Verslaafd aan alcohol

Ik ben al een poos verkeerd bezig met alcohol en kan wel zeggen, de laatste jaren gewoon verslaafd. Ik heb al verscheidene therapieën geprobeerd en ga binnenkort weer een poos onder behandeling. Intussen bezoek ik wel iedere week de AA. Ik heb God gesmeekt om de lust in drank weg te nemen, maar dit is helaas niet gebeurd. Op de AA moesten ze daar om lachen. Je moet namelijk zelf je verslaving de baas worden.

Thuis loopt het natuurlijk ook niet lekker. Boze kinderen en man. Op mijn werk gaat het nog goed, maar ik zak steeds dieper weg. Ik wil er gewoon vanaf, maar vraag me af of ik nog wel een kind van God kan zijn met mijn problemen. Ik snak naar de wederkomst waarbij alle zorgen en ellende voorbij zullen zijn en ook de doorn in mijn vlees verwijderd zal worden. Ik durf nu natuurlijk niet aan het avondmaal en durf het ook niet aan onze ouderlingen te vertellen (die zijn helaas al een keer loslippig geweest). Ik schaam me enorm voor mijn probleem.

Ik geloof dat God mij kan genezen, maar dat doet Hij niet. Ik vecht er echt voor, maar de verslaving is sterker dan dat ik ben. Waarom worden in evangelische kringen mensen wel spontaan van hun verslaving genezen en bij ons in de reformatorische kringen is het iets waar je niet over praat?! Ik kan dit kruis niet langer dragen en voel me daardoor waardeloos. De nieuwe therapie gaat ook in op deze depressie. Ik ga er echt voor, maar waar is God in deze weg? Toch wil ik blijven geloven dat Hij niet los laat wat Zijn hand begon, maar volgens mijn man en kinderen ben ik geen hemel meer waard. Ik lees hier verder ook niets over verslaving aan drank, alleen aan porno. Ben ik dan de enige? Ik kan me dit echt niet voorstellen. Ik hoop dat u een antwoord heb waar ik wat mee kan.

Beste vriendin, laat ik allereerst zeggen dat je je niet waardeloos moet voelen. God is er ook voor jou, ook al is je probleem zo moeilijk. Aan de ene kant kan ik wel begrijpen dat je je niets-waard voelt. Maar niemand hoeft te denken dat hij of zij beter is dan jij of dat jij minder bent dan een ander. Het klinkt misschien ‘goedkoop’ dat ik dat zeg, maar ik bedoel het in alle ernst. We zijn allen zondaren, er is niemand die goed doet, zelfs niet één. Lees wat Paulus daarover schrijft (Romeinen 3:9-17) en hij zegt erbij dat dat al (in het Oude Testament) geschreven staat (namelijk in Psalm 14 en Psalm 53). Dat wil zeggen dat het de belijdenis van de gelovige is zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament, en als het goed is, ook de belijdenis van elke gelovige nu.

Daarom begrijp ik niet dat de ouderlingen loslippig zouden zijn. Zou dat werkelijk waar zijn? Als het goed is hebben ze toch zichzelf leren kennen? Zou het misschien toch niet goed zijn om een of meer ouderlingen in vertrouwen te nemen? Je zou, als ik het goed zie, zelfs kunnen zeggen: u weet vast uit uw eigen leven wel wat een geweldige macht de zonde is. En, stel dat het toch in de gemeente bekend wordt, zou dat heel erg zijn, beste vriendin? Zou juist de christelijke gemeente niet om zo’n zondaar of verslaafde (wàt zijn of haar zonde of verslaving ook is) moeten heen staan en voor hem of haar moeten mee bidden om herstel en genezing en zou dat hem of haar (en jou) niet enorm kunnen helpen? Is dat ook niet zo als iemand, wat in een aantal gemeenten gebeurt, openlijk in het midden van de gemeente belijdenis van een of andere zonde doet en bidt de gemeente dan niet met de dominee mee? Als het goed is zal niemand van de gemeente op zo iemand neerzien. Eigenlijk zou, als zo’n openlijke schuldbelijdenis plaatsvindt, de hele gemeente moeten mee belijden en bijvoorbeeld moeten zingen: “Vergeef mij (heel persoonlijk) al mijn zonden, die Uwe hoogheid schonden” (Psalm 6:2), of een ander lied of psalm. Aan de andere kant kan ik wel begrijpen dat je bang bent voor loslippigheid, maar toch...
 
Je vraagt of je misschien de enige bent in reformatorische kring die aan de alcohol verslaafd is. Nu, dat is zéker niet het geval. Bijna zou ik zeggen: was dat maar waar. Er is, denk ik, geen enkele dominee die daar vanuit zijn pastoraat niet van weet. Weet je dat er (ook reformatorische) gemeenten zijn waar bijvoorbeeld aan het avondmaal de mogelijkheid wordt gegeven om druivensap te gebruiken in plaats van wijn, omdat iemand die alcoholist is geweest beslist nooit meer alcohol moet drinken, anders zou hij of zij weer in de verslaving terugvallen? In eerste instantie lijkt dat vreemd, maar aan de andere kant: druivensap komt ook van de wijnstok en het is goed als er aan het avondmaal bewogenheid is met mensen die een probleem hebben. Ook gebeurt het wel dat mensen aan de avondmaalstafel de beker aan zich laten voorbijgaan en deze, zonder gedronken te hebben, doorgeven, wat ik goed begrijp, hoewel het minder juist is, omdat dan de helft van de instelling van Jezus aan hen voorbijgaat.

Het is overigens erg goed, beste vriendin, dat je therapie bent gaan volgen. Ook dat je de A.A. bezoekt. Zoiets kan werkelijk helpen. En: heel erg mooi dat de A.A. weet dat je gelovig bent en dat je God smeekt om de lust in drank van je weg te nemen, ook al schrijf je dat ze daarom lachen. Je hebt eerlijk beleden dat je gelooft. Het is waar dat je de verslaving zelf de baas moet worden, maar is het niet nodig dat de Heere je daar de krachten toe geeft? Van onszelf zijn we zo zwak en in wezen niets.

Zou het, als je liever geen ouderling in vertrouwen neemt, voor jou mogelijk zijn dat enkele gelovige vriendinnen/vrienden biddend om je heen staan? Dat zouden ook vrienden of vriendinnen uit een andere gemeente kunnen zijn. Nog eens: eigenlijk zou elke gemeente zo moeten zijn, maar omdat de praktijk vaak anders is, is zo’n mogelijkheid er misschien ook. Ik weet van mensen die bijzonder gesterkt werden door vrienden die als een gebedskring wekelijks of periodiek om hen heen stonden en ook thuis persoonlijk voor hen baden. 

En je man en kinderen? Zijn het verwijten die ze maken of zijn het er meer uitingen van dat ze niet goed raad weten met je probleem, terwijl ze je zo graag zouden willen helpen? Het zou heel goed dat laatste kunnen zijn. Ik denk dat het heel belangrijk is dat ook zij om je heen staan, misschien ook voor en met je willen bidden. En ik denk ook dat het goed is dat jullie geen alcohol in huis hebben en dat je man en kinderen, om je te helpen, zelf ook geen alcohol drinken. Zo wordt je niet extra in verleiding gebracht. Je zult vast (van de A.A.) wel eens gehoord hebben dat er heel wat alcoholvrije huizen zijn, waar geen alcohol gedronken wordt. Net zoals er ‘nicotinevrije huizen’ zijn.  

Beste vriendin, voel je niet waardeloos, ook al kan ik dat gevoel begrijpen. Maar weet dat je in de ogen van de Heere niet waardeloos bent, in die zin: de genade is er voor de grootste zondaar. Daar is de Schrift toch vol van? En ik zou je verslaving niet eens direct zonde willen noemen, maar eerder een ernstige ingrijpende zwakte. En geldt het niet voor iedere gelovige dat hij of zij zwakheden heeft? Denk aan wat het Avondmaalsformulier zegt: dat wij geen volkomen geloof hebben (...) en dat wij dagelijks met de zwakheid van ons geloof en de boze lusten van ons vlees te strijden hebben. En dan volgen de prachtige woorden: “Nochtans, omdat (door de genade van de Heilige Geest) zulke gebreken ons van harte leed zijn (...) ons kan hinderen dat God ons in genade zou aannemen.” Ik denk ook aan wat de Heid. Cat. in antwoord 127 zegt: “Omdat wij van onszelf zo zwak zijn dat wij niet één ogenblik zouden kunnen bestaan (...) zo wil Gij ons staande houden en sterken door de kracht van Uw Heilige Geest.”

Denk aan de doorn in het vlees van Paulus (2 Kor.12:7). Je haalt dat zelf aan. Was die doorn een bepaalde zonde van Paulus? Of was het zijn verleden als christenvervolger, of iets anders? Dat weten we niet. Misschien wordt dat niet gezegd juist opdat ieder zijn of haar eigen doorn in het vlees zou kunnen invullen. Paulus heeft de Heere driemaal (dat is, zoals je zult weten: vele malen) gebeden. Het antwoord van de Heere is: “Mijn genade is u genoeg. Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht.” Wij zwak, Hij genadig. Probeer daarop te zien. Maar geef tegelijk de strijd niet op. Met hulp van man, kinderen, mede-gelovigen, de gemeente, een gebedskring of anderen. En: het maakt een groot verschil, beste vriendin, of je de zonde achterna loopt, of dat, andersom, de zonde jou achterna loopt. Is dat laatste, als ik je cri de coeur goed gelezen heb, bij jou niet het geval? 

Van harte sterkte. En de zegen van onze God toegewenst.                       

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven