Geloof door een diep dal

De laatste tijd heb ik veel vragen en twijfel over mijn geloof. Als klein kind had ik een sterk geloof. Maar sinds een paar weken, vooral de afgelopen dagen, lijkt het of mijn geloof door een diep dal gaat. Het lijkt of alles wankelt. Alles lijkt koud van binnen in mij. Het lijkt of hemel en hel en zonden mij niets meer doen. Ik weet wat zonden zijn en probeer dit niet te doen, maar voel er zo weinig bij. Ik zit er zo mee. Ik weet dat God mij door deze periode heen zal helpen en dat het van God komt, maar vind het erg lastig. Ik probeer nu te blijven bidden, lezen in de Bijbel. Ik vraag God of Hij mij wil helpen en mij alles wil leren wat ik moet leren en beseffen wat ik moet beseffen (bijvoorbeeld zondebesef).

Als ik het moeilijk heb probeer ik te gaan zingen. Het gekke is dat ik op sommige momenten mij zo blij voel dat God er is en dan verdwijnen al mijn zorgen, maar het andere moment kan ik weer heel erg tobben. Ik wil zo graag een stabiel geloof hebben. Soms als ik muziek (christelijk) hoor, zing, dingen zie in de natuur, mensen van wie ik houd (of mensen die ik helemaal niet ken), of die mensen (bekenden en onbekenden) iets kleins doen (bijvoorbeeld een knipoog en glimlach), of als ik terug denk aan momenten in mijn leven waar God zou dichtbij was of mij doorheen heeft geholpen, krijg ik soms tranen in mijn ogen en voel ik mij zo gelukkig en dankbaar. Ik wil dan op die momenten, maar ook op andere 'zomaar-momenten’ met alles wat ik in mij heb God loven en danken!

Maar andere momenten voel ik mij zo koud van binnen. Als ik bijvoorbeeld niet verdrietig ben om mijn zonden of dat niet voel! Dan denk ik “ellendig mens dat ik er ben.” Ik ben dan soms zo boos op mijzelf. Waarom kan ik God niet gewoon liefhebben, Hij is zo goed! Waarom kan ik niet gewoon geloven dat God bestaat! Ik bid heel vaak tot God en wil Hem met eer en ontzag dienen, Hem liefhebben met heel mijn hart, verstand en ziel en in Hem geloven..., maar het lukt gewoon niet. Ik bid of God mij er doorheen wil helpen en mij niet wil loslaten. Onze dominee wijst ons altijd op onze doop (Gods belofte), maar ik zit zo met allerlei gevoelens, twijfel en ongeloof.

Ook las ik een paar dagen terug het gedeelte dat Jezus vertelt over dat ene schaapje dat verdwaald is, maar dat God Hem zoekt, omdat God niet wil dat één gelovige verloren gaat. Dat vond ik heel mooi en bemoedigend, maar het blijft zo koud voelen in mij naar God toe. En dat verdient Hij niet!! Wat moet ik doen?

Beste vraagstelster,

Dank voor je openhartige vraag en hoe je je gevoelens beschrijft. Verder schrijf je over momenten waarop je het moeilijk hebt en zorgen ervaart. Mij wordt niet duidelijk of dat ook over je twijfels gaat, of over andere dingen.

Wat mij opvalt is dat je erg naar binnen gericht bent (mijn geloof, koud van binnen, ik probeer..., ik vraag..., ik wil... etc.). Op zichzelf genomen is het goed om met en in onszelf bezig te zijn. Zondekennis gaat niet buiten zelfkennis om, vergeving gaat niet buiten de ervaring van schuld om, geloven is een uiterst persoonlijke zaak waarin je helemaal als mens betrokken bent. Tegelijkertijd kleeft er ook een gevaar aan. Ik merk in je vraag dat hoe jij je voelt helemaal gekoppeld is aan “mijn geloof.” Omdat je allerlei twijfels, gevoelloosheid, koudheid ervaart, zit je in de knoop en in twijfel over je geloof en dat terwijl het als kind zo anders was!

Wanneer ik je vraag goed door laat dringen, denk ik dat je op een cruciaal punt bent aangekomen. Heel in het kort komt dat op twee punten neer: 

1. Het doordringen van de gebroken realiteit van het leven, óók en juist van het christenleven.
2. Het geloof richt zich op Gods beloften en niet op de ongestadigheid van mijn gevoel.

Beide punten zal ik verder voor je uitwerken.

1. Kleine kinderen richten zich op de mooie dingen van het leven. Zorgen zijn doorgaans van korte duur (in een gezonde situatie) en je leeft van dag naar dag. Naarmate je ouder wordt leer je dingen in het leven beter doorzien. Dingen waar je vroeger nooit over nadacht, ga je nu wel over nadenken. Waar je vroeger nooit over piekerde (omdat je het gewoon niet zag), tob je nu wel over. Anders gezegd: de realiteit van het leven dringt meer en meer door. En ja, je gaat zien dat dingen anders gaan dan ze zouden moeten gaan. Ik denk dat dat heel gezond is. Ook voor het christenleven geldt dit. Een van de dingen waardoor wij de grootheid van Gods genade beter leren begrijpen, is door de gebrokenheid van ons eigen leven beter te leren zien. En dat juist niet alleen als gelovige, maar als goddeloze (óók na ontvangen genade!), als schuldige voor God. Ik merk in je vraag dat je leeft met een soort christelijk idealisme. Ik denk dat daar in de afgelopen weken definitief een einde aan is gekomen/gemaakt. Helaas wordt dit idealisme in kerken weleens aangewakkerd. Uiterlijk ziet het er prachtig en bijzonder uit, maar bij nader inzien schiet het enorm tekort in de realiteit van het leven. Ik denk dat dat precies de kracht en de waarheid van de Bijbel uitmaakt (en in het bijzonder van de Psalmen), namelijk dat het recht doet aan de werkelijkheid van je leven. In de Psalmen lees ik van tobbende mensen, hunkerend en roepend tot God, vertrouwend op Zijn beloften te midden van de modder van het leven. In de Evangeliën lees ik van discipelen die nog niet voor de helft begrijpen waarom de Heere Jezus naar de aarde was gekomen. In de brieven lees ik van gemeenten waar van alles mis gaat en brokken gemaakt worden. Paulus hoor ik zuchten: ik ellendig mens, wie zal mij verlossen van dit lichaam des doods?! 

God rechtvaardigt goddelozen! Het is daarom genade als je als gelovige jongere ontdekt dat het helemaal niet zo hemels en godzalig met je gesteld is. Niet omdat dat niet te wensen is, maar omdat het niet overeenkomt met de werkelijkheid van ons leven. Precies zoals je beschrijft: we lopen niet altijd over van liefde. We zien onze zonden niet altijd in het juiste licht. We eren God niet zoals het zou behoren. Nogmaals: niet omdat dat niet wenselijk zou zijn, maar omdat ons goddeloze vlees zo niet in elkaar steekt.

Naar mijn mening is dit precies de boodschap van Prediker. Vaak wordt dit boek aangehaald als bewijs voor een christelijk idealisme, waarin je heerlijk geniet van het leven in eenheid met je Schepper. Maar dat is volgens mij niet de bedoeling. Waar het daar om gaat is dat het leven gebroken is en daarom niets dan ijdelheid (luchtigheid). Uiteindelijk glipt alles je door de vingers heen, zowel voor heiligen als voor goddelozen. Wat kun je dan als mens het beste doen? Salomo raad aan om te genieten van het goede dat God te midden van dat alles geeft, echter nooit los van het kennen van je Schepper. Dus niet een idealisme wat het donkere uit de weg gaat, maar een heilzame raad van een ervaringsdeskundige.

2. Mijn tweede punt hangt hier helemaal mee samen. Wanneer ons geloof zich namelijk richt op ons leven zoals het werkelijk is, dan zou alle hoop je werkelijk vergaan. Het wordt eerder erger dan beter naarmate de jaren verlopen. Gelukkig richt het geloof zich daarom niet op onszelf, maar op God en zijn beloften. In een eerdere bijdrage heb ik uitgelegd dat het geloof God zeker acht en Hem onvoorwaardelijk vertrouwt. Daarom zijn voor het geloof Gods beloften vaster dan rotsen, zeker en juist wanneer alles om ons en in ons het tegendeel roept. Bovendien is het fundament van het geloof Christus en dus niet ons gevoel. Ons gevoel zwabbert alle kanten op. Zo zijn we gemaakt en in een bepaalde zin is het nog nuttig en goed ook (anders zou verdriet ons bijvoorbeeld niet meer raken). Het geheim is dat juist uit dit rotsvaste geloofsvertrouwen het gevoel van Gods tegenwoordigheid en liefde naar ons toevloeit op de momenten wanneer God het goed en nuttig acht. Is het gevoel er niet? Dan blijft God toch Dezelfde, blijven Zijn beloften even waar en is onze zaligheid even zeker. Gevoel gaat dus niet voorop, maar is het gevolg van het vertrouwen op God. Bovendien laat afwezigheid van het gevoel de vastheid van het geloof zien. Ik kan mij niet geheel aan de indruk onttrekken dat dit soms Gods verborgen reden is om Zich voor ons mensen te verbergen en beproevingen op onze levensweg te sturen. Het goud van het geloof wordt dan gezuiverd van alle rommel, zodat het daarna beter en mooier blinkt dan daarvoor. Niet omdat wij dan betere mensen gemaakt zijn, maar omdat we meer afhankelijk geworden zijn van God en Zijn Woord en daarom Zijn genade meer verheerlijken.

Ten slotte valt me op dat je vooral over het voelen en zien van je zonden spreekt. Op zich is dat een belangrijk iets. Zonder zondekennis kunnen we ook niet goed begrijpen wat genade is. Tegelijkertijd is het géén doel op zich. Zeker, zondekennis maakt ons oprecht voor God en zet ons op onze plaats, maar het doel is dat we bij Christus uitkomen, Hem onze zonde belijden en door het geloof leven en vrede ontvangen. Laat dat je levensrichting zijn. Steeds weer naar Christus... Tot Wie anders?

Van harte sterkte op je verdere levensweg toegewenst. Ik hoop en bidt dat dit mag helpen. Je mag altijd in een reactie verder vragen/vertellen, dan hoop ik daarop te reageren.

Een hartelijke groet,
Kand. E. Boogert

Dit artikel is beantwoord door

kand. E. Boogert

• Geboortedatum:
  18-05-1989
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Driebruggen
• Status:
  Actief

21 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven