Onenigheid met kerkenraad na verhuizing

Door onze verhuizing van een klein dorpje naar een wat groter naburig dorp/stadje zijn wij gevraagd door de plaatselijke Ger. Gem, waar mijn man belijdend lid en ik dooplid zijn, te vertrekken naar een andere Ger. Gem. i.v.m. geografische grenzen. Daar hebben we moeite mee en dat ook aangekaart bij de kerkenraad. Wij hebben in een gesprek te horen gekregen dat alleen dermate zwaarwegende argumenten -zoals ouderdom of psychische problemen- kunnen leiden tot een keuze dat ze kunnen blijven kerken in de gemeente. De kerkenraad heeft wel gezegd bereid te zijn om vragen te beantwoorden voordat wij vertrekken. Mijn vragen zijn beantwoord, alleen die van mijn man niet. Hij heeft diepe vragen die niet zomaar met een ouderlingenbezoek van een uurtje zijn beantwoord. Mijn man heeft vragen die de essentie van dit leven raken, die hij niet alleen opschrijft, maar waar hij ook de antwoorden op zoekt.

Door de kerkenraad is gezegd dat hij die vragen zeker mag stellen, maar dat ondertussen de attestatie wel afgegeven kan worden. Daar heeft hij bezwaar tegen gemaakt en geschreven het daar niet mee eens te zijn. Inmiddels is in het plaatselijke kerkenblad wel gepubliceerd dat we met attestatie zijn vertrokken naar de andere Ger. Gem. Nou ik kan u zeggen, we zijn niet vertrokken, we zijn weggestuurd! Het is te erg voor woorden dat argumenten als ouderdom en psychische klachten zwaarwegender zijn dan vragen over de wezenlijke zin van het bestaan. Als dat niet als zwaarwegend wordt beschouwd, vraag ik mij af waar de kerkenraad mee bezig is. En hoe serieus zij hun ambt nemen m.b.t. wezenlijke zaken. De kerk verwacht namelijk in zekere zin van haar onbekeerde doopleden dat zij hun verantwoordelijkheid betreffende de openbare belijdenis op zich nemen en mijn man verwacht van enkele capabele bekeerde kerkleden een openbare getuigenis.  

Overigens komt dit beleid vreemd op ons over. Wij hebben jarenlang tegenover de Ger. Gem in Ned. gewoond. Daar wordt ook het Woord gebracht. En die kerk mochten we zonder problemen passeren om naar de Ger. Gem. te gaan. Met onze verhuizing zijn we zelfs dichter bij de Ger. Gem. gaan wonen, net toevallig over een geografische grens en dat is ineens wel een probleem. Blijkbaar wegen de eigen kerkregels in dit opzicht zwaarder. Als gezanten van Christus’ wege creëren ze onderscheid waar geen onderscheid is. Ja, er ligt een historische breuk tussen diverse kerkverbanden, maar is dat dan een reden om te kiezen voor afzondering binnen eigen kring en beleid dat beperkt is tot de eigen kerkmuren? Als de dijken breken gaan we toch ook niet afzonderlijk het water te lijf?

Mijn man zegt het volgende: “Het feit dat ik al jarenlang mijn vragen parkeer en liever een computerspel speel is de reden dat ik mijn vragen wil stellen. Want wil ik voor mijn sterven een antwoord hebben op de wezenlijke vragen van dit leven, dan zal ik daar nu naar moeten zoeken. En de wijze waarop is mijn verantwoordelijkheid. Maar dat de kerkenraad mij zo pushed om te vertrekken kan mij wel helpen om binnen deze gemeente voor mijn vertrek te kijken of mensen oprecht zijn en omwille van Christus, die het getuigenis van de Vader met Zijn leven betaald heeft, zelf ook bereid zijn in het openbaar van Christus te getuigen. Dan weet ik dat zij christenen zijn en dan zal ik zien wat geloof is en als God het wil zal Hij het mij openbaren. En nog meer, dan kan ik een persoonlijk getuigenis laten zien aan de onkerkelijke mensen om mij heen.” Welke stappen kunnen wij nemen, zodat wij serieus worden genomen? Mijn man overweegt om ‘hogerop’ te gaan.

Naar aanleiding van uw verhaal enkele opmerkingen:

a. Dat er geografische grenzen getrokken worden is voor de orde van belang. Je weet dan waar je aan toe bent i.v.m. de pastorale zorg; er kunnen redenen voor zijn om de situatie bij het oude te laten, b.v. een half jaar;

b. ‘De diepe vragen’ van uw man over o.a. hoe de omgang met de Heere zichtbaar wordt in onze leven, levensheiliging, worden niet opgelost door een computerspel. Daar is de omgang met de Heere voor nodig. Deel je vragen met iemand waar je vertrouwen in hebt, met een kerkenraadslid, met je predikant/consulent, want het heden van genade kan vlug beëindigd worden: één schrede tussen leven en dood. Het heeft haast!

c. Het belangrijkste punt is dat jullie van een ander/anderen een oplossing vragen. Dan deugt onze houding niet. Het gaat om de houding van Daniël: “Wij hebben gezondigd”! (Dan. 9:4 e.v.). Als je de schuld eigent dan is er ook het gebed: “wij werpen onze smekingen voor Uw aangezicht niet neder op grond van onze gerechtigheden, maar op Uw barmhartigheden, die groot zijn. O Heere, hoor ! o Heere vergeef”(9:18 e.v.). Dan zullen  de kerkenraden van beide gemeenten blij zijn. Dan vallen de gemeentegrenzen weg en is er verwondering en dankbaarheid: Door U alleen om het eeuwig  welbehagen. 

d. Ootmoed, ootmoed, ootmoed is onmisbaar!       

Drs. I. A. Kole

Dit artikel is beantwoord door

drs. I. A. Kole

• Geboortedatum:
  05-07-1940
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Berkenwoude
• Status:
  Actief

170 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven