Periodes van veel zonde en twijfel

Aan kand. R. J. Jansen. Ik mag al ruim een jaar weten dat Christus mijn Zaligmaker, mijn Redder is. God heeft Zijn Zoon in mij geopenbaard. Maar iedere keer val ik weer in een periode van enorm veel zonde en/of twijfel. Soms is het een maand of twee/drie dat ik met Christus leef, maar soms is het maar een week of een paar dagen en daarna lijk ik Christus wel te negeren en van Hem weg te rennen. De mooiste tijden zijn de tijden dat ik met (of: dichtbij) Christus leef. Wat een vreugde! Dan kan ik zelfs van Hem dromen. Maar wat verschrikkelijk als ik een tijd daarna Christus lijk te vertrappen door zonde met als gevolg biddeloosheid (of andersom: biddeloosheid en daarna zonde). Ik zit nog zo vast aan de (boezem)zonde, hoe kom ik daarvan los? Is Christus wel mijn Zaligmaker? Ga ik teveel af op emotie? Hoe kan ik (iedere dag) leven met Christus? Wat moet ik doen? Excuses dat het een beetje onduidelijk is, maar ik hoop dat u mijn vraag eerlijk durft te beantwoorden.

Beste vriend(in),

Wat ben ik verblijd met je belijdenis dat God Zijn Zoon in je openbaarde. Dat hoor ik niet zo vaak. Wat een wonder, mijn broeder of zuster, dat je de heerlijkheid van de Middelaar mocht zien en je aan Hem kwijt mocht raken. Ja, velen belijden wel Jezus te kennen, maar wie Hem echt kent weet dat die kennis alleen door goddelijke openbaring verkregen werd. Wie Hem echt kent heeft in z’n leven voor een dichte deur gestaan, door mijzelf in het paradijs voor eeuwig in het nachtslot gegooid. Maar door een wonder, ja door God geopend, zodat ik in Gods hart mocht zien, ja dan staar je je blind op die oceaan van liefde waar de Naam van Jezus overheen ruist.
 
Zo wonderlijk, zo hemels als het was toen je op Jezus mocht zien... zo onmogelijk, zo duister was het voor die tijd. Het ene moment onmogelijk om te geloven, het andere moment onmogelijk om niet te geloven. Als je Hem aanschouwt is Hij zó schoon, zó heerlijk, dan kun je Hem niet meer laten gaan, dan is er ook een omhelzen en ontvangen van Hem, dan is er ook een zien van een verzoend God in Hem. Zo werkt de Heere en zo ontvangt Hij alle eer. Zo dat je niets toeschrijft aan eigen kracht, wil of inzicht, maar alles aan de ontferming van God.

En dat getuigenis, die roem in Gods werk, hoor ik van je. Niet als een twijfelachtige zaak, maar als een zekere belijdenis: God heeft Zijn Zoon in mij geopenbaard. En toch liggen daar heel veel vragen omheen.... dat is niet vreemd. Toen Paulus in het verblindende aangezicht van de Heere Jezus keek, stelde hij ook twee vragen: “Wie zijt gij?” en “Wat wilt Gij dat ik doen zal?” Daar op de weg naar Damascus, op dat keerpunt, kreeg Paulus wel een antwoord op die vragen, maar dat antwoord is levenslang uitgediept, door veel strijd en aanvechting heen. Die vragen reisden levenslang met Paulus mee, om al maar dieper beantwoord te worden. Lees maar in Fil.3 dat Paulus zoveel jaren ná Damascus nog steeds die vraag had... opdat ik Hem kenne...!

En zo raakt elke christen onderweg na dat keerpunt. Met die twee vragen van Paulus. En soms met honderd andere vragen erbij. Vragen uit geestelijk verlangen naar meer van Hem. Maar ook vragen uit je vlees. En vragen van de duivel. 

Al die vragen worden opgeroepen en krijgen stem omdat de beloofde zaligheid zo haaks staat op de ervaren werkelijkheid. Omdat het geleefde leven zo haaks staat op wat Hij waard zou zijn en hoe je graag met Hem zou willen leven. De gemeenschap wijkt, de liefde lijkt wel opgedroogd, het lijkt wel alsof de Heere nooit gewerkt heeft in je leven, kan dit wel met genade samengaan? Hoe komt er geestelijke opwas? Hoe kan het dat het alleen maar achteruit lijkt te gaan? En bovendien: wie kent de Heere nog meer? Wie herkent je strijd? Wie in de wereld en in de kerk vreest God eigenlijk? Zou het dan wel...?
 
En toch, toch heb je de belofte die Hij sprak. Toch kun je niet ophouden Hem Zijn Woord voor te houden. “Gedenk aan het Woord gesproken tot Uw knecht.” Want God sprak. Hij beloofde Zijn Zoon en het eeuwige leven in Hem. Dat was zeker toch? 

Het was wel zeker, maar ja, je vlees, het toegeven aan de zonde, het koesteren van je vlees, dat kan niet samengaan toch? Nee inderdaad dat kan niet, maar het is er wel. Je wilde het niet. Toch? Nee, je wilde het niet, maar toch ook weer wel naar je vlees. Maar wat is vlees en wat is geest? Zo wordt door al je vragen je denken verward en als de Heere dan zwijgt, als het Woord je hart niet meer raakt, als Christus je verlaten heeft, dan komen die vragen of het wel waar geweest is. Of de Heere wel van je af weet. Of je geen Bileam bent, of een Judas.

O vriend als die vragen je hart bezetten... zo benauwd, zo donker wordt het dan. Ja door eigen schuld en God is rechtvaardig, maar toch... je kunt Hem niet meer missen toch? Maar dan komt ook de vraag er nog bij: is dit nou de stem van mijn geweten overtuigd door de Heilige Geest of de stem van de duivel die mij bestrijdt? De zonde brengt in het donker en soms is het zo vreselijk donker. Zal ooit weer de Morgenster over mij lichten? 

Dat soort vragen stel jij ook. Of Christus je Zaligmaker wel is? Of je teveel afgaat op emotie? Dat zijn wezenlijke vragen. Vragen waar je zeker een antwoord op moet hebben. Vragen waar je ook wezenlijk rekening mee moet houden. Want het is mogelijk dat je je bedrogen hebt. Het is mogelijk dat er nooit echte genade is geweest. Maar het kan ook dat er wel genade is maar dat het ligt te smeulen onder heel veel as. 

Maar ja, hoe zal ik het weten? Heeft de vrede die ik ervaar in mijn hart grond in Christus of is het een bedrieglijke rust? Daar komt het immers op aan. Maar die vragen kan ik niet via deze weg beantwoorden aan de hand van wat je schrijft. Juist omdat het zo dicht bij elkaar ligt. Het onderscheid tussen Petrus en Judas. Het onderscheid tussen ‘schijn’ en ‘zijn’... het komt er op aan! Het is zo ontzaglijk belangrijk, maar daarom ook veel te kostbaar en onmogelijk om via dit medium te beantwoorden.

Ik wil je aanraden om biddend het boek “Religieuze gevoelens” van Jonathan Edwards te lezen. Daarin komt het onderscheid tussen echt en onecht heel evenwichtig aan de orde. Ook het boekje “Een betrouwbare gids naar de hemel” van Joseph Alleine is een juweel van bijbelse eerlijkheid. Onderzoek, lees en bid. Leg je hart open voor de Heere. “Alleen ken uw ongerechtigheid.” Bedenk dat hoor, dat je duisternis, dat je ongeloof dat het schuld is. Dat je er verzoening over nodig hebt. Zo alleen wordt de Held bij Wie hulp besteld is (Ps. 89) weer dierbaar, onmisbaar. Zo alleen zal de Morgenster weer over je opgaan. Nooit zonder schuld en belijdenis (Hosea 5:15). En zo, ja echt zo alleen, door weer gebruik te maken van Christus komt er verzekerdheid. Zo alleen geeft God weer een vrede-getuigenis in je geweten. Zo verdampen die vragen weer en breekt de heerschappij van de zonde. 

Want ja, die vragen stel je ook nog. Over de kracht van de zonde, over de geestelijke groei... Het spijt me maar ik kan er echt niet uitgebreid op ingaan. Wel wil ik zeggen dat het alles met elkaar te maken heeft. De verzekerdheid neemt toe, naarmate je meer gelovig gebruik maakt van Christus. Naarmate je geoefend wordt om door het geloof te wandelen. Daar hangt ook je gehoorzaamheid mee samen, het doden van de zonden. De zonde wordt alleen gedood als het geloof in beoefening is. Anders ben je machteloos tegen de zonde. “Zonder Mij kunt gij niets doen.” Christus door het geloof in het hart, dat is het enige onderscheid tussen de rechtvaardige en de goddeloze. In jou is geen kracht en zal ook nooit kracht zijn. Alleen door Christus, alleen in gebruik van Christus. Ja, dan krijg je Hem steeds méér nodig voor alles, naarmate je meer je eigen zwakheid en blijvende goddeloosheid doorleven gaat. Zo wordt Hij alles. Zo ga je meer en meer van Zijn heerlijkheid zien, zo ga je al Zijn Namen nodig krijgen en verstaan. Geestelijke opwas, door steeds armer te worden, door steeds dieper in te blikken in onze nameloos diepe val in Adam, maar zo steeds hoger te zien op de kracht van Zijn eenzijdige en trouwhoudende liefde. 

Beste vriend(in) dit is nog niet eens het begin van een antwoord op al je vragen. Ik kan er maar wat over stamelen, want de aanvechtingen zijn nameloos diep. Onze duisternis en zondigheid zijn ook peilloos diep, maar veel dieper en rijker is het Leven dat in Jezus is en dat uit Hem ontvangen wordt. Hoe zou ik dat nou kunnen uitleggen in een kantje? Nee dat kan ook niet. Maar neem gerust via de redactie contact met mij op, dan kan ik je misschien wat verder helpen. Wat trouwens ook een heel goed boek is over het geestelijk leven, is: “Het leven, de wandel en de overwinning des geloofs” van William Romaine. 

Ontvang een hartelijke groet van,
Kand. R. J. Jansen

Dit artikel is beantwoord door

R. J. Jansen

• Geboortedatum:
  04-02-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Scherpenisse
• Status:
  Inactief

25 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven