Vraag
Ook ik ben gevallen in de zonden. Drie jaar geleden ben ik binnen mijn huwelijk vreemd gegaan. Mijn huwelijk was vreselijk zwaar in veel opzichten. Nu is dat geen enkel excuus om vreemd te gaan, maar ik hunkerde op dat moment wel naar liefde (wat het uiteraard niet was), naar ‘gezien’ te worden, naar iemand die wel aandacht voor me had. Hij begon met contact zoeken en vertellen wat hij van mij vond etc. De betreffende man was/is ook getrouwd en zijn vrouw was net bevallen van hun eerste kindje. Ze woonden een paar huizen verder. Ik was alleen maar bezig met mezelf en wilde dat stukje aandacht van die man vasthouden omdat dat ‘goed’ voelde. Maar ondertussen waren zijn vrouw en ik bezig om elkaar beter te leren kennen. Dat kwam precies samen. En ik wilde dus beiden vasthouden, wat ongelooflijk egoïstisch van me is geweest. Haar man en ik spraken af om samen een sigaretje te roken en van het een kwam het ander. Hij was verliefd en ik voelde me ook verliefd en we zijn dus gevallen en hebben twee keer gemeenschap gehad. Het voelde zo enorm verkeerd en slecht. Ik moest er mee stoppen en kon er niet meer mee door gaan. Juist omdat we God, zijn vrouw en mijn man bedrogen. En toen heb ik alles aan mijn man verteld en hij aan zijn vrouw, die er beiden stuk van waren. Zij verbrak alle contacten, wat heel erg begrijpelijk was.
Het is nu drie jaar geleden en gelukkig zijn beiden huwelijken er beter van geworden. Dat zie ik als een wonder van God. Echter, zijn vrouw en ik hebben de laatste tijd veel contact via de app gehad en zijn heel open geweest. We hebben een ‘klik’ en het voelt goed... Ze kan het me echter nog steeds niet vergeven wat ik heb gedaan en heeft het contact weer verbroken. Ze wil niet omgaan met een vrouw die haar dat heeft aangedaan, terwijl ze toch ook die klik voelt en het eigenlijk helemaal niet los kan laten. Ik wil haar heel graag in mijn leven houden en een vriendschap met haar opbouwen en hoop en bid iedere dag of zij mij die vergeving kan schenken.
Zolang zij mij niet kan vergeven en ik er dus nog steeds veel last van heb, oprecht spijt en pijn, heeft God mij ook nog niet kunnen vergeven? Ik loop hier heel erg in vast en wil haar wel loslaten maar ik kan het niet. Wat is het beste dat ik kan doen, in Gods’ handen leggen... of haar blijven vragen om vergeving? Is een vriendschap nog wel mogelijk in deze situatie?
Antwoord
Goed dat u zo zonder omwegen beschrijft wat er is voorgevallen en eerlijk bent geweest in het belijden van wat mis ging. God heeft over uw huwelijken willen waken, door een breuk te voorkomen en zelfs verdieping te geven. Dat is kostbaar en bijzonder, want meestal gaat het na overspel anders...
In uw vraag lees ik de volgende punten, die ik in een wat andere volgorde zet:
a. Heeft God mij wel vergeven als ik merk dat de vrouw met wie ik graag wil blijven omgaan, mij niet wil of kan vergeven? b. Moet ik haar blijven vragen om vergeving? c. Is vriendschap met deze vrouw nog wel mogelijk? d. Mag ik blijven streven naar vriendschap met haar of moet ik dat loslaten en overgeven aan God?
Ad. a. Gelukkig is de vergeving door God niet afhankelijk van de vergeving door mensen. Het is omgekeerd. Gods genade en vergeving gaan voorop. Het is een blijk van het leven daaruit, als wij anderen vergeven wat zij ons hebben misdaan. Daar is theologisch en pastoraal nog veel meer over te zeggen. Op dit forum is er al veel over geschreven en ik volsta met daarnaar te verwijzen.
Ad. b. Vergeving vragen volgt op het royaal erkennen van wat u niet goed hebt gedaan. Dat is een zeer pijnlijk iets. We vinden het vaak al moeilijk om iets simpels te erkennen, bijv. dat ik me niet aan een afspraak heb gehouden, zonder meteen allerlei verklaringen te noemen die dit erkennen ontkrachten. Als het gaat om wat er bij is is gebeurd, is dat vele malen ingrijpender en moeilijker. Daarbij komt de complicatie dat de man van de vrouw ook zijn aandeel in het geheel heeft gehad. Dat neemt uw aandeel daarin niet weg, maar zijn gedrag heeft zeker een rol gespeeld. Als u erkent wat er is gebeurd, zal zijn rol ook benoemd worden. Ik begrijp uit uw verhaal dat de man naar zijn vrouw eerlijk is geweest, maar weet niet wat hij daarover wel en niet heeft verteld. Hier ligt het risico dat de weergaven van de man en van u niet helemaal op elkaar aansluiten en dat dit voor nieuwe onrust zorgt. Ik zou dat risico niet nemen en er niet meer in gaan 'roeren'. Als u deze vrouw al eerder om vergeving hebt gevraagd, dan lijkt me dat voldoende. Als u dat nog niet royaal hebt gedaan, kunt dat alsnog doen en vragen of zij dat wil accepteren.
Ad. c. Ik kan me niet uitspreken over wat mogelijk is. Wel is duidelijk dat deze vrouw nu kennelijk wisselend is in haar contact met u. Enerzijds spreekt u van een open en intensief contact en anderzijds geeft u aan dat deze vrouw het contact met u niet wil voortzetten. Dat dit zo dubbel ligt, is in het licht van de gebeurtenissen uiteraard niet vreemd. Wat ik hierover kan zeggen, is dat het verstandig is om hier geen enkele druk op te leggen. Erkenning dat dit lastig is voor haar, lijkt me een goede zaak. Respecteer haar keuze om het contact niet voort te zetten. Wellicht is het ook voor u beter om er mee te stoppen, hoe moeilijk dit ook is, want voort zetten van dit contact zal altijd de bijsmaak houden van wat er fout ging. Temeer omdat de man dan ook altijd (min of meer op de achtergrond) aanwezig blijft. En dat lijkt me voor ieder op zijn minst erg ongemakkelijk. Dit voorkomt ook dat de wonden helen.
Ad. d. Deze vraag heb ik hiervoor al grotendeels beantwoord. Voor zover dat niet zo is, geeft u zelf al het antwoord: loslaten en overgeven aan God.
Dit hele proces vraagt veel van u. Daarom geef ik u nog mee dat het goed is om dit met een ander vertrouwd en verstandig iemand te delen. Bijv. met uw man of een andere vriendin of ambtsdrager.
Dr. J. van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Is er in de afgelopen drie jaar echt iets veranderd?
-- > Volgens mij waren jullie beide verliefd.
Ik denk dat je niet om vergeving moet blijven vragen aan deze vrouw. Maar juist begrip tonen voor de gevoelens van deze vrouw en haar grenzen respecteren. Niet in de hoop dat ze dan vriendin met jou wil zijn. Maar gewoon omdat dit liefdevol en respectvol is. En een gevolg van het gebeurde....!
Mocht het dan wel weer tot vriendschap komen, dan is dat wel een heel kostbaar geschenk. Maar forceren werkt niet en is ook egoïstisch.
Het vertrouwen van deze vrouw is heel erg beschadigd. Lig je in het kraambed, gaat je man vreemd met een vrouw die net je vriendenkring is binnengewandeld....
Bid je voor deze vrouw omdat je het erg vindt dat zij lijdt onder het gebeurde? Of doe je het omdat je graag haar als vriendin wilt? Denk daar eens over na. Bid voor het welzijn van deze vrouw en haar huwelijk en voor het welzijn van je eigen huwelijk. En verder wat betreft de vriendschap: Uw wil geschiede. God wil/heeft jou vergeven. Maar dat betekent niet altijd dat ook de gevolgen van de zonde ook weggenomen waren. David kreeg vergeving van de zonde met Bathseba, maar hij kreeg ook straf!!!!!
Gods zegen toegewenst.
Als je echt wat voor je man en voor die vrouw wilt doen, dan verhuis.
- Elke keer als ze jou ziet wordt ze eraan herinnerd, dat haar man haar met jou heeft verraden, in de kwetsbaarste periode van haar leven.
- Elke keer dat ze op kraambezoek gaat, snijdt het door haar ziel als iemand vraagt: "Hoe was dat bij jou? Had jij een roze wolk?"
- als ze nog een kind krijgt
- als haar man wat later thuis komt
- Als ze het fotoalbum met de babyfoto's doorbladert
Wauw, leuk dat een vriendschap met haar voor jou goed voelt. Sommige mensen genieten er blijkbaar van het mes nog eens in de rug van de ander om te draaien.
!
Zolang je blijft hopen dat ze je vergeeft en vriendschap sluit, zodat JIJ het achter je kunt laten en doen of er niets is gebeurd, zolang heb je nog niet geleerd aan de belangen van anderen te denken. Het maakt niet uit dat je er een christelijk sausje overheen gooit met "ik bid dat God haar mij laat vergeven".
Ik wil haar vriendschap die goed voor mij voelt, IK.
Jij hebt haar lammetje geslacht, terwijl je zelf al een schaap had.
En ja, spuug haar en je man nog maar eens in het gezicht door te zeggen, dat beide huwelijken er beter van geworden zijn, dat jij je man met de buurman hebt bedrogen, terwijl de buurvrouw (jouw lieve vriendin) in het kraambed lag.
Als jullie huwelijken beter geworden zijn door Gods genade, dan ONDANKS jullie misselijke gedrag en niet dankzij.
Ik ga ervan uit dat je goedwillend bent en wilt proberen het goed te maken. Maar uit je vraag komt duidelijk naar voren, dat je er nog echt aan moet werken eerst aan de ander te denken en dan pas aan jezelf. Dat is niet alleen een beslissing, dat is iets dat je in alle situaties van je leven oefenen moet, zodat het op den duur bijna vanzelf gaat.
Je zou kunnen beginnen alleen beslissingen te nemen, die voor beide partijen een win-win-situatie betekenen. En wat win-win is, legt ook de andere partij voor zijn kant vast. Het kan jou een goed idee lijken dat je buurvrouw vergeeft en vergeet, maar dat is niet jouw beslissing. Accepteer en respecteer haar beslissing, want zij heeft de pijn. Pas als je de belangen van de ander even zwaar weegt als je jouwe, je naaste (hier in de waarste zin van het woord) zo lief hebt als jezelf, kun je een ander en beter leven gaan voeren.
Laat Zacheüs een voorbeeld zijn. Hij vroeg niet als eerste om vergeving, maar toen hij zijn fouten inzag, deed hij boete. Hij wilde de mensen die hij had benadeeld ruim compenseren. Hij vroeg niet om vergeving voor zichzelf. De eerste stap is oprecht berouw, de tweede stap is boete (compensatie) en een mogelijke derde stap is vergeving. Maar dat laatste ligt buiten de invloed van de vraagsteller.
In dit verhaal lees ik beperkt besef van het onrecht dat deze kraamvrouw is aangedaan en een groot verlangen van de dader om het gebeurde uit te vlakken. Er wordt zelfs gesuggereerd dat het bedrog beide huwelijken heeft verbeterd. Dat toont gebrek aan inlevingsvermogen en gebrek aan berouw.
Helaas kunnen sommige dingen niet worden uitgevlakt en is de betere oplossing om het slachtoffer niet elke dag te confronteren met het verschrikkelijke verraad.
Verhuizen is de barmhartige keuze. Vragen om vergeving en zelfs vriendschap gaat totaal voorbij aan het leed dat de kraamvrouw nog elke dag voelt als ze wordt geconfronteerd met de dader.
Soms is een tekstje op internet veelzeggend, deze zag ik onlangs voorbij komen:
"Tegen een gebroken glas kun je geen sorry zeggen".
Je hebt willens en wetens haar glas kapot gegooid en nu wil je dat het weer heel wordt. Maar juist jouw aanwezigheid zorgt ervoor dat de scherven nooit meer een gaaf geheel zullen worden. En je eigen glas zal er ook niet beter van worden als je daar blijft wonen en je man steeds herinnert aan het overspel (waarom zou je dat willen????).
Wees barmhartig en dwing deze gekwetste vrouw niet om je te moeten vergeven, maar verhuis naar een plek waar ze je niet meer tegen het lijft hoeft te lopen (en maak daar niet dezelfde fouten!).
Zo'n enorme vertrouwensbreuk is niet makkelijk te repareren, het is een enorme wond. Ook al is er aanvankelijk vergeving geweest, de grote wond blijft en er zal veel tijd overheen moeten gaan voordat alles geheeld is.
Afstand en ruimte creëren is misschien wel verstandig, maar eens goed met elkaar spreken kan aan de andere kant ook heel goed werken (met alle partijen).
Het helpt niet om maar ondoordacht te zeggen "wij zijn christenen dus we moeten vergeven", God heeft ons een eigen wil gegeven en een geweten.
Diep door het stof gaan voor elkaar en zeker voor God helpt.
succes.
