Vraag
Ik ben moeder van een zestal kinderen tussen de 0 en 12 jaar. Ik vind opvoeden best moeilijk, met name wanneer ze niet luisteren, dwars zijn, niet eerlijk, elkaar plagen of het hele huis op de kop zetten terwijl ik net alles opgeruimd heb. Nu het volgende. Als mijn kinderen zover gaan dat ik niet meer weet hoe ermee om te gaan, kan ik woest worden. Ik verkoop ze dan soms een tik of ga zelfs schelden. Ik schaam me er later zo voor, zeg dan ook wel sorry en neem me voor om een betere moeder te worden. Maar een week later gaat het weer mis.
Hebben alle moeders dat? Wanneer ik andere moeders zie gaat het allemaal zo goed, ze zijn altijd lief en aardig en hebben altijd geduld voor tien. Ik weet niet waar deze aanvallen vandaan komen, bij mijn weten heb ik het soms sinds een jaar of zes. Het lukt me dan even niet meer om altijd maar geduldig te zijn. Van nature ben ik heel ongeduldig en perfectionistisch. Als iets niet gaat zoals ik graag wil schiet ik in de stress en krijg een heel kort lontje. Hebt u een tip hoe ik hier aan kan werken? Ik ben bang dat ik de kinderen van me afstoot op deze manier, ook als ze ouder worden.
Antwoord
Beste moeder,
Dank voor je vraag. Wat goed dat je hulp vraagt en niet blijft tobben. Ik denk dat al die geduldige, voorbeeldige moeders die je aanhaalt allemaal weleens hun geduld verliezen. Zelf geef je echter aan dat je verder gaat, je kinderen een tik geeft en op ze scheldt. De veelbesproken pedagogische tik, vind ik nog altijd pedagogisch verantwoord, maar schelden?
In een klein tussenzinnetje noem je dat je je excuses aanbiedt en dat is heel goed. Daarmee laat je aan je kinderen zien dat je spijt hebt van wat je gedaan hebt. Dit moet je blijven doen zodra je weer aan je boosheid toegeeft op een verkeerde manier.
De Bijbel geeft op heel veel plaatsen ook praktische adviezen hoe om te gaan met boosheid. Deze boosheid mag je niet als een karakterzonde goedpraten en zeggen: nu ja, zo ben ik nu eenmaal. Belijdenis tegenover God en je kinderen is nodig, werkt zuiverend en brengt tot berouw. Hoe rechtvaardig je boosheid soms is, als je op het kruis van Jezus ziet en met verwondering het volmaakte gebed bidt, word je boosheid een gebed.
Als het gaat om je perfectionisme zou ik je willen aanraden om te proberen om daar iets soepeler in te worden. Als moeder van zes kinderen maak je het jezelf erg moeilijk als je zo perfectionistisch bent. Niet alles loopt nu eenmaal zoals jij dat graag wilt. De zaken iets meer relativeren zou het voor jou waarschijnlijk een stuk makkelijker maken en misschien zelfs woedeaanvallen voorkomen.
Een ander advies zou zijn: ga eens in gesprek met een professional om samen te kijken of je gedragspatronen vanuit je jeugd kunt ombuigen. Voor vragen mag je altijd contact met mij opnemen.
Met vriendelijke groet,
Willem Nijhof (bsw),
Praktijk Compass,
Maatschappelijk werk & Psychosociale hulpverlening
Dit artikel is beantwoord door
W.T. Nijhof
- Geboortedatum:07-09-1985
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Berkenwoude
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Maatschappelijk werker met eigen praktijk voor maatschappelijk werk en psychosociale hulpverlening www.praktijkcompass.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In drift reageren is nooit goed, maar ja, wel menselijk.
Probeer toch dingen los te laten, als het over een schoon en opgeruimd huis gaat bijvoorbeeld, een binnenkomer mag best zien dat er in geleefd wordt hoor, met zoveel kinderen + hun ouders.
Misschien ben je door de jaren heen toch een tikkeltje overbelast geraakt. Psychisch of lichamelijk vermoeid en dan kun je minder hebben.
Pak i.i.g. je rust en tijd voor jezelf.
Je krijgt van mij een schouderklopje!!
Ik heb er twee, van 13 en 10 jaar oud. Nu is het wel zo dat de jongste echt een kind is waar niets vanzelf lijkt te gaan en de nodige aanpassingen nodig heeft op allerlei gebied. Dus laat die dan meer van me vragen dan een "doorsnee" kind. Maar al met al heb ik ook niet het idee dat ik "ruimte" in mezelf over heb. Ik neem m'n petje voor je af, dat je 6 kids groot breng die tussen de 0 en 12 jaar zijn! Zorg voor jezelf en daarmee voor de kinderen die je gekregen hebt!
Verder denk ik dat we verantwoordelijk zijn voor wat we hebben en niet voor wat er mogelijk zou kunnen komen. Daarmee bedoel ik dat als je merk dat je tegen je grenzen aanloopt, je daar ook rekening mee mag / moet houden in je omgang als man en vrouw. Zodat de kinderen die jullie hebben ook de zorg kunnen krijgen die ze nodig hebben. En niet maar zien moeten hoe ze groot worden omdat hun ouders de verzorging (van nog meer kinderen) niet meer trekken. Maar dat is mijn persoonlijk visie. Ik hoop dat je jezelf daardoor niet gekwetst voelt, want zo heb ik het niet bedoelt!
Sterkte is alles, het ga je goed!
Ik lees in je vraag een aantal gevoelens. Opvoeden vind je best moeilijk, als er iets gebeurd waar je niet weet mee om te gaan, wordt je woest. Merk je machteloosheid of onzekerheid?
Je schaamt je en neemt je voor om een betere moeder te worden, dit mislukt, word je daar verdrietig van of boos?
Je vraagt je af of alle moeders dat hebben. Ik spreek niet voor andere moeders. Wel is het mij duidelijk dat alle moeders gevoelens hebben en ook boos kunnen worden of zich schamen.
Helpt het je als ik zeg dat ik het wel herken?
Je noemt het aanvallen en weet niet waar het vandaan komt. Zou je graag willen begrijpen waarom je op die manier reageert?
Je zegt dat je van jezelf ongeduldig bent en perfectionistisch. Ongeduldig zijn herken ik. Kan ik vragen of je christen bent? Ik lees in Galaten 5 de vrucht van de Geest. Daar staat geduld bij. Begrijp je wat ik bedoel? Leven door de Geest, dat is voor mij nodig om geduldig te kunnen zijn.
Aan het eind van je vraag lees ik dat je bang bent dat je de kinderen van je afstoot.
Gevoelens: boosheid, schaamte, angst. Die lees ik in je vraag. Misschien zijn er nog meer aanwezig bij je, die je nu niet noemt. Je vraagt om een tip. Waarop Meneer Nijhof reageert.
Met mijn reactie heb ik de wens dat je stil kunt staan bij je gevoel en daar iets mee kunt.
Een hartelijke groet van een moeder van 5 kinderen
ik ben vrijwilliger bij home-start (hulp bij opvoeden jonge kinderen)
dat is zeker aan te raden een luisterend oor voor jezelf en hulp/praktische tips bij de opvoeding
www.home-start.nl
Verder af en toe een tik........is het echt een tik? Niet erger? Als je ook de grens overgaat door weer te gaan schelden vraag ik me af of het bij een beheerste corrigerende tik blijft. Daar heb je namelijk zelf de controle over, die lijk jij juist op dat moment te missen. Wees eerlijk hierover naar jezelf. En doe er wat mee. Je kunt je kinderen psychisch erg beschadigen! Je hebt hierbij stap 1 gezet, ontzettend dapper! Nu stap 2, voor jezelf en voor je kinderen! Ze zullen je later dankbaar zijn! Succes, met hulp van derden ga je een leukere, ontspannendere tijd tegemoet! Bidt hier voor, bidt en werk!
Ik zou graag gewild hebben dat mijn moeder toen ik nog jong was hulp had gezocht, want het kan je soms best wel vormen als kind, in de eerste tien jaar van je leven vorm je de basis voor de rest van je leven, en voor een kind is moederfiguur vaak de belangrijkste persoon in je leven en dus erg belangrijk wat zij laat zien richting haar kinderen. Kan gevolgen hebben ook voor later qua hechting, zelfvertrouwen, enz. Zoek aub genoeg rust en de hulp die u nodig hebt. Goed om excuses te maken, maar soms kan dat juist ook het nog erger maken, als er eerst gescholden word en daarna opeens heel lief doen en excuses maken. Dat is voor een kind heel verwarrend, en net zo schadelijk als het schelden zelf.
Wat knap dat je je zo kwetsbaar open durft te stellen. Er zijn weinig 'grote' gezinnen meer en het lijkt wel alsof zij, die wel een groter gezin krijgen, zichzelf moeten bewijzen in de opvoeding en het managen van het gezin. Als het niet gaat, zoals je zou willen of als een ander merkt dat het zwaar is/wordt, wordt er al gauw een vaak ongewenst advies gegeven in de richting van het kindertal. Het doet mij dan ook pijn als ik merk dat er commentaar gegeven wordt op het kindertal in combinatie met problemen. Help elkaar liever de druk te verlichten in het huishouden of gezin! Want onthoud dat een deel van de moeders, naast hun kleinere kindertal, anderen activiteiten kunnen ondernemen, waar zij energie uit kunnen halen. Ook zij kunnen uitspattingen hebben als het even niet lekker loopt, maar hebben meer andere mogelijkheden om het te uiten. Let wel: ik spreek niet voor iedereen, want wil niet alle mensen over één kam scheren! Met een groot gezin komt het er vaak op neer dat je veel thuis bent, niet meer buitenshuis werkt, minder activiteiten kan ondernemen waar je even van op kan laden, waardoor je energiepeil regelmatig sterk kan dalen. Weet, dat het zwaar is om 6 jonge kindertjes groot te brengen!! En daar hoef je je niet voor te schamen. Ook jij bent, net als ieder ander, niet perfect. Ik herken zeer veel in jouw verhaal!
Een paar tips die ik je wil geven en die mij momenteel helpen:
- Probeer een hulp te vinden die om de zoveel tijd een deel van je huishouden beetpakt waar jij niet aan toekomt. Dit is geen luiigheid, maar zo kan jij energie opsparen voor je kinderen. Tegelijkertijd weet je dat de dingen die moeten gebeuren, toch gedaan worden;
- Zoek hulp bij iemand die je kan helpen achterhalen waar jouw ongeduld en aanvallen vandaan komen. Ik weet een praktijk die er heel goed in is, gebeurtenissen uit het verleden op te halen en zo aangeleerd gedrag te begrijpen en veranderen;
- Maak gebruik van papier en pen en maak zo nodig meerdere globale planningen op een dag. Dit houd je hoofd rustig door het overzicht wat je hebt.
- Zoek momenten waarbij jij je energiepeil op kan laden. Alleen, met een vriendin of je man. Maar echt even zonder kinderen en iets wat jij echt leuk vind en wat voldoening geeft.
Zomaar wat hulpmiddelen die mij helpen. Wie weet zijn dit overbodige tips en heb je ze allang geprobeerd. Beschouw het dan als onwetendheid.
Veel sterkte!
Een moeder van bijna 5 kinderen onder de 7 jaar
