Vraag
Sinds 3,5 jaren werk ik in de gesloten jeugdzorg. Een fantastische job met enorm veel uitdaging. Ik kom veel ellende tegen en heb de functie als groepsbegeleiding me eigen gemaakt. Ik heb hard moeten vechten voor waar ik nu sta, want op je 22e je voor zoveel heftigheid voorbereiden na je opleiding lukt niet. Ik heb vorig jaar mijn vast contract gekregen. Best bijzonder, omdat dat jaar daarop de overheveling plaats zou vinden naar de burgerlijke gemeenten.
Maar ik merk sinds een aantal maanden dat de baan me aan het opbreken is. In de afgelopen jaren heb ik nog nooit een stabiel team gehad. Ons team behoort te bestaan uit negen personen, maar ik heb al bijna dertien mensen zien vertrekken vanuit ons team. Terreinbreed is het nog erger gesteld. We hebben drie groepen en in de 3,5 jaren zijn er al meer dan vijftig mensen weggegaan. Steeds worden er weer nieuwe mensen aangenomen, maar ze blijven maar kort. De werkdruk ligt daarom erg hoog en er wordt veel met tijdelijke invallers gewerkt.
Sinds begin dit jaar hebben we ook voor de vierde keer een nieuwe zorgmanager gekregen. Het is een zakelijk ingestelde vrouw en sinds haar komst ben ik erg onzeker geworden. Ik voel me niet gezien! Ik heb moeite met haar opstelling (dominantie) en ik heb het idee dat ze me niet voldoende ‘op waarde’ schat. Ik heb geprobeerd het gesprek met haar daarover aan te gaan, alleen hoor ik haar veel vallen in de ‘ja-maars’. Ik merk dat ze niet sterk is in zelfreflectie en ze veel buiten zichzelf neerlegt. Zoals ik binnen de organisatie hoor, hebben meer personen moeite met haar manier van opstellen. Ze lijkt een wig te willen drijven tussen verschillende teamleden. De een benaderd ze als “wow wat ben je goed”, een ander lijkt ze niet te zien staan.
Na een fixatie met een jongere (waarbij je via technieken het zware agressieve gedrag van een jongere tegen zichzelf of zijn omgeving in bedwang probeert te houden) vraagt ze nooit hoe het daarna met je is. Ik weet dat mijn waarde niet afhankelijk is van hoe zij mij ziet. Ik weet zelf hoe ik mijn werk doe en heb daar zelf mijn visie opr. Echter vind ik het wel jammer. Ze heeft bijvoorbeeld mensen die nog korter dan een jaar werken gepromoveerd tot een hbo-functie. Mij mailde ze met de vraag of ik ook zoiets wilde. Met mijn man heb ik daar lang over gesproken. Ergens vind ik dat zo ontzettend leuk en zie ik het na drie jaren zitten om op hbo-niveau een uitdaging aan te gaan (medewerker A-functie, houdt in om je team te coachen en de algemene lijnen in de gaten te houden). Anderzijds vind ik het lastig om onder haar leiding deze functie aan te nemen. Mijn groeiende onzekerheid helpt daar overigens ook niet bij. In mijn hoofd heb ik namelijk de keuze gemaakt om naar een nieuwe baan te gaan zoeken. Anderzijds is dat zonde omdat ik in bezit ben van een vast contract en de functies die ik zie, vaak voor een bepaalde tijd zijn. Wat adviseert u mij?
Antwoord
Een helder verhaal zoals je het beschrijft. Je hebt inmiddels -binnen mijns inziens korte tijd- veel ervaring opgedaan en je voelt je in je functie inmiddels als een vis in het water. Knap, want het is een heel zware doelgroep! En dat ook nog terwijl regelmatig wisseling van collega’s plaatsvindt. Dat maakt het extra zwaar. En inderdaad bijzonder dat je in deze onzekere tijd -waarin bijna geen vastigheid wordt geboden door een werkgever- een vast contract hebt gekregen! Kennelijk val je op en zijn ze in je geïnteresseerd! Wat je beschrijft aan werkdruk en wisseling van werkers is een bekend verhaal. Met name nu de druk vanuit de zorgverzekeraars toeneemt en er daarnaast weinig vastigheid wordt geboden door werkgevers is het een groot probleem om stabiliteit -iets wat zo noodzakelijk is in een dergelijke zware setting- te realiseren. Knap, dat jij het al 3,5 jaar hebt volgehouden!
Je staat voor een keuze: je bent er aan toe om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Je hebt drie opties: blijven in de baan die je hebt, een treedje hoger met meer coachingsaspecten, of elders een baan zoeken. Op zich een riante positie, maar meteen ook lastig kiezen. Want aan alle drie de opties zitten voor- en nadelen. Houd er rekening mee dat de kans redelijk groot is dat je in een baan elders ook met instabiele werksituaties te maken kunt krijgen. En ja, je bent toegegroeid naar de aangeboden nieuwe functie. Maar je zult een manier moeten kunnen vinden om niet met je zorgmanager in conflict te raken, dat vraagt veel behendigheid. Durf je dat aan?
Goed dat je een en ander al uitgebreid hebt overlegd met je man. Ik kan alleen maar adviseren om bij je gevoel te blijven: bij welke keuze voelt het voor jou het beste? En: probeer eens in te schatten en voor te stellen hoe je je in de baan van je eerste keuze zult voelen over een jaar. Het blijft onzeker, maar als je voor iets gaat waar je hart ligt, heb je mijns inziens de meeste kans de juiste keus te maken.
Betsy Westeneng
Dit artikel is beantwoord door
E. (Betsy) Westeneng
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Zeist
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Psychotherapeute/relatietherapeute/seksuologe (eigen praktijk)
Mw. Westeneng is op 1 juni 2023 overleden.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Direct naar haar toe communiceren. Hoe vind je dat ik mijn werk doe? Wat kan ik beter of anders doen in jou ogen? Wat is uw beoordeling? Enzovoorts.
Gewoon 1x per maand bijvoorbeeld zoiets doen, niet afwachten of je toevallig een keer gezien wordt, nee, zelf ondernemend zijn, ook bij nieuwe functies, zelf op haar afgaan als je dat wil.
Dat wordt erg gewaardeerd over het algemeen in een organisatie.
"Ken Hem in al je wegen en hij zal je paden recht maken!"
Heel veel sterkte met je (definitieve) keus.
Overigens, wat @dkw zegt is ook waar! 'Niet wachten op' maar zelf de handschoen oppakken. Als dat verkeerd uitvalt. wel dan weet je wat je te doen staat. Zorg er voor dat een burn out in elk geval geen kans krijgt!
2. Zoals Betsy zegt: het is overal wat. Waarom risico lopen door van baan te veranderen, waar je weer opnieuw drie proefjaren zonder vaste aanstelling krijgt? Tenzij je het geld natuurlijk niet nodig hebt.
3. De nieuwe zorgmanager is nog geen jaar in dienst. Ook zij zal vermoedelijk nog geen vaste aanstelling hebben. Wellicht is ook zij onzeker. Daar ligt overigens ook een kans. Als er meer klachten van collega's over haar zijn kun je gezamenlijk naar het bestuur stapen.
4. Als deze vrouw geen enkele vorm van zelfreflectie heeft, zou ze zelf wel eens een autistische stoornis kunnen hebben.
5. Goed advies van @dkw
Bij ons werkt ook een zakelijke vrouwelijke manager, praat uit zichzelf zelden over positieve dingen. Complimenten krijg ik nooit, waardering ook niet echt. Zolang ik niet op het matje wordt geroepen gaat het goed, dat is de norm. In functioneringsgesprekken zegt ze altijd tevreden te zijn.
Ik kijk om me heen, de resultaten die ik bereik bij de cliënten geven zoveel bevestiging. Verwanten die complimenten geven omdat het zo goed gaat met hun zoon, een glimlach van iemand die altijd agressief is, even geen koffiekopjes door de lucht of gescheurde kleding.... rust op de groep. Dat is de energie die ik uit het werk haal.
Vraag zelf om duidelijkheid als je het nodig hebt. Zakelijke managers zitten niet zo empathisch in elkaar helaas. Zoek zelf de bevestiging of laat het los.
Het grote verloop van mensen herken ik, zoveel mensen die het niet aankunnen. Ik ben inmiddels 14 jaar verder en heb een berg ervaring. En toch sta ik iedere dag weer voor nieuwe uitdagingen waar ik geen directe oplossing voor weet. Dat is de passie, de uitdaging van dit werk. Je kunt je hier nog zoveel meer in ontwikkelen!
Hbo functies zijn vaak anders, je bent meer zakelijker bezig, deadlines halen, feedback geven, de kar trekken. Dat is zoveel zwaarder, met name als je ook nog de groepen moet begeleiden. Denk er dus goed over na, zoveel meer verantwoordelijkheid. De vraag is of je dan in deze sector moet blijven werken als je nu al twijfelt.
Succes gewenst met de keuze.
