Vraag
Er is iets aan het dienen van God wat ik helemaal nog niet goed begrijp. Soms als er geschreven wordt over het maken van keuzes in het werkelijk zoeken naar en dienen van de Heere, wordt er gezegd: denk goed na, het is een zaak van leven en dood. Hoe kan dat? Kunnen wij verloren gaan als we eerst in Christus waren? Dat kan toch niet? Hij zal ons dan toch niet meer uitwerpen? Waarom dan zo bezorgd over dit? Ik verlang wel naar om de goede keuzes te maken en ik weet dat mijn eigen wil daarin de verkeerde kant op kan leiden. Maar kan het zijn dat we eerst geloven en later afdwalen, zodat God zal zeggen: ik heb je niet gekend? Of gaat het over de gemiste zekerheid, waardoor je afhankelijk blijft bent van dagelijkse bekering en dus dagelijks nieuw vertrouwen nodig hebt dat je werkelijk kind van God bent geworden?
Antwoord
Beste vraagsteller of vraagstelster,
In de Bijbel is de context altijd van groot belang. Gelovig zijn is nooit iets wat los van God kan bestaan. Het gaat om een voortdurend leven in relatie met God.
In bijvoorbeeld de strijd van de Heere Jezus met de Farizeeën -denk aan Zijn gelijkenis over de Farizeeër en de Tollenaar- denkt de Farizeeër, dat hij zo geweldig is, dat God wel dankbaar met en voor hem mag zijn. Maar wat heeft hij gedaan? Het Woord van God en God Zelf tot een voetstuk gemaakt waarop hij zichzelf verheft. Hij acht zichzelf veel beter dan de Tollenaar. Dat die verloren gaat is voor hem duidelijk. Maar zichzelf denkt hij de hemel in. Dan waarschuwt Jezus hem. Hoogmoed komt voor de val.
Die Tollenaar vraagt om vergeving aan God. Die krijgt hij en hij gaat gerechtvaardigd naar huis. Zie de gelijkenis in Lukas 18.
Leven in de zekerheid van het geloof is altijd een leven in verwondering, dankbaarheid en afhankelijkheid. Leven als een leerling, die altijd ermee rekent dat hij of zij fouten kan maken en daarom ook het onderwijs van God dagelijks nodig heeft. Je kunt dat ook de dagelijkse bekering noemen. Het is in ieder geval dit, dat de belofte van God niet op zak hebt en dus de weg alleen kunt gaan. Je blijft altijd op de school van de Heilige Geest. Wij krijgen geen diploma. Dat is niet oneerlijk, maar juist heel wijs van God. Alleen met Jezus aan het stuur komen wij veilig aan. Dat laat de Heilige Geest je telkens zien en ook leren bewonderen en waarderen en erkennen.
Denk aan een autorit langs ravijnen. Een vader laat dan echt zijn kleine zoon niet achter het stuur. Dan is het echt een zaak van leven en dood. Dat komt niet door Gods ontrouw, maar door onze onkunde, ons gericht zijn op de zonde = je doel missen.
Wie zo zoekt te leven, maar bezorgd is over het feit, dat hij of zij toch telkens weer zelf de touwtjes in handen zoekt te nemen en bang is dat het nooit goed komt met hem of haar, die mag je troosten met de liefde en trouw van God. Hij laat nooit los wat Hij begonnen is. Hij weet ook wie wij zijn en waartoe wij geneigd zijn.
Er is dus bestraffing bij hoogmoed en onverschilligheid; er is bemoediging en troost als wij als leerling Jezus willen volgen, ondanks al ons falen en als onze beperkingen.
Naar ik hoop heb ik je hiermee wat verder geholpen. Veel zegen toegewenst.
Hartelijke groet,
Ds. B. J. van de Kamp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. B. J. van de Kamp
- Geboortedatum:21-11-1950
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hierden
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
