Vraag
Ik weet het even niet meer. Ik heb een dochter van tien, bij wie het nooit goed is, wat je ook probeert en ik kan er niet meer tegen. Ik krijg er hele harde gevoelens van die ik niet wil. Ze krijgt geld mee voor de markt, maar het is niet genoeg. Ze krijgt een nieuwe kamer, maar die is niet groot genoeg, het liefst wil ze die van ons. Ze heeft een kast vol kleren maar toch “niks om aan te trekken.” Ze krijgt paardrijlessen op haar verjaardag, maar ze wil er nog meer. Ze heeft een bord vol eten, maar dan het is teveel. En ga maar door... dag in dag uit. En dan zegt ze het niet zelf tegen ons maar tegen haar zus of vriendin, zodat wij het van een ander horen.
Ik word er knettergek van en kan soms bijna mijn handen niet meer thuis houden. Wat moet ik hier toch mee? Zo'n akelige karaktertrek, ik herken het ook echt niet. We hebben meer kinderen, niet alles kan altijd en ze moeten nu eenmaal delen. Maar het vergalt zoveel. Ik ben inmiddels in staat om dan maar niks meer voor haar te doen. Dan maar geen kado, geen nieuwe kleren, de nieuwe kamer voor haar zusje bestemmen (die er nu een moet delen) en zij maar op de vliering ofzo, geen geld meer mee voor een uitje... maar dat lost niks op. Hoe moet ik hiermee omgaan, ik weet het echt niet meer. Binnenkort loopt het echt fout zo.
Antwoord
Beste ouder(s),
Wat een noodkreet, waarbij u het idee heeft dat het fout loopt. Uw dochter wekt irritatie en onbegrip op met haar gedrag. Er is weinig begrip voor haar ontevredenheid en er is blijkbaar ook weinig directe communicatie meer over. Zij klaagt tegen haar zus of vriendinnen en dat roept nog meer irritatie op.
Toch zit daar een belangrijk punt waarop u beiden wel invloed hebt, namelijk met elkaar in gesprek blijven. Probeer bij haar aan te blijven sluiten, waarbij u ook benoemd waar u zich aan stoort en vooral wat u graag anders zou zien. Maar ga ook vooral met haar in gesprek over wat haar bezig houdt en wat maakt dat zij zo ontevreden is. Dit kan onverschilligheid zijn, maar soms juist ook onzekerheid. Zit uw dochter lekker in haar vel of is haar gedrag een manier om zich af te zetten, zich te uiten. Hoe is haar beeld van zichzelf, anderen, bezittingen? Probeer liefdevol een spiegel vol te houden.
Daarbij kunt u ook uw gevoelens uitspreken, als u dat niet doet lopen spanningen alleen maar meer op. Probeer dan echter niet te beschuldigen, maar juist dicht bij uzelf te blijven. Het is van belang om uw eigen gevoelens, maar ook haar gevoelens te horen en te benoemen. Dit kan al erkenning geven. Als u het gesprek met elkaar verbreekt dan gaat er inderdaad veel mis. Dan zijn er verdergaande verstoorde verhoudingen. Die verantwoordelijkheid is groot. Ze kan vanuit een positieve verhouding beter blijven leren van u als ouder en open staan voor zichzelf en anderen.
Alle goeds gewenst bij de opvoeding van uw kinderen,
Mevr. drs. Anja Diepeveen
Dit artikel is beantwoord door
drs. A. Diepeveen- van der Marel
- Geboortedatum:19-10-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
De situatie klinkt mij in de oren als een gezagsprobleem. Je dochter is 10, kom op.. wie bepaalt er nu echt wat er gebeurt?
Ik bedoel dat minder autoritair dan het klinkt, maar als je dochter telkens meer, meer, meer wil, dan stopt dat nooit. Het gaat mijns inziens niet over wat ze wil bereiken, maar veel meer waar jouw grens ligt. En die bepaalt je dochter nu voor je!
Uit ervaring weet ik dat het doorgaans heel goed werkt: duidelijk zeggen hoe je het wil, omdraaien en weglopen. En pas positieve aandacht geven als er naar je geluisterd is.
Ik zou heel snel klaar zijn met divagedrag als 'ik weet niet wat ik aan moet'. Dan pak jij iets uit de kast, leg je het klaar, draait je om en loopt weg. Pas weer aandacht geven als jij ziet dat jouw grens gerespecteerd is.
Succes toegewenst door een vader van 3 dochters en 1 zoon :-)!
Andere goede uitspraken om in je gespreksarsenaal te hebben:
- "Nee."
- "Je zult moeten leren leven met die teleurstelling."
- "Het gaat niet alleen maar om jou"
Een tijdje terug had mijn vrouw een (zwarte) rekenmachine voor haar gekocht voor school. Haar eerste opmerking "Hadden ze geen witte?". Hoewel ze direct aan mijn gezicht zag dat ze dat beter niet had kunnen zeggen, heb ik het nog wel even expliciet uitgesproken dat dat soort verwend gedrag niet wordt getolereerd in dit huishouden.
