Een stabiel christen worden

Ik heb een vraag over gevoel en geloof. Ik weet dat alleen het geloof zal standhouden en al mijn gevoelens zullen vervagen. Oftewel gevoel is niet doorslaggevend. Nu zit ik met een probleem, of een uitdaging. Ik ben echt heel erg gevoelig. Ik ken hoogtepunten in het geloofsleven, maar ken ook diepten als geen ander. Vaak word ik wakker en voel ik me leeg en dan doe ik er alles aan om dat lege gevoel op te vullen met God. En als dat niet gebeurt of als ik het niet ervaar, dan is het niet zo. Of dan ‘meen’ ik het niet.

Ergens wil ik niet zijn dat zaadje dat Gods Woord met vreugde ontvangt en daarna weer verstikt. Tegelijkertijd weet ik dat het eerder Gods hand is die mij vast houdt dan mijn krampachtige ‘kleven’ aan Hem. Mijn vraag eigenlijk is: hoe word ik een stabiel christen, geworteld in Christus in plaats van deze op en neer gaande bewegingen. Nu moet ik zeggen dat mijn karakter ook zo is. Het stuitert nogal eens.

Het karakter van ons is in het geloofsleven niet uit te wissen. Op zich is een sterk gevoelsleven fijn. Het kan een grote rijkdom betekenen, al mag het niet overheersen. We hebben ook ons verstand en onze wil om het gevoel ‘bij te sturen’.
  
In het geloof geldt de gouden regel: “eerst geloven, dan voelen/ervaren.” Ef 1:13 spreekt over de verzegeling met de Heilige Geest na het geloof, ofwel in de weg van geloof. Daar is overigens veel over te zeggen, meer dan hier kan. Wel dit, namelijk dat in het begin van het geloofsleven, als het doorbreekt en wij ons verzoend weten door de genade van God in Christus, het gevoel sterk kan overheersen. Wanneer de Geest getuigt met onze geest dat we kind van God zijn, beleven we gouden tijden. De snaren van onze ziel worden bespeeld. We leven in innige gemeenschap met Christus.

Die gemeenschap kan ondertussen verstoord worden door zonden die we koesteren. Dan moeten we de goede strijd leren strijden tegen de zonde, ermee breken, er opnieuw mee vluchten tot Christus voor vergeving. Die gemeenschap kan echter ook beproefd worden door God. Dan trekt Hij bewust de gevoelige gemeenschap met Hem terug, met de bedoeling ons als het ware uit de tent te lokken om te bezien of we nu òòk aan Hem vasthouden door het geloof en in de liefde. God wil ons op deze manier brengen tot meer volwassenheid in het geloof, waarin we leren vertrouwen, ook als we niet voelen. Ja, Hij wil ons zelfs brengen tot het punt dat we aan Hem blijven vasthouden als we het tegendeel van zijn nabijheid voelen, namelijk strijd en aanvechting.

In alle gevallen is er bij het missen van de gemeenschap met Christus echter maar één weg en dat is in vertrouwen naar Hem toe vluchten en daarbij steunen op zijn rijke beloften, met name op die beloften waarmee Hij ons in het verleden heeft gesterkt en getroost. We moeten altijd weer leren dat het heil buiten ons ligt, ook buiten ons gevoelige hart. Het ligt in Christus en daarin in de beloften van het evangelie.

Wat geloof en gevoel/ervaring betreft, is het goed te beseffen dat geloof nooit is los te maken van de liefde. Dus als gevoel/ervaring weg is blijft de liefde, al is het voor ons besef nog nauwelijks een  vonkje. En uiteindelijk is de liefde de meeste, want die is sterker dan de dood.

Tot slot, ik proef uit de vraag het verlangen om een onbeweegbare eikenboom te zijn. Kijk er mee uit, want een sterke storm kan die zomaar doen breken, terwijl een zwak buigzaam riet wel wild heen en weer kan zwiepen, doch niet zal breken en niet uit de grond wordt gerukt, want het heeft diepe wortels. Het riet buigt en dat is een uitermate vruchtbare geloofshouding. Je hebt dan immers de Heere steeds weer opnieuw nodig.    

Ds. R. H. Kieskamp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R.H. Kieskamp

• Geboortedatum:
  11-11-1935
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Lienden
• Status:
  Inactief

63 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven