gods Woord. Ik verwijs naar mijn vorige artikel waar ik die gedachte heb proberen te onderbouwen. Dan moeten we niet gelijk zeggen dat “de eer van God daar is bedoeld”, want in dat geval moet er dan ook een juiste verwoording zijn van de schriftuurlijke boodschap.

God wordt niet geëerd in een boodschap die niet-bijbels is. Die voluit bijbelse boodschap heb ik gemist in mijn onderzoek naar de teksten. Er wordt een boodschap opgedrongen die niet bijbels uitgebalanceerd is. Naast die boodschap trof het me ook dat de lichaamsbewegingen en uitingen die de rockmuziek opwekt, meer vleselijk dan geestelijk zijn. Huppelen van zielenvreugd en handklappend zingen is wat anders dan “swinging hips, zwaaiende armen, lachende gezichten, ophitsende ritmes en oorverdovende herrie.”

Is dit alleen een overtuiging van onze refo-cultuur? Volgens de verschillende getuigenissen die ik las is dat toch niet helemaal het geval. Degenen met een diepe kennis van rockmuziek en die daar ook echt uit verlost zijn, zijn in het algemeen sterk negatief over rockgospel. Het staat te dicht bij een geloofsuiting die puur werelds is. Het past niet bij de boodschap van het Woord.

Conclusie: Nee er hoeft zeker niet alleen gezongen te worden zoals we dat in onze kringen gewend zijn. Ga maar eens naar de conservatieve zwarte kerken en dan hoor je heel wat anders dan wij gewend zijn. Het is een andere stijl van muziek en gebruik van instrumenten. Er is ook verschil in de gemeentelijke deelneming in de muziek, maar toch naar de inhoud van het Woord. In die andere cultuuruitingen van de muziek hoor je ook heel wat anders dan de doorsnee gospelrock. Ik ben in kerken geweest waar de liturgie van de dienst heel anders is dan in onze kerken, maar waar het toch volgens Gods Woord is. Hetzelfde geldt voor begrafenissen.  Zo ook met muziek. Elke cultuur heeft zijn eigen muziek.

De westerse ontkerkelijkte en opstandige wereld heeft in de vorige eeuw duidelijk gekozen voor de rockmuziek als haar muziek. Om nu die muziek over te nemen omdat die ‘lekker’ ligt en ons mentaal opkrikt en het vervolgens een geestelijke gospelomlijning te geven, dat zijn geen bevredigende argumenten om mij te overtuigen dat zulke muziek past in het “Ere zij God” en “Wees mij zondaar genadig.”

Ds. A. T. Vergunst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

164 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven