Vraag
Aan Mevrouw Rots. Wij zitten met een groot probleem. We zijn allebei 20 en hebben al een aantal jaren verkering. We vinden het heel belangrijk om elkaars familie goed te leren kennen. Bij mijn familie gaat het heel goed, ze hebben mijn vriend helemaal geaccepteerd. We hebben het ook heel gezellig als we bij mij thuis zijn. Bij de familie van mijn vriend gaat dat heel anders. Als we er zijn, voelen we ons verplicht om aan alles mee te doen en we worden totaal niet vrijgelaten. Ook zijn ze heel achterdochtig. We proberen altijd op een eerlijke manier de weekenden etc. te verdelen, maar ze vinden dat we veel te weinig daar zijn.
Vooral met de feestdagen is dat een probleem. Het leverde afgelopen feestdagen veel problemen op en uiteindelijk kregen we ruzie. We willen echt in de weg van de Bijbel gaan (en dus ook het vijfde gebod) en zijn er dus het gesprek over aan gegaan. Dat leverde niks op, want opeens kregen we allerlei verwijten naar ons hoofd, zoals dat we altijd 'bij het meisje' zijn, we nooit naar hen luisteren en de kerk van hen links laten liggen. Het klopt inderdaad dat we bepaalde keuzes maken, zoals dat we als we getrouwd zijn naar het zelfde kerkverband als mijn ouders zullen gaan en dus meer gericht zijn op die kerk.
Ook heb ik veel meer familie waar we op verjaardag moeten. We hadden juist het idee dat we zoveel geïnvesteerd hebben in de familie door mee te gaan op wintersport naar Winterberg. Toen hebben we ons uiterste best gedaan om te laten zien dat we ook bij deze familie betrokken willen zijn. Ook ben ik pas met m’n schoonmoeder meegeweest om te winkelen.
Blijkbaar doen we iets verkeerds. Zijn broertje die ook verkering heeft, heeft deze problemen helemaal niet terwijl zij er minder zijn dan wij. Wat kunnen we doen? Het gesprek nogmaals aangaan willen we wel, maar wat is dan handig om te zeggen? Of misschien moeten we niet meer in gesprek gaan. We zouden graag willen trouwen maar dat duurt nog anderhalf jaar vanwege studie en financiën.
Antwoord
Beste vraagsteller,
“Blijkbaar doen we iets verkeerds...”, ja, en valt dat ooit ‘goed’ te maken? Als jullie je blijven inzetten om de relatie met beide families zo zuiver mogelijk te houden, kunnen er nog steeds verwachtingen bestaan bij ouders die níét vervuld worden doordat de kinderen andere keuzes maken. Teleurstelling is altijd het gevolg en dat kan zomaar omslaan in bitterheid en wrok. Niet goed, maar helaas gebeurt het wel. Met één gesprek zal het ook niet uit te praten zijn, vermoed ik. Maar goed, het is wellicht eerst de vraag waar ‘de pijn’ zit. Vooral bij de ouders van je vriend. En als ik je verhaal nog eens overlees vermoed ik, dat die pijn te maken heeft met jullie kerkkeuze. Heb je die nú al gemaakt? Of krijgt dat vorm ná jullie trouwen?
Een kerkkeuze, anders dan die van ouders... ja, dat kan erg pijnlijk zijn voor ouders. Accepteren zijn ouders niet, dat jullie niet de keuze maken voor de kerk waar zij lid van zijn en waar zij zich thuis voelen?
Dat is ook best lastig, hoor, want ouders willen graag het beste voor hun kind en dat houdt eigenlijk al automatisch in dat ándere levenskeuzes ook echt als ‘anders’ aanvoelen. Dat betekent echter niet, dat je dan niet zelf hoeft na te denken en domweg vólgen. Juist in de opvoeding is het belangrijk om kinderen naar zelfstandig denkende volwassenheid te leiden. Loslaten wanneer die kinderen zélf de verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven is een absolute opgave voor iedere ouder. En kinderen kunnen dan alleen in liefde laten zíén, dat zij daadwerkelijk volwassen mensen zijn die stáán voor de door hen gemaakte keuzes. Mét respect naar ouders, die teleurgesteld zijn omdat zíj het zo graag anders hadden gezien.
Wellicht heeft ‘het broertje’ dit ‘probleem’ niet, en lijkt zijn ‘verkering’ daardoor soepeler te verlopen?
En dan nog dit: soms worden teleurstellingen op een ander vlak gecommuniceerd. Bijvoorbeeld door de woorden over “altijd bij het meisje zijn.” Dan lijkt het gesprek (verwijt?) daarover te gaan, maar in wezen heeft het te maken met achterliggende gedachten en gevoelens. Het enige dat jullie daaraan kunnen doen is ‘onderkennen’ en uitleggen, dat jullie zoveel mogelijk naar alle verjaardagen gaan, maar dat er daar in jouw familie nu eenmaal méér van zijn. Ook het voorbeeld van de feestdagen lijkt op zo’n verborgen teleurstelling. Dus aan jullie om de aanwezigheid op de feestdagen zo eerlijk mogelijk over de families te verdelen: het ene jaar de kerst bij de een, het volgende jaar bij de ander (en misschien ná jullie huwelijk wel bij júllie thuis). Meedelen, niet vragen. Op een rustige toon. Geen discussie aangaan. Nog steeds met respect en liefde. In gesprek blijven. Dit zijn sleutels om -wat jullie betreft- de deur open te houden!
Alle goeds toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Helemaal eens met het antwoord van mevr. Rots, met een kleine toevoeging/vraag aan de vraagstelster: durft je vriend zijn ouders tegen te spreken om meer ruimte voor jullie te creëren?
Als (schoon)moeder heb ik er maar het zwijgen toegedaan en laat mijn zoon maar gewoon gaan.
Ik vind het jammer dat wij hier een kerstdineetje hebben zonder hen en ze niet met ons mee gaan als wij een weekje of weekendje weggaan.
Ik begrijp sommige ouders gewoon ook niet.
Ik weet wel dat het claimen steeds erger lijkt te worden, naarmate je er maar in aan toegeeft, zonder eens te protesteren. Maar dat hoeft natuurlijk niet in elk geval zo te zijn.
Heel vervelend voor je, vraagstelster! Op deze manier gaat alle spontaniteit weg denk ik. Ik wens je nog een fijne verlovingstijd toe!
Oplossing die onze vriendin heeft aangereikt: ga ontspannen met je eigen ouders om in de weekenden en bepaalde verplichtingen. En plan op andere dagen los van die 'feestdagen' gewoon iets waar je als schoonouders iets gaat doen met je zoon en a.s. schoondochter.
Op een onmogelijke tijd in het jaar een weekend weggaan met elkaar. Of een dagje uit met elkaar. Of alleen.
In ieder geval, resultaat: is een hele ontspannende sfeer en schoondochter weet hoe ze er over denken. En het heeft de relatie verdiept.
Niet claimen, maar zoek andere oplossingen. Ik heb het in ieder geval goed in mijn oren geknoopt, als mijn kinderen in zo'n situatie komen.
Voor een goede relatie is vrijheid essentieel. De Heere God heeft ons ALLE vrijheid gegeven.
Dat is natuurlijk onwenselijk en het is dan ook het beste om in dergelijke gevallen afstand te bewaren. Of je eigen ouders onder zes ogen te zeggen dat je het erg fijn zou vinden dat zij jouw wensen zouden respecteren hieromtrent.
Vergeet niet dat kinderen het ouderlijk huis verlaten wanneer zij gaan huwen en dat ze dan ook een eigen leven gaan leiden. Als ouders heb je het beste voor met je kinderen en het kan zijn dat je ze raad wilt geven in bepaalde situaties. Maar daar moet het dan ook blijven ook al neemt men een andere keuze dan wat hen is voorgesteld.
Het respecteren van je (schoon)ouders is één, maar omgekeerd dienen ook (schoon)ouders hun (schoon)kinderen te respecteren.
Soms kan het ook opluchten om te zeggen, dat je het gevoel hebt dat je het nooit goed kunt doen en dat dit heel moeilijk is.Probeer niet te verwijten, maar te reageren vanuit ik/wij... vinden/voelen/denken...
Sterkte, wijsheid en rust...
Ik zou willen proberen om jou met dit probleem te helpen. Maar ik denk niet dat ik je help, als ik met je mee veer in je gedachten en gevoelens. Ik zou je wat vragen voor willen leggen, in de hoop dat je er eens goed over na zou willen denken. Hopelijk mag dit een aanzet zijn tot een positieve verandering in je relatie met je schoonouders.
Die vragen zijn:
1. Hoe zou jij je voelen als alle rollen, zoals je die nu in beide families beschrijft, nu eens precies 180 graden omgekeerd hadden gelegen?
2. En hoe zouden je ouders zich daarbij voelen, zouden zij jullie dan nóg zo vrij gelaten hebben?
3. Hoe zou jij het voelen, als iemand vanuit VERPLICHTING, betreffende welk gebod dan ook, met jou om zou gaan ipv dat die ander iets voor jou doet vanuit werkelijke LIEFDE?
4. Hoe zou jij je voelen, als iemand het maar over 'eerlijkheid' had, terwijl jij eea gewoon (ook feitelijk) als oneerlijk ervaart?
5. Hoe zou jij het vinden, als iemand bij jou op bezoek komt en innerlijk afstand neemt van jou, omdat zij zich nu eenmaal niet op haar gemak voelt bij jou...?
6. Hoe zou jij het vinden, als iemand niet enthousiast te krijgen is om met jou in gewone (gezins)activiteiten mee te doen, maar als je een wintersport vakantie voor haar organiseert (en betaalt?) jij wel mee te krijgen bent. Maar ipv dank te verkrijgen of een verbetering in de relatie te ervaren, jij op de koop toe jezelf dankbaar moet weten, omdat die ander zich met mee te gaan op vakantie zich juist zo ingezet heeft om jou te plezieren....?
7. (Deze volgende vraag is misschien moeilijk in te leven als je nog zo jong bent en zelf nog geen kinderen hebt, maar probeer het eens), hoe zou jij je als ouder voelen, als er reikhalzend uit gezien wordt om van jou als ouder nog meer los te kunnen komen (dmv een spoedig huwelijk), terwijl je als ouder voelt dat de relatie niet goed is en je in feite wel met hún zoon trouwt...?
Lieve kind, ik heb zo mijn eigen gevoelens en gedachten bij het lezen van je vraag. Het is wel heel erg positief in jouw familie en wel heel erg negatief in dat van je vriend. daarom nog deze vraag:
8. Kan jij wel loskomen van jóuw ouders en van jóuw familie en van jóuw gewoonten en van jóuw kerkelijke gemeente? Er kunnen psychische problemen aan ten grondslag liggen, als je hiermee een probleem hebt.
9. Nog zo'n vraag: waarom MOET jij eigenlijk op je 20ste nog al die verjaardagen in jouw familie bij houden? Vind je het niet veel leuker om te investeren in tijd met elkaar en contacten met jongeren van jullie leeftijd?
Ik hoop dat je hierin kritisch naar jezelf durft te kijken. En ik zou dan vervolgens zéker in gesprek blijven met je schoonouders. Kennelijk is dit na jaren verkering nieuw voor jullie... En hebben je schoonouders jullie teveel vrij gelaten, hun zorgen opgekropt, die er nu dan ook goed uitkomen, nu jullie al zo vroeg een kerkkeuze lijken te maken. Luister eens goed naar wat zij te vertellen hebben, zie er hun zorg achter ipv het willen controleren en wat al niet meer... En investeer eens op een andere manier in de relatie met hen. En doe dat vanaf nu gerust maar eens voor jouw gevoel op een oneerlijke wijze..., laat je eigen familie eens een tijd voor wat het is, en ga vooral naar je schoonouders toe. Die relatie vraagt kennelijk nog heel wat investering. En die investering zal, zo vrees ik, van JOUW kant moeten komen en op een andere manier dan je tot nu toe gedaan hebt.
Succes!
Wat een goede reactie.
Dezelfde gedachten kwamen ook in mij op bij het lezen van deze vraag. Maar kon het niet verwoorden.
Je zou 1 van de schoonouders kunnen zijn
