Vraag
Ik ben opgegroeid in een warm gezin, waarvan iedereen inmiddels een eigen gezin heeft. De laatste tijd heeft zich een aantal ernstige zaken in ons ouderlijk gezin voorgedaan. Zo zijn er diverse geliefden weggevallen en is er sprake van ziekte. Sinds enige maanden is onze moeder erg veranderd. Ze vestigt de aandacht op zichzelf in ieder gesprek. Ze vindt zichzelf erg zielig en mankeert iedere dag wel wat anders. Een normaal gesprek is bijna niet meer mogelijk. Tijdens ieder gesprek horen we hoe moe ze is, hoe zielig ze is en hoeveel ze tekort wordt gedaan door iedereen. Momenteel mijden we zoveel mogelijk het gesprek en contact met onze moeder. Dit is natuurlijk niet goed, maar we weten gewoon niet goed hoe om te gaan met de situatie. Ze is al bij de hulpverlening geweest, maar dit lost niets op. Hoe kunnen we hier het beste mee omgaan? Komt dit door alles wat ze heeft meegemaakt of hoort dit bij het ouder worden? Hartelijke groeten, een bezorgd kind.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Geen idee wat je moeder allemaal heeft meegemaakt, maar door alles heen voelt ze zich nu blijkbaar alleen (gelaten). Dat is een heel akelig gevoel, weet je dat? Juist wanneer jullie je moeder nu gaan mijden voed je dit gevoel en wordt het zeker niet minder. De drempel tot bezoeken zal daardoor ook steeds hoger worden. Mag ik je confronteren met woorden uit je brief: wárm gezin?
Verlies, rouw en verdriet hebben tijd en vooral ook liefde nodig! Geef moeder áándacht, bezoek haar, bel haar op: laat haar iedere keer weer weten wat ze voor jullie betekent en betekend heeft. Als een normaal gesprek (wat is dat, wie bepaalt dat??) niet mogelijk is, dan is het voor jullie juist nu belangrijk om gewoon maar naar moeder toe te gaan en naar haar te luisteren. Wuif verdriet of zorg niet weg, maar érken het! Praat er over. Praat ook over wat het met haar dóét (de zieligheid, de klachten, het gevoel van tekort-gedaan, de moeheid). Luister niet alleen met je oren, maar eveneens met je hart!
De moeheid... misschien slaapt ze slecht door allerlei tobberijen. Terecht of onterecht getob doet er nu even niet toe. Bovendien ‘onterecht’ zou een classificatie zijn, die júllie er aan geven in plaats van dat zij dat zelf zal doen. De huisarts kan eventueel medicatie voorschrijven, hoewel ik nog niet als eerste denk aan een bezoek aan hem of haar. Eerst denk ík aan bezoek van haar (schoon)kinderen, die haar misschien ook wel eens mee uit willen nemen om op andere gedachten te kúnnen komen...
Moeder heeft waarschijnlijk haar hele leven gezorgd (dat warme gezin komt ergens vandaan, nietwaar!) en kan de recente gebeurtenissen nu even niet verwerken. Zij zal minder ‘om handen’ hebben dan vroeger en juist meer tijd van denken (dát hoort bij ouder worden), waarbij gedachten soms rond blijven tollen.
Als u daadwerkelijk bezorgd bent om haar, geef haar dan de gelegenheid tot práten waarbij moeder het onderwerp bepaalt! Desnoods iedere keer hetzelfde verhaal! Nee, natuurlijk hoeft er niet oeverloos geklaagd te worden, maar denkt u maar aan de sleutelwoorden: respect, erkenning en waardering voor wie uw moeder is. Na het aanhoren van een en ander is het misschien mogelijk om het gesprek te ‘kantelen’ naar de kunst van het vertrouwen. Vertrouwen, op God.
Lees, zing of bid bijvoorbeeld met haar de Psalmen, waarin herkenbare gevoelens verwoord worden. Dán geef je ‘warmte’ terug! Dán geef je troost die zeker niet ‘goedkoop’ is, maar juist heel waardevol. Dan veranderen eveneens gedrag en woorden, let maar op!
Je vraagt of moeders leeftijd een rol speelt. Dat kan, maar hoeft niet. Alsmaar ouder worden is niet gemakkelijk, maar ook onder ouderen zijn er optimisten en pessimisten die elk op hun eigen wijze vorm geven aan datgene wat zij hebben meegemaakt: levenskunst in levenservaring. Moeder wás er voor jullie met pleisters op de stukgevallen knie, wees er nu voor moeder met pleisters op haar bezeerde ziel!
Het ga jullie állemaal goed,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hoe zou jij je voelen, als de hele familie jóu zou gaan mijden?
En dat terwijl je het heel erg moeilijk hebt en hen juist zo nodig hebt?
Hoe kil moet dit voor haar zijn, terwijl zij jullie jarenlang een warm nest gaf...
Volg alsjeblieft de liefdevolle tips van Marijke op.
Ik herken me erg in de persoon van de moeder en voel me persoonlijk getroost door de warme reaktie van mw Rots, Heb het zelf ook heel moeilijk gehad door een opeenhoping van veel moeilijke gebeurtenissen, en ben behoorlijk depressief geweest, en het moeilijkste van een depressie is misschien wel dat je je onmogelijk meer kan interesseren voor de ander, zelfs als die ander je eigen kinderen zijn, maar doordat je veel met jezelf bezig bent om dingen te verwerken is er gewoon geen plaats voor een ander, het lukt niet, hoe graag je het ook wil, . ik als moeder herken het ook dat de kinderen het ontwijken en denken als je er niet naar vraagt dan is het er niet. en wat kun je er dan naar verlangen, naar een klein beetje warmte, een beetje begrip al besef ik ook dat het misschien voor kinderen [volwassen] moeilijk is om die rol om te draaien, en ipv een leidende, gevende , moeder een moeder te hebben die aandacht nodig heeft.
