Vervelende jaloerse gevoelens

Ik ben een vrouw van 24 en ik ben altijd heel snel beïnvloedbaar. Een 'kneedbaar' typje, om maar even zo te zeggen. Ik ben altijd (veel te) snel overdonderd of diep onder de indruk van mensen met een heel groot talent, zoals een supermooie zangstem, of iemand die prachtig kan dansen. Ik voel dan altijd iets van jaloezie, terwijl ik helemaal niet jaloers wil zijn! Ik gun op dat moment iemand zo'n prachtig talent ook echt! Maar ergens doet het gewoon pijn, ik weet niet waarom precies. Dit geldt ook voor uiterlijke schoonheid, ook al is zij tijdelijk.

Ik accepteer mezelf zoals ik ben en weet dat God mij liefheeft zoals ik ben. Maar toch, net als ik denk dat ik voldoende zelfvertrouwen heb om er weer tegen te kunnen, raak ik elke keer weer opnieuw van mijn stuk, als ik een bloedmooie vrouw zie. Ik voel me dan ineens zó lelijk, terwijl ik heel goed weet, of eigenlijk wist, dat dat niet zo is! Dit doet ergens van binnen ook soort van pijn. Ik probeer mezelf voor te houden dat het ondanks dat ook maar normale mensen zijn, geen haar beter dan ik, en ik ben geen haar beter dan hen. Met mijn verstand weet ik heel veel en heb ik veel geleerd.

Maar gevoelsmatig lukt het niet om standvastig en stabiel te blijven. En mijn gevoel weet het altijd weer te winnen van mijn verstand en moet ik dezelfde dingen die ik al wist opnieuw leren en ervaren. Bestaat er iets, een manier of een methode, om ervoor te zorgen dat ik minder snel beïnvloed raak? Ik wil graag van een geweldig talent kunnen genieten zonder die vervelende jaloerse gevoelens!

Als ik je vraag lees, komen er een paar vragen bij me op. Allereerst vraag ik me af waar jouw gevoelens over jezelf vandaan komen, waardoor zijn ze ontstaan? Je bent geneigd je zelf regelmatig te vergelijken met anderen, die op sommige gebieden misschien inderdaad bv beter presteren. Op zo’n moment keur je jezelf helemaal af. In de schematherapie (een vorm van therapie die zich richt op disfunctionele patronen in iemands leven die vaak in de jeugd ontstaan zijn) noemen we dit het schema van de ‘Mislukking’. Je hebt de opvatting dat je niet goed genoeg bent op gebieden waarop je zou moeten presteren. Mensen met dit schema zijn in hun jeugd vaak overmatig bekritiseerd. Dat hoeft niet altijd heel expliciet te zijn geweest. Iemand die bijvoorbeeld moeite had met leren op school kan ook zo’n schema ontwikkelen. Door schematherapie leer je op een andere manier naar jezelf te kijken, waarbij de behandeling zich niet alleen richt op de het verstand, maar ook op het gevoel. 
 
Maar daarnaast vraag ik me af of jouw gevoelens er wel mogen zijn. Je lijkt ze erg af te keuren. Dat kan juist weer die gevoelens heel erg versterken. Ik denk dat bijna iedereen soms gevoelens heeft, waarbij hij iets graag zou hebben dat hij of zij mist en een ander wel heeft. Probeer eerlijk naar jezelf te kijken en te zeggen: ik vind het moeilijk dat die ander datgene heeft wat ik mis, ik voel me daardoor minder of anders, dus je geeft jezelf erkenning voor die gevoelens. Denk aan het spreekwoord: je kunt het niet helpen dat de vogels over je hoofd vliegen, maar wel dat ze op je hoofd gaan nestelen. Ofwel, gevoelens kunnen er zijn, kijk er naar, wees mild naar jezelf maar pas natuurlijk wel op wat je er verder mee doet. 

Drs. Joke Ronner-Wattel

Dit artikel is beantwoord door

drs. J(oke) Ronner-Wattel

• Geboortedatum:
  26-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  -
• Status:
  Actief

150 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven